Onlangs zag ik op televisie een uitzending van de film ‘Mean Girls’, met Lindsay
Lohan anno 2004 in de hoofdrol – je kon toen nog geloven dat ze een
onschuldig schoolmeisje was met een goede inborst, in plaats van
een hersenloze party babe met gewoon goede borsten.
Sindsdien, op slechts een paar jaar tijd, is La Lohan zodanig vaak
in de gespecialiseerde pers verschenen met haar verscheidene
amusante verslavingen, haar resulterende auto-ongelukken en de
occasionele wardrobe malfunction (zo heet dat wanneer een
ster per ongeluk haar flamoes flasht in de aanwezigheid
van dozijnen camera’s omdat ze te dom is geweest om een slipje aan
te trekken), dat haar films hooguit nog een nevenproduct lijken van
haar persoonlijkheid. Tsjing-tsjing aan de kassa, zou je denken,
maar haar laatste twee films bewijzen dat er blijkbaar toch zoiets
bestaat als slechte publiciteit. ‘I Know Who Killed Me’ is een
thriller met Lohan als een stripper, maar ondanks een premisse die
heel wat ontbloot vlees belooft, flopte de prent zo schandalig dat
hij bij ons waarschijnlijk zelfs geen bioscooprelease zal krijgen.
En deze ‘Georgia Rule’ is dan wel tot in de zalen gesukkeld, maar
de Amerikaanse box office was zo teleurstellend dat het er
eigenlijk niet meer toe doet. Niet dat het falen van de film geheel
de schuld van Lohan is – regisseur Garry Marshall, één van de
ongekroonde koningen der middelmatigheid, zit daar ook voor iets
tussen – maar de overexposure waar ze aan te lijden heeft,
zal er in ieder geval geen goed aan hebben gedaan.
Lohan speelt Rachel Wilcox, een zeventienjarig meisje uit
Californië, dat thuis zodanig scheef aan het gaan is (drugs, drank,
jongens, the works) dat haar moeder Lilly (Felicity
Huffman, ditmaal zonder neppenis) besluit om haar een zomer lang
van huis weg te sturen. Rachel wordt gedumpt bij haar grootmoeder
Georgia (Jane Fonda), die ergens in Idaho in een boerengat tussen
de Mormonen woont, en die Rachel al niet meer heeft gezien sinds ze
vier jaar oud was. De verschijning van Rachel in het slaperige
dorpje is voldoende om de halve mannelijke populatie tussen de elf
en tachtig jaar oud een kramp op een lastige plek te bezorgen. Maar
zou u er ongelooflijk van versteld staan indien zou blijken dat
Rachel niet zomaar zonder reden de slet uithangt? Dat er eigenlijk
een Verschrikkelijk Trauma op de achtergrond sluimert? Natuurlijk
niet.
Regisseur Garry Marshall is jaren geleden bekend geworden met
een paar flauwe sitcoms (‘Mork and Mindy’, iemand?), voordat hij
daarna de filmbusiness inging, en in essentie precies hetzelfde
bleef doen: flauwe sitcoms produceren, alleen duurden ze deze keer
twee uur. ‘Pretty
Woman’ is één van mijn ultieme guilty pleasures, maar
het is sowieso geen goed teken als dat de beste film op je CV is na
zo’n veertig jaar in de cinemawereld. Marshall specialiseert zich
in feel good-movies, vaak gemikt op vrouwen, waarin de
hoofdpersonages anderhalf uur lang hun demonen uitdrijven door er
uitgebreid (en vaak tranen met tuiten jankend) over te praten, om
elkaar vervolgens in de armen te vliegen. En zo komt alles dan weer
goed. Datzelfde stramien wordt ook hier slaafs opgevolgd: ‘Georgia
Rule’ gaat over drie vrouwen die elk hun eigen manier hebben om
grip te krijgen op hun leven. Grootmoeder Georgia houdt de controle
over haar bestaan door alles in regels te gieten, door orde en
regelmaat te scheppen en zich daar aan te houden – er wordt om zes
uur gegeten, zonder uitzondering. Wie de naam van God ijdel
gebruikt, moet z’n mond uitwassen met zeep. Wie in haar huis woont,
gaat werken. En ga zo maar door. Moeder Lilly gebruikt drank om
alles draaglijker te maken, dochter Rachel dan weer drugs en
casual sex. Ik weet wat u denkt: drank, drugs en
casual sex zijn stukken plezieriger dan de regeltjes van
moeder Georgia, maar dit is een Amerikaanse film, dus drie keer
raden wiens kant Marshall en zijn scenarist Mark Andrus kiezen.
