Een derde Hot Hot Heat alweer, en het heeft er alle schijn van dat dat net eentje te veel is. Goede popsongs nochtans, maar inhoudelijk heeft het allemaal heel weinig om het lijf. Tijd voor het viertal om zich te herpakken.
Als we in een goede bui zijn betrappen we onszelf er vaak op dat we "Bandages" aan het neuriën zijn, u weet wel, dat radiohitje waarmee Hot Hot Heat zichzelf enkele jaren geleden onder de aandacht wist te brengen, en dat gevolgd werd door het aanstekelijke debuut Make Up The Breakdown. Twee jaar later breide Hot Hot Heat een vervolg aan het succesverhaal met Elevator. Die plaat lag ons toentertijd lang niet slecht in het gehoor, maar wanneer we voor de grap probeerden blindelings enkele nummers uit Elevator op te sommen, bleken we zelfs na lang tobben niet verder te komen dan "Middle Of Nowhere".
Een ontnuchterende vaststelling waaruit we kunnen concluderen dat Hot Hot Heat wel leuke pop maakt, maar dat het evengoed niets memorabels om het lijf heeft. Die conclusie gaat alvast op voor de nieuwe lichting songs die de band middels Happiness Ltd uitstort.
Hot Hot Heat brengt op Happiness Ltd weliswaar zeer leuke songs, maar als ze zo vluchtig zijn als lachgas, wat is hun bestaansreden dan? Zeker wanneer een band als Oxford Collapse de Hot Hot Heat-formule in grote lijnen overgenomen heeft om ze te perfectioneren tot Remember The Night Parties, een plaat die wel memorabele én opwindende trekjes heeft.
Niet dat Hot Hot Heat het helemaal verkorven heeft: "Outta Heart" is een song die we met elke vezel koesteren. Deze tot muziek geworden brok melancholie is een potentiële blijver, vooral door zijn — jawel — zeemzoet karakter dat meermaals aan The Dandy Warhols doet denken. Ook het Spectoriaanse "Good Day To Die" toont Hot Hot Heat van zijn beste kant en geeft te kennen dat het verhaal van deze groep niet per se in ontgoocheling en vergetelheid hoeft te eindigen.
Toch is er voor het viertal heel wat werk aan de winkel. De twee laatstgenoemde nummers zijn de standaard waar de band eigenlijk nooit onder zou mogen gaan. Als dat in negen andere songs wel gebeurt, is dat een heel spijtige zaak. Stuk voor stuk zijn die negen nummers gewoon goed te noemen, maar ze missen een ziel en het lijkt ons weinig waarschijnlijk dat ze die gaan vinden door, zoals in "So So Cold", sporadische postrockgitaren de songs te laten binnensluipen. Happiness Ltd is dus absoluut geen vetpot, of zoals wel eens onder ons schoolrapport stond: dit kan veel beter!
