Hield Zuid-Afrika zich na de afschaffing van de apartheid jarenlang braaf aan de regels, dan staat het land nu op het punt de buitenwereld opnieuw met iets gruwelijks te overspoelen. Het heet Cassette en het is niet om aan te horen.
De feiten, deel één: Cassette is een Zuid-Afrikaanse rockgroep die in eigen land zéér hot is. Bewijsè Ze wonnen dit jaar in eigen land de South African Music Awards, categorie beste rockplaat en hadden daarnaast nog twee nominaties op hun naam staan. Ander bewijsè Vier van hun singles werden op het thuisfront knallers van hits. Daarenboven had de groep de eer, als iemand de behoefte zou hebben het zo te noemen, het podium te delen met Evanescence en, allen de schuilkelder in, Guns N’ Roses.
Klinkt dat laatste al bedenkelijk, dan zijn hier de feiten, deel twee: Welcome Back To Earth, Cassettes langspeeldebuut, is een album de term rockplaat niet waardig, laat staan dat iemand die zich ver houdt van het zenuwstelsel aantastende drugs het ooit in zijn hoofd zou halen deze plaat met een award te bedenken.
Wat is Welcome Back To Earth dan welè Een halfslachtige poging het midden te zoeken tussen het meest kleffe van Coldplay en het meest de zenuwen op de proef stellende werk dat Razorlight tot nog toe afleverde. Al worden deze bands daarmee dan weer te veel onrecht aangedaan. Beter nog kan dit debuut worden vergeleken met fastfood: op affiches ziet het er best smakelijk uit, maar eens het voor je neus staat, kan je je alleen maar bekocht voelen.
Komt daar nog bij dat Cassette de nood niet heeft kunnen onderdrukken Zware Onderwerpen aan te snijden. Zo blijkt het op een simpele pianomelodie — gespeeld door iemand die nog nooit een piano van dichtbij heeft gezien — drijvende "All The World" over de Amerikaanse invasie in Irak te handelen. Als Cassette wereldwijd doorbreekt, zou dit nummer inderdaad wel eens evenveel dood en verderf kunnen zaaien als operatie Iraqi Freedom.
De wereldpolitiek blijft niet beperkt tot dat ene nummer: "Get In The Ring" handelt over een bloedige dictatuur in Zimbabwe. Op zich is er uiteraard niets mis met een boodschap in een popnummer; zelf draaien we Crass’ "Do They Owe Us A Livingè" nog zowat dagelijks, maar je moet als artiest het talent hebben de boodschap over te brengen. U2 was er in de jaren tachtig behoorlijk sterk in en recent schoot ook Neil Young nog recht in doel. Cassette echter heeft, jammer genoeg, de juiste toon nog niet te pakken en kan daardoor het best vergeleken worden met een pastoor op zijn preekstoel, wat uiteraard niet de bedoeling kan zijn van een rockgroep.
Net wanneer je denkt dat je alles wel gehad hebt, pakt Cassette uit met "Tracy", een vrolijke, uptempo deun die zowaar blijkt te handelen over incest. En dan is "Time" er nog: een song die bij momenten héél hard doet denken aan het titelnummer van Magnets prachtige On Your Side, al blijft in dit geval het kippenvel jammer genoeg achterwege.
Is Welcome Back To Earth dan een draak waar niets goeds over te vertellen valtè Neen! Helemaal op het einde zit er zowaar een lichtpuntje: het broze, naar de strot grijpende "Butterfly" laat op de valreep horen dat Cassette een band met talent is. Ontzettend jammer dat dit niet gebruikt werd in de twaalf stinkers die dit nummer voorafgaan.
