Kate Nash, een guitige meid in schattige jurkjes die over zatte lieven zingt en woorden als shit en dickhead niet mijdt: de Lily Allen-vergelijking dringt zich al gauw op zoals een bemoeizuchtige schoonouder. En hoewel beide Londense zangeressen inderdaad vrolijke popmuziek, een grote mond en een klein hartje delen, voert net dat kleine hartje bij Kate Nash het hoogste woord.
Door MySpace in de startblokken gezet, debuteert Kate Nash met een single die al meteen haar neurotische trekjes in de verf zet: het brutale en feeksige "Caroline’s a Victim" vergezelt "Birds", een vluchtig en delicaat akoestisch nummertje. Het contrast met de muzikale omkadering van "Foundations", haar eerste single bij een major, is dan ook opvallend: de zuinige maar prominent aanwezige instrumentale begeleiding wordt ingewisseld voor een overvol geluid van onpersoonlijke siersels.
Kate Nash’ debuutplaat Made Of Bricks, gehaast uitgebracht toen "Foundations" een grote hit bleek, gaat muzikaal nog enkele keren de mist in: elk liedje krijgt een andere muziekstijl mee, wat de coherentie niet ten goede komt. Ook de dagboekachtige teksten, en daarmee de geloofwaardigheid, lijden onder de muzikale productie. Zo klinkt "We Get On" nochtans over een pijnlijk geval van eenrichtingsliefde, vrolijk en zorgeloos.
Het blijven echter de lyrics, doorspekt met nederige details en triviale anekdotes, die Made of Bricks de moeite waard maken. Het schilderen van desillusionerende of net dromerige taferelen is Kate’s grootste troef als singer-songwriter: of ze het nu autobiografisch ("Foundations") of vanuit een "he said, she said"-oogpunt benadert ("Birds"), het zijn steeds uiterst gevoelige en herkenbare teksten.
Made Of Bricks kent bovendien een wijde variëteit aan lyriek en deze laat – in tegenstelling tot de muzikale diversiteit op de plaat – wél een samenhangende indruk na: die van een alles-analyserende tekstschrijfster. In "Foundations" wordt een doodgebloede relatie onder de loep genomen ("My fingertips are holding onto the cracks in our foundation/And I know that I should let go/But I can’t"), het heerlijk sentimentele liefdesliedje "Nicest Thing" is simpel en oprecht ("I wish that you needed me/I wish that you knew when I said two sugars, actually I meant three"), terwijl het abstracte "Skeleton Song" een experimentele tekst meekrijgt ("Skeleton we are so close/But you have got no body/So why do you insist on wearing clothes").
Ook hoogtepunt "Moutwash" ("And this is my brain/Its torturous analytical thoughts make me go insane") is even wispelturig als de zangeres: van licht en wulps in de strofen naar dramatisch gewichtig in de refreinen.
Kate Nash laat vooral haar hart spreken: Made Of Bricks gaat voornamelijk over alledaagse liefdesperikelen, in tegenstelling tot Lily Allen die jongens liever afwijst dan over hen te dagdromen. Door de omkaderende muziek, die vaker tegen- dan meewerkt, laat deze debuutplaat echter een tweeledige indruk na: blootleggende teksten, maar onpersoonlijke muziek.
