Zorg dat je bevriend bent met de juiste mensen en je broodje is meteen gebakken. In het kielzog van al wat "hip" en "in" is, wordt wel eens meer smurrie meegesleurd die een inspectie van nabij niet overleeft. Wie erbij was tijdens Sigur Rós’ doortocht in Nederland twee jaar geleden, weet ongetwijfeld waarover we het hebben.
De IJslandse pinnenmutsen hadden immers niet alleen hun zelfgebrouwde brabbeltaaltje meegebracht, maar ook hun strijkerskwartet dat onder de naam Amiina als voorprogramma mocht aantreden. De vier IJslandse elfjes — al was de noemer seuten treffender geweest — brachten een enerverende en oervervelende set waarbij kinderlijk en speels hopeloos verward werden met irritant geklungel op allerlei rommel en kinderspeelgoed dat zijn beste tijd wel had gehad.
De eerste e.p.’s leken in hetzelfde bedje ziek en klonken al even doelloos bij elkaar geprutst. Het zou slechts een kwestie van tijd zijn vooraleer de dames van Amiina hun laatste krediet verspeeld zouden hebben. Maar dat is buiten het debuut Kurr gerekend. Berg die gewette messen dus maar snel weer op en leg die in vitriool gedoopte pen nog even opzij, want Amiina heeft zowaar een knap debuut bij elkaar gepend, of misschien wel gebreid.
De albumcover met vier breiende dames belooft nog steeds niet veel goeds maar de vlag dekt slechts ten dele de lading. Kurr ademt inderdaad de warmte van een besloten kransje vriendinnen uit, maar weet netjes uit het vaarwater van een teveel aan meligheid en algemene truttigheid te blijven. Het is geen album voor stoere meiden geworden, al zullen de nummers evenmin roemloos stranden in meisjeskamers voor dames op leeftijd.
De eerste single "Seoul" maakt zoveel al duidelijk: de net geen zeven minuten durende track klinkt verrassend verfrissend en dromerig dankzij een intelligent aanwenden van onder meer de xylofoon en de zingende zaag. Terwijl dit instrumentarium in het verleden nog zorgde voor tenenkrullende rommel, geeft het de song hier een extra dimensie mee. Het nummer heeft nog steeds niet veel om het lijf en laat een eenvoudige melodielijn rustig voortkabbelen, hoewel enkele aan Efterklang verwachte percussiepatronen het nummer extra diepgang geven.
In die eenvoud, gekoppeld aan een haast onhoorbare electrotoets, schuilt evenwel de kracht van Kurr. Zo klinkt ook "Sogg" op het eerste gehoor te eenvoudig voor woorden maar fungeert het nummer wel als geschikte smaakmaker en opener voor een album dat het vooral van dromerige sferen moet hebben en zich weinig gelegen laat aan uitgesponnen spielereien en overbodige sfeerscheppingen. "Rugla" volgt dan ook haast onhoorbaar op "Sogg" en valt vooral op omdat de strijkers hier prominent aanwezig zijn.
Ook in de andere nummers valt op hoezeer de vier dames nu wel het speelse en het inventieve aan elkaar weten te koppelen. Zo tilt de immer aanwezige xylofoon "Glámur" naar Sigur Rós-sferen en weet zelfs het niemendalletje "Lúpina" zijn plaats op te eisen binnen het sfeervolle geheel. De zangpartijen in "Hilli" klinken aanvankelijk nog wat onwennig: het lijkt wel alsof de furiën van Electrelane opeens de wilde haren verloren zijn en een breiclubje gestart hebben. Toch heeft het nummer zijn merites, net zoals het fraaie en haast tribale "Sexfaldur".
"Kolapot" weifelt maar weet toch de eindmeet te halen, ondanks de gebroken klanken die de song een enerverend gevoel meegeven. In "Lóri" valt meer pracht te rapen, het nummer krijgt een intrigerende melodie mee die een behoedzaam duel aangaat met een repetitief drumpatroon. Dankzij enkele blazers krijgt "Bláfedur" daarna een pastoraal tintje. Het negen minuten durende "Boga" blijft stoeien met Oosterse meditatieve klanken en duurt te lang om echt te boeien. Het is een kleine, te verwaarlozen onregelmatigheid in een haast vlekkeloos parcours.
Amiina heeft zichzelf bij de haren uit het moeras getrokken. Na jaren van aanmodderen hebben de dames op Kurr eindelijk hun geluid gevonden en het irriterende geknoei van weleer omgesmeed tot dromerige melodieën. Het debuut is weliswaar nog iets te lang maar zelden hebben speelse en kinderlijke klanken tot zoveel pracht geleid. Tussen de smurrie zaten wel degelijk enkele edelstenen, het was gewoon een kwestie van geduld te hebben.