Tijdens het eerste uur lijkt ‘Georgia Rule’ dus een zoveelste
conventioneel en conservatief tragikomedietje te worden, waarin een
wilde meid uit de stad leert hoeveel deugdzamer het leven op het
platteland wel is – het platteland, waar mensen maagd blijven tot
na hun huwelijk, elkaar nog goeiemorgen zeggen op straat, de
Amerikaanse vlag aan de voorgevel hangt te wapperen en er op zondag
naar de mis wordt gegaan. Marshall probeert dat adorerende plaatje
van conservatief Amerika een beetje te nuanceren door te tonen dat
de dorpsbewoners soms best kleingeestig kunnen zijn (Rachel wordt
bespioneerd en op straat uitgescholden door een bende
Jezustrutjes), maar als puntje bij paaltje komt, blijft het toch
het beste om te leven volgens de strikte, duidelijke regels van oma
Georgia. So far, so boring. Maar dan introduceren de
makers een plotwending die alles nog veel wansmakelijker maakt:
Rachel onthult dat ze al sinds haar twaalfde wordt misbruikt door
haar stiefvader Arnold (Cary Elwes). Haar moeder noch haar
grootmoeder weten of ze Rachel moeten geloven – daarvoor heeft ze
al te vaak gelogen – maar wat als er toch iets van aan is?
Als psychologische achtergrond voor Rachel is dat scenario
sowieso nogal gemakzuchtig: wanneer een tiener rebelleert, zal het
wel teken zijn dat ze iets traumatiserends heeft meegemaakt, want
complexere verklaringen dan dat passen nu eenmaal maar moeilijk
binnen een tijdsspanne van 120 minuten. Maar wat het nog
oncomfortabeler maakt, is het feit dat Marshall die hele vraag – is
het gebeurd of is het niet gebeurd? – nog steeds binnen het
stramien van een feel good-tragikomedie probeert te
persen. Seksueel misbruik van een tiener is nu niet echt een
luchtig onderwerp, maar wat in het echte leven genoeg zou zijn om
een jarenlang abonnement bij een psycholoog op te leveren, wordt
hier enkel gebruikt als aanleiding voor het obligate “kom in mijn
armen, dat we elkaar alles vergeven”-einde. Dit thema is gewoon
veel te zwaar voor een vederlichte film als ‘Georgia Rule’ – op z’n
best lijkt het niet op z’n plaats, op z’n ergst krijg je er een
vies gevoel van.
Lindsay Lohan kan echt wel acteren (dat blijf ik volhouden),
maar de tol van haar levensstijl begint zichtbaar te worden: ze
ziet er de hele film lang moe uit, alsof ze met haar 20 jaar al
drie levens heeft geleid en stilaan toe is aan een break.
Je kunt maar zo lang blijven feesten totdat je een keer instort. De
levens van Lohan zelf en haar personage hier liggen ironisch genoeg
vrij dicht tegen elkaar, maar de onsuccesvolle
rehab-periodes van Lohan tonen meteen aan wat voor
sprookjes de film ons probeert te verkopen, zonder te kunnen
overtuigen. Fonda en Huffman zijn twee goede actrices, die zich
hier routineus door materiaal heen werken waar ze jaren geleden
eigenlijk al uitgegroeid waren. ’t Moet zijn dat het goed
betaalde.
‘Georgia Rule’ is een standaard Hollywoodconfectie, een
tragikomedie die niet weet te overtuigen als drama en ook nooit
echt grappig wordt. Dat de regisseur en scenarist dan ook nog eens
te veel hooi op hun vork nemen door er een thema bij te sleuren dat
een grondiger uitwerking verdient dan wat er hier voorhanden is, is
daarbij een pijnlijke misrekening geweest. En dat zijn allemaal
gebreken waar Lohan noch haar vele amusante verslavingen, noch haar
resulterende auto-ongelukken, noch haar occasioneel zichtbare
flamoes iets aan kunnen doen.
