Er wordt wel eens gezegd dat Jack White alles van Billy Childish heeft geleerd. Dat is natuurlijk maar een halve waarheid en per definitie zelfs niet mogelijk omdat het garagegenre in de jaren vijftig en zestig geworteld is. Punk Rock At The British Legion Hall toont waar Childish wel voor staat: een oude rot in het vak met een wonderbaarlijke gave om prettig gestoorde garagepop uit zijn mouw te toveren.
Dat Billy Childish als een belangrijke referentie voor het garagegenre wordt gezien, ligt vooral aan het feit dat de man sinds het begin van de jaren tachtig al een honderdtal platen heeft uitgebracht. Met groepen als The Headcoats, The Buff Medways, The Delmonas, The Pop Rivets, The Milkshakes, The Headcoatees, The Headcoat Sect en nog veel meer projecten verkende hij verschillende hoeken van het genre, terwijl er toch altijd een hoop fijne liedjes met een hoog popgehalte uit zijn brein bleven voortspruiten.
De muzikale relevantie was nooit heel groot, aangezien zijn verschillende groepen vooral via nuanceverschillen van elkaar te onderscheiden waren, maar er viel wel altijd veel speelplezier te horen in zijn muziek, waardoor veel van zijn platen op onvervalste lusten voor het oor uitdraaiden. Dat Childish er nooit verlegen voor heeft gezeten om zijn beste nummers als "Archive From 1959" of "Lie Detector" in zijn verschillende projecten te recycleren en zelfs meermaals op de respectievelijke platen te gooien, toont dat Childish’ prioriteiten altijd in dat speelplezier hebben gelegen.
Eén van Childish’ sterkste punten, het feit dat Childish in zijn eigen vettige dialect uit Chatham zingt, komt rechtstreeks voorts uit die houding. Het is immers moeilijk om geen onnozele lach op je gezicht te krijgen wanneer je Billy Childish zijn nieuwe plaat met "Joe Strummer’s Grave" in zijn eigen plaatselijk taaltje hoort openen.
Dat nummer is meteen typerend voor Wild Billy Childish & The Musicians Of The British Empire: in Billy Childish’ nieuwste garagepopproject ligt het zwaartepunt immers op het Britse koninkrijk. Met "Joe Strummer’s Grave" lacht hij bijvoorbeeld met het in Groot-Brittanië zeer populaire fenomeen reality TV terwijl hij tegelijkertijd bedenkt dat Joe Strummer nu lekker knus in zijn graf ligt en zich bijgevolg niets van het hele circus hoeft aan te trekken. Met "We 4 Beatles Of Liverpool Are" lacht hij vervolgens eens goed met The Beatles, terwijl hij nooit duidelijk laat blijken wat hij nu eigenlijk echt over de groep vindt.
In de rangen van The Musicians Of The British Empire mag Nurse Julie bovendien meezingen. Nurse Julie is niemand minder dan Childish’ first lady in zijn vrouwelijke garagegroepen en hier mag zij het mooie weer mee bepalen. Een uitstekende keuze, want het door haar ingezongen "Date With Doug" is niet alleen een prachtige single, maar past ook perfect binnen het kader van The Musicians Of The British Empire.
Niet dat Childish nog lessen nodig heeft in hoe poppy muziek te maken. In "Bugger The Buffs" slaagt hij er zelfs in om het hele geschil tussen hem en Jack White in één liedje te besluiten, en dat allemaal op een beroemd riffje van kroonreferentie Bo Diddley. De boodschap is duidelijk: een mens kan lang zoeken, maar saaie momenten zal hij op Punk Rock At The British Legion Hall niet aantreffen.
Dat het recept van Billy Childish in vergelijking met veel andere moderne garagegroepen minder grensverleggend is, is een feit, maar net daarom weet een plaat als Punk Rock At The British Legion Hall te bekoren. Terwijl Jack White er zijn hoofd over pijnigt hoe hij de wereld na Get Behind Me Satan nog eens kan bekoren, trakteert Childish het publiek op (h)eerlijke punk, rechtstreeks uit zijn buik. En wat kan daar op tegen zijn?
