‘Let It Die’! Hoe we van die plaat hebben gehouden, en nog steeds
houden. Als u het ons vraagt vertegenwoordigt ze immers zowat alles
wat zogezegde vrouwenmuziek is of zou moeten zijn: breekbaar en
sterk tegelijk, maar ook melodisch, speels en zacht. Een pareltje
is het dus, die eerste plaat van de Canadese Leslie Feist (ook
bekend van Broken
Social Scene) of kortweg Feist. En sindsdien verlangen we
heimelijk naar meer. Meer van hetzelfde. Maar dan wel … anders, of
we kunnen net zo goed de eerste cd nog een keer draaien.
En hier is hij dan, de opvolger. Op ‘The Reminder’ laat Feist haar
veelzijdigheid losbarsten. Ze straalt bijvoorbeeld dezelfde
fragiliteit uit als voordien, en toch gaat er meer kracht uit van
haar muziek. In ‘Past en Present’ is niet meer diezelfde, bedeesd
zingende vrouw aan het woord. De gitaren klinken steviger dan op de
vorige plaat, alsof Feist nu pas echt uptempo durft te gaan. Het
rockt gewoon meer, al is haar stem wellicht net iets te broos en
lief om ze tot de losgeslagen rockmadammen te rekenen.
Haar muziek blijft op ‘The Reminder’ wel die zweem van intimiteit
behouden die ons voordien al op de knieën dwong. Ongetwijfeld is de
locatie van de opnames hier niet vreemd aan, namelijk in een klein
kerkje in Frankrijk. Zoals tijdens ‘The Water’, waarin de Canadese
– begeleid door een verlegen piano – een zachte, ingetogen sfeer
oproept. Op momenten als deze doet de plaat haar naam eer aan. Dan
herinnert ‘The Reminder’ ons immers aan de meest aandoenlijke songs
van ‘Let it Die’, zonder daarom in herhaling te vallen.
Feist is ook gegroeid. Je voelt het in haar nieuwe nummers. Ze zijn
meer doordacht, beter afgewerkt. Dit zou dus wel eens het album van
de maturiteit kunnen zijn. Het album waarop alles mogelijk is, dat
is het zeker al geworden. Want de muziek druipt van zelfzekerheid.
Feist experimenteert, laat instrumenten meer dan vroeger op de
voorgrond treden en roept op ‘Sealion’ (oorspronkelijk ‘Sea Lion
Woman’ van Nina Simone) zelfs de hulp van een koor in.
Misschien zal die maturiteit niet iedereen kunnen bekoren. De
charme van ‘Let It Die’ lag immers in de mix van eenvoudige
melodieën en de haast kinderlijke stem van de Canadese. De stem is
nog steeds dezelfde, maar wie de oren spitst om ook die naïeve
eenvoud terug te vinden, zal enigszins teleurgesteld worden. Maar
wie er open voor staat, zal ‘The Reminder’ een prachtplaat vinden,
met nog heel wat ingrediënten die de eigenheid van de zangeres
versterken en die ons ten tijde van ‘Let it Die’ voor haar deden
bezwijken.
Softies als we zijn, is ons lievelingsnummer ‘Limit To Your Love’:
een trage song die door drums en basgitaar geopend wordt. Samen
lijken ze heel even op een kloppend hart. Tot de Feist met broze
stem haar verhaal komt vertellen. Prachtig! En voor wie onze
voorliefde voor de tranentrekkers niet deelt, zijn er vrolijke
uptempo nummers zoals ‘Feel it All’.
Geen twijfel mogelijk: Feist heeft haar cocon verlaten. En wij, wij
houden van de nieuwe Feist. We houden van haar muziek die vol
zachtheid en vrouwelijkheid zit. Bovenal houden we ervan te zien
dat een zangeres groeit en met haar nieuwgevonden maturiteit trouw
blijft aan wie ze is.
