105 min. / Colombia
/ 2004
2007 is weer half de hoek om en op enkele uitschieters na
(‘Das Leben der
Anderen’! ‘Hairspray’! ‘Ratatouille’!) kunnen we
nog niet van een onvergetelijk filmjaar spreken. Voor mijn top tien
zijn nog veel vacatures vrij, terwijl het lijstje met
middelmatigheden gulzig blijft aangroeien en de gedrochten elkaar
verdrummen voor de eindmeet van mijn floplijstje. Onder hen ‘Perder
es Cuestión de Método’, één van de meest verlepte en zielloze films
dat ik dit halfjaar gezien heb. Het is een wonder dat deze film met
een paar jaar vertraging (hij is van 2004) toch nog tot in onze
filmzalen is gesukkeld en voor één keer ben ik gelukkig met de
sneltreinvaart waarmee films in de kleine cinema’s tegenwoordig de
zalen weer uit stuiven. Naar dit Colombiaans niemendalletje zal
geen haan kraaien, laat staan dat iemand er een hele recensie op na
zal lezen.
Het mysterie dat regisseur Sergio Cabrera ons voorschotelt past
op één regeltje: er wordt een gespietst lijk gevonden en er is een
belangrijke eigendomsakte zoek. Zouden de twee zaken iets met
elkaar te maken hebben? De man die de stal moet uitmesten: Victor
Si-Lampa (Daniel Gimenez Cacho uit ‘La Mala Educación’), een
uitgebluste journalist met aambeien, die op persoonlijk vlak nog
wel meer ongemakkelijke issues heeft (drank,
liefdesverdriet). Hij wordt in zijn zoektocht bijgestaan door
Estupiñan, de mogelijke broer van het slachtoffer. De twee volgen
de juiste sporen en leggen al snel meer misdaden bloot dan ze zelf
zouden willen weten: langzaamaan vervolledigen ze de puzzel van het
corruptienetwerk dat aan het zaakje verbonden zit. Wanneer de
Colombiaanse maffia, die achter de belangrijke documenten zit,
lucht krijgt van Victors bevindingen en peuterwerk, moet hij
noodgedwongen onderduiken bij z’n minderjarig liefje, het hoertje
Quica. Tussen Victor en de aasgieren die op de eigendomsakte uit
zijn ontspint zich een ingewikkeld kat- en muisspel, maar enige
nuancering is toegestaan: de muis is oud en halfdood en laat zich
makkelijk vangen, de kat is karakterloos, doet alles op
automatische piloot en als het erop aankomt is ze toch eerder
vegetariër.
Om maar te zeggen dat big budget nooit automatisch
synoniem is voor succes. Op die bananenschil schoof ‘Alatriste’ al
uit, maar ook deze ‘Perder is Cuestión de Método’ heeft véél geld
gekost zonder dat dat er aan te zien is. Een halfdood scenario,
banale acteerprestaties, weinig verrassende beeldvoering in het
nochtans dankbare Bogóta en ze zijn een touw vergeten om alles aan
vast te knopen of om toch wat houvast te bieden…
‘Perder es Cuestión de Método’ (The Art of Losing) is een
bewerking van de gelijknamige politieke thriller van de Colombiaan
Santiago Gamboa. Wat meteen opvalt, is dat regisseur Cabrera de
hoofdregels van een meeslepende whodunnit niet blijkt te
kennen. Wat is hét geheim van een degelijke detective? Je kijker zo
ongelooflijk zot en gefrustreerd krijgen dat hij maar één ding meer
wilt weten: wie godverdomme die moord heeft gepleegd! En
die gedachte komt zelfs niet met een teentje bovendrijven. Zelfs al
is het nog zo voorspelbaar, uit oerinstinct wil je toch nog altijd
weten wie het gedaan heeft, (al is dat de enige reden waarom je nog
kijkt). Helaas: wie die man in de film gespietst heeft, daar geef
je geen zier om. (Hoe hij gespietst werd daarentegen, dat
intrigeerde nog wel, want dat zag er nog niet eenvoudig uit.)
Nergens wordt er enige moeite gedaan om de kijker te overhalen of
te manipuleren tot meedenken: de verdachten zijn onoverzichtelijk,
de wetgevingen rond eigendomsrecht binnen het Colombiaanse systeem
te ingewikkeld en die onbegonnen rompslomp zorgt ervoor dat het je
gewoon koud laat wie mogelijk de dader is van de moord op een man
waarover we trouwens niets te weten komen (een kleine flashback was
misschien leuk geweest?).
Waarom vinden we Witze of Dalziel and Pascoe dan nog zelfs beter
dan dit? Omdat het zo’n sympathieke klootzakken zijn die alles op
hun eigen listige wijze doen. ‘Perder’ mist dat eigenzinnige
karakter: de rechercheur is doodsaai, krijgt nooit gouden invallen
en hij heeft zelf geen belang bij de zaak. Hij zoekt en vindt
gewoon. Het speurwerk van de twee verloopt zonder al te veel
omwegen, ze vinden perfect hun weg terug in het ingewikkelde
mierennest, de vleeshoop aan maffiagespuis. Voor wie het allemaal
niet kon volgen: tijdens de laatste tien minuten volgt een
uitgebreide analyse van wie wie neermaaide, waarom, waarvoor,
waardoor én waarmee. Je kan dus gerust even een dutje doen en
wachten op de beslissende laatste helft. Inderdaad, droog en
nergens verrassend, twee kenmerken die de hele film overigens
typeren. De enige die ons nog af en toe door onze spleetoogjes deed
gluren, was het bloedmooie hoertje, dat driekwart van de tijd in
haar blootje moet opdraven. Moet zij de aandacht afleiden van haar
eigen erbarmelijke onkunde, van de droevige plot of van de tergend
trage en weinig creatieve opbouw? Of moet ze hem van de algehele
verveling redden? Haar naakt wordt zo wel héél ‘functioneel’.
Misschien was Cabrera niet echt op zoek naar sensatie of een
straffe ontknoping – dan kunnen we hem dat nog vergeven, maar de
zogezegde aanklacht tegen corruptie die hij met deze film wou
overbrengen, is ook niet echt geslaagd. De kritiek sijpelt niet
door, het enige wat wij te zien krijgen is een eenvoudige film over
karikaturale criminelen, die ons drugs/prostitutie/corruptie-cliché
van Colombia alleen maar bevestigen. Ongelooflijk hoe deze film
volledig de mist is ingegaan en er geen enkel goed punt uit te
delen valt (zelfs de acteerprestaties zijn niet echt
vermeldenswaardig). Soms is verliezen inderdaad wel een beetje een
kunst.
