Als kind droomde de nieuwste Britse sensatie Kate Nash van een
acteercarrière, maar een gebroken voet en de daarmee gepaard gaande
isolatie deed haar aandacht verschuiven richting songwriting. Na
enkele optredens gooide ze wat materiaal op MySpace, dat dankzij de
wondere wereld van het web in geen tijd door duizenden oren
beluisterd en goed bevonden werd. Haar debuutsingle ‘Caroline’s A
Victim’ brak geen potten, maar met de opvolger ‘Foundations’ schoot
ze recht in de roos. Door de gebroken syntaxis en droge humor werd
ze al gauw vergeleken met mede-cockneypopper Lily Allen (die eerder
al voorspelde dat Nash de volgende ster aan het Engelse firmament
zou worden). Toch mag dit meisje niet als zomaar als een rip-off
afgeschilderd worden. Want waar Allen experimenteerde met ska en
Winehouse
inspiratie zocht in Motownmiddens, zouden Nash’ schrijfsels eerder
als soulvolle indiepop belabeld kunnen worden.
Iedereen kent ondertussen natuurlijk ‘Foundations’, het geweldig
verslavende radiohitje dat tekstueel echter ook in alle eenvoud
perfect de essentie vat van een relatie die aan een sleur te prooi
gevallen: “And everytime we fight I know its not right,
everytime that your upset and I smile I know I should forget, but I
can’t”. Over het algemeen is dit de grootste troef van deze
plaat: vrolijke melodietjes overgoten met alledaagse eerlijkheid
die o zo herkenbaar klinkt. Zo is ‘We Get On’ het relaas van een
verliefd maar verlegen schoolmeisje aan wie een degelijke
benaderingsstrategie ontbreekt, waardoor ze haar prooi gevangen
ziet worden door een sletteriger concurrente: een tafereel dat
iedereen zich ongetwijfeld wel uit de tienerjaren zal kunnen
herinneren. ‘Mariella’ heeft het dan weer over de outcast die
gehuld in stilte en zwarte gewaden aan de zijlijn rondhing en waar
met een combinatie van afkeer, respect en bescherming naar gekeken
werd. Spijtig genoeg gaat de song op zich dan weer te snel in de
volgende versnelling waardoor hij te afgehaspeld gaat
klinken.
Op zich bezit elk nummer deze opgewekte sfeer en nostalgische
teksten vol van droge humor, maar op den duur gaat het allemaal wel
heel sterk op elkaar lijken, waardoor de formule wat doorzichtig
wordt. De foutjes worden dan duidelijker zichtbaar; enkele missers
in de teksten bijvoorbeeld. Het refrein van ‘Shit Song’ gaat gebukt
onder een teveel aan Avril-rebellie
(“Darling don’t give me shit ‘cause I know you’re full of it,
you’re full of shit”) en ook de poging om het minder
opvallende muzikale kleedje van ‘Dickhead’ op te smukken met een
portie vuilbekkerij komt eerder kinderachtig over. In de helft van
de tracklist begint het verlangen naar wat meer afwisseling wel
heel sterk te branden, een behoefte die aan het eind van de plaat
dan toch nog enigszins bevredigd wordt. De retrotoets van ‘Pumpkin
Soup’ is al een eerste lichtpunt en verder volgt met ‘Nicest Thing’
een ballade met een snuifje strijkers om heerlijk bij weg te
dromen.
Kate Nash is de aandacht zeker en vast waard: ze beschikt over een
aangename stemkleur en kan een puike song neerpennen die dankzij de
grappige en herkenbare beschrijvingen van het alledaagse leven dat
beetje extra krijgt (om er nog eentje mee te geven: “Don’t tell
me that you didn’t check out my bum ‘cause I know that you did
‘cause your friend told me that you liked it”). Toch borduurt
ze op ‘Made Of Bricks’ nog te veel via hetzelfde patroon, waardoor
enkele songs in een grijze zone verdrinken.
Kate Nash staat op woensdag 28 november in de Orangerie van
Botanique.
<object width=”425″ height=”350″><param
name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/w9XA5Xb-ALk”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/w9XA5Xb-ALk”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
