In 1678 schreef John Bunyan ‘The Pilgrim’s Progress’, een werk dat
de geschiedenis zou ingaan als de meest bekende Engelstalige
christelijke allegorie. Een slordige driehonderd jaar later, in
1945 om precies te zijn, zag zijn afstammelinge Vashti Bunyan het
levenslicht. Vashti liep school aan een kunstacademie, maar werd er
op straat gezet omdat ze meer met een gitaar dan met een penseel in
de hand liep. Vrijgevochten als de jonge Vashti was, trok ze even
naar New York. Wat ze daar hoorde op ‘The Freeweelin’ Bob Dylan’
overtuigde haar om zelf muzikant te worden.
‘Some Things Just Stick In Your Mind’ is een compilatie van de
vroege opnames en singles van Vashti Bunyan. In 1964 zocht Vashti
wat geld bijeen om een uurtje in een studio te kunnen opnemen.
Hieruit ontstonden twaalf demo’s, tot voor enkele jaren van de
aardbol verdwenen maar nu integraal blinkend op het tweede schijfje
van dit nieuwe dubbelalbum. Het zijn stuk voor stuk eenvoudige,
door haarzelf op gitaar begeleide folksongs over liefde, geliefden
en afscheid ervan. De originele opnamekwaliteit en haar gesproken
titels voor elk nummer zijn bewaard, wat het allemaal enkel
charmanter maakt, maar ook aantoont dat deze democollectie niet
veel meer is dan een hebbedingetje voor de fans. Ook is Bunyans
akoestische gitaar nauwelijks hoorbaar. Toch is een aantal nummers
wel degelijk de moeite. ‘If In Winter (100 Lovers)’ bijvoorbeeld,
maar ook ‘Leave Me’ en vooral ‘Go Before Dawn’ en ‘Don’t Believe
What They Say’, een nummer waarin Bunyan met frases als “Don’t
you know that that’s all falacy” haar weinig rooskleurige
beeld over de liefde uiteenzet.
Deze demo-opnames mogen dan wel nooit verschenen zijn, een jaar
later was het wel prijs voor Bunyan, nadat ze Andrew Loog Oldham
ontmoet had. Jawel, de manager van The Rolling Stones. Deze schonk
haar ‘Some Things Just Stick In Your Mind’, een nummer geschreven
door Mick Jagger en Keith Richards. Vashti, toen nog zonder
familienaam Bunyan, had haar eerste single beet in 1965. Het is
meteen het sterkste nummer op dit dubbelalbum, al is het maar omdat
koperblazers en piano fantastisch werken bij deze aanstekelijke
opener. Het andere nummer dat een uitvoerige begeleiding meekreeg,
is het al even tot de verbeelding sprekende ‘Coldest Night of the
Year’, een single van de band Twice As Much met Vashti als
zangeres. Het was de enige keer dat Bunyan voor pure pop ging en
ondanks het wat kleffe karakter van de song, hebben we er wel een
zwak voor. De begeleiding is behoorlijk winters, met kerstbellen
waarbij die de huiselijke warmte weergeven. Het nummer gaat dan ook
over een geliefde die eigenlijk naar huis zou moeten, maar het is
buiten zo koud en hij zou wel eens griep kunnen krijgen…
Uiteraard bleef folk de hoofdmoot uitmaken van Vashti’s opnames.
Haar tweede single, ‘Train Song’, is al een stuk eenvoudiger en
krijgt met een tweede gitaar en strijkers de nodige flair mee. De
melodie is opvallend gelijk aan die van ’17 Pink Sugar Elephants’,
nooit verschenen en met zijn licht absurdistische tekst thematisch
helemaal anders dan haar meest voorkomende onderwerp van de
liefde(sproblematiek). Opvallend is dat in het – overigens erg
aantrekkelijke – boekje bij dit album een extra strofe staat,
opgedragen aan Vashti’s intussen overleden broer John, die altijd
een derde strofe bij dit nummer had gewild. Zeer aantrekkelijk is
ook ‘Winter Is Blue’, dat er zowel in de single- als in de
demoversie bovenuit steekt.
Na 1967 hield Vashti het muzikaal even voor bekeken en wat
teleurgesteld door haar geringe succes – slechts een aantal songs
is effectief uitgebracht – trok ze met haar vriend voor twee jaar
op commune op het eiland van Skye. Bij toeval kwam plots een
ontmoeting met producer Joe Boyd, Amerikaan en een van de grote
namen van die tijd. Deze zorgde ervoor dat Vashti Bunyan haar
eerste full release ‘Just Another Diamond Day’ kon uitbrengen in
1970. Ook dat bleek niet bijzonder succesrijk, waardoor Vashti
besloot te kappen met muziek voor een periode van – slik – meer dan
dertig jaar. Bunyan had geen benul dat ze een van de belangrijkste
Britse folkalbums van die periode had gemaakt en nam de muzikale
draad terug op toen ze, mede door een reissue in 2000 en de recente
weird folk revival, dan toch weer de gitaar ter hand nam.
‘Lookaftering’ werd de naam van haar tweede en ook zeer geslaagde
release in 2005.
Wie de echt fantastische Vashti Bunyan wil ontdekken, raden we
eerder haar klassieker ‘Just Another Diamond Day’ aan. ‘Some Things
Just Stick In Your Mind’ is niet alleen een handige manier om het
vroegere en minder bekende werk van deze Britse moeder van de folk
in het daglicht te brengen, het is vandaag ook een zeer relevante
release die aantoont dat er bitter weinig verschil is tussen wat
een Vashti Bunyan produceerde in de tweede helft van de jaren
zestig en wat folklievelingen als Devendra Banhart en Marissa
Nadler vandaag doen. De folkboom van de jaren zestig ging de grote
massa in de VS en Groot-Brittannië wat voorbij. De folkboom die nu
nog steeds aan de gang is, is dan ook het ideale moment om Vashti
nog eens te lanceren. Op een Belgisch podium in 2008? Laat het ons
hopen!
http://www.anotherday.co.uk/
www.myspace.com/vashtibunyan
