Ze klinken als een gezelschap troubadours uit lang vervlogen tijden, maar hun muziek heeft zo’n aura van eeuwigheid rond zich dat jaartallen irrelevant worden. Maak kennis met The Felice Brothers, een rondreizend indrukwekkend muzikaal viertal.
The Rolling Thunder Revue. Aan die legendarisch tournee van Bob Dylan die halverwege de jaren zeventig plaatsvond, waarbij poëten, muzikanten en artiesten elkaar vonden en samen de VS doortrokken, doet Tonight At The Arizona, het debuut van The Felice Brothers, onwillekeurig denken. Die vergelijking blijkt na enig opzoekwerk nog zo gek niet, en de geschiedenis van de band leest dan ook als een aloude American Novel.
The Felice Brothers, dat zijn Ian, Simone en James Felice, drie broers uit een gezin van zeven die opgroeiden in New York. In die stad leerden ze zichzelf muziek spelen, op straat en in de metro. Met de komst van ene Christmas bleek er genoeg volk aan boord om een band te vormen en middels een twintig jaar oude omgebouwde schoolbus — waarin The Felice Brothers niet alleen touren, maar ook leven — werkt het viertal aan de langzame verovering van het Westen.
Wat de heren muzikaal doen, vertoont verwantschap met oude en nieuwe grote namen als Bob Dylan, The Band, Two Gallants en zelfs de goede oude Woody Guthrie. De muziek die de heren brengen, staat verder af van 2007 dan een zaal vol jumpende medemensen, maar in het licht van de geschiedenis hebben The Felice Brothers nu al meer eeuwigheidswaarde meegekregen. Nog voor opener "Roll On Arte" halverwege is, heb je een tijdsreis gemaakt langs taferelen uit de Amerikaanse burgeroorlog, rokerige beatnikkroegen en in verval geraakte statige negentiende-eeuwse burgerwoningen. Een dosis romantiek, iemandè
Dat zulks niet noodzakelijk tot de meest opgewekte muziek leidt, hoeft niet te verwonderen, maar het is evenmin een drama te noemen. De tristesse waarin pakweg "Ballad Of Lou The Welterweight" en "Going Going Gone" baden, is de gezegende droefheid van een treurig kijkende zeventienjarige, afgebeeld op grofkorrelig pellicule. De trage, maar onverminderd meeslepende muziek lijkt in al zijn schoonheid gestuurd door een hogere macht, een theorie die bevestigd lijkt te worden door het hoorbaar inslaan van de bliksem in de studio tijdens "Hey Hey Revolver", wat door de band zelf als een soortement goddelijke interventie gezien wordt.
Niet dat het allemaal zo zwaar op de hand hoeft te zijn. Op Tonight At The Arizona is evengoed plaats voor luchtiger werk in de vorm van de afsluitende live-versie van "Take This Hammer", een song die het sprankeltje hoop in de muziek van The Felice Brothers vertegenwoordigt. Ook het weemoedige "Rockefeller Druglaw Blues" bezit een vreemdsoortige positieve ondertoon, al lijkt die eerder ingegeven door het weeë gevoel in de maag bij het beluisteren van de prison ballad dan door de inhoud van de song.
Hoewel zeker niet de origineelste en absoluut niet de meest eigentijdse groep, weet The Felice Brothers zich zonder problemen te onderscheiden van de tonnen nieuwe bands die zowat wekelijks staan te trappelen voor hun moment in de schijnwerpers. Tonight At The Arizona klinkt niet als een plaat die gediend is van een overdaad aan aandacht en herrie, maar moet het eerder hebben van voorzichtige mond-aan-mondreclame en opgenomen bandjes om lange autoritten tot een onverwacht aangename verkenningstocht te maken. Men fluistere het voort.
