Waar The Prodigy dik tien jaar geleden muziek maakte voor “the jilted generation”, levert Architecture In Helsinki vandaag de soundtrack bij het leven van de ADHD-generatie: nerveuze popliedjes die jeuken langs alle kanten, en maar niet stil kunnen blijven zitten. Places Like This, de derde van de Australiërs, staat er vol van.
Architecture in Helsinki toonde zich op zijn vorige twee platen de Ludo Dierckxens van het poppeloton. “Verstand op nul en gaan”, was namelijk het devies van de groep. Met de blik op oneindig haalde het zevental onder leiding van zanger Cameron Bird alles uit de kast om de luisteraar te verleiden tot een spelletje op zijn auditieve flipperkast.
Dat ook Places Like This een roetsjbaan is geworden, maakt de drukke, bontgekleurde hoes al duidelijk. Alle nummers zijn kinderlijk melodieus en ook de nonsensteksten (we telden meer dan één “yoyoyo” of “wawawa”) zijn heerlijk meebrulbaar. “Debbie” bijvoorbeeld, is met zijn speelgoedorgel, vrolijk rondtoeterende blazers en manische zang de ideale achtergrondmuziek voor uw meest infantiele buien. Een marimba mag in de strofes van “Heart It Races” even een hoofdrol opeisen, maar de echte ster is de lenige vrouwenstem die een refrein als een klaterend bergriviertje neerzet. Hoogtepunt “Nothing’s Wrong” werd uit dezelfde goudader gepuurd, en ook hier steelt zangeres Kellie Sutherland de show, én in één moeite ons hart. “Hold Music” is The B52’s op de thee bij Talking Heads, en “Like It Or Not” moet de meest geinige onzin zijn sinds “We’re From Barcelona” van I’m From Barcelona.
Architecture In Helsinki schuwt het experiment niet, en bewijst dat met “Feather In A Baseball Cap”, waarin een aardedonker synthesizerintermezzo en noisy gitaarerupties de rekbaarheid van het begrip “pop” uittesten. Ook “Under Water” mag, met zijn aan Cornelius refererende onderwatergeluidjes, worden ondergebracht in de categorie “experiment”. Verder dan een flauw onderwaterballet komt de groep evenwel niet. “Lazy (lazy)” is in hetzelfde bedje ziek, en huppelt te vrijblijvend het ene oor in en het andere uit.
Verder hebben wij echter niks te klagen. Places Like This is pop, but not as we know it. Ja, voorganger In Case We Die was misschien net dat tikkeltje meer catchy (herinner u het radiohitje “Do The Whirlwind”), maar Architecture In Helsinki is nog steeds een van de meest enthousiaste leerlingen van de popklas anno 2007. En moeten enthousiaste leerlingen niet steeds aangemoedigd worden? Welaan dan: go baby, go go!
