Het tijdperk waarin remixen enkel dienst deden om nummers ook op de dansvloer aantrekkelijk te maken, ligt achter ons. Vandaag drukken artiesten steeds vaker een eigen stempel op hun remixen om het origineel een tweede leven in te blazen. Eén van hen is het Anticonlid Alias, die op Collected Remixes elf van zijn meest eigenzinnige herwerkingen samenbundelt.
De grootste uitdaging bij het maken van een dergelijke remixplaat bestaat erin een homogeen geluid tentoon te spreiden. In het verleden brachten Four Tet en Aphex Twin al platen uit vol vernuftige herwerkingen, die evenwel als een amorfe juxtapositie zonder enige verwantschap naast elkaar gezet werden. Alias slaagt er hier wel in een samenhangend album met een coherent geluid af te leveren. Hiervoor grijpt hij terug naar de slaapkamerhiphop van zijn doorbraakplaat Muted, waarop indiegitaren aan bezwerende geluidscollages en troostende beats gekoppeld werden.
Niet dat Alias even radicaal te werk gaat als James Holden of Burial, in wiens remixen het vaak diep vissen is naar enkele graten van het origineel. De hedendaagse artiesten uit de marge die de Amerikaan door de mangel haalt, krijgen veeleer een kwalitatief hoogstaand zilvermerk ingebrand. Iedere bewerking ademt respect uit voor de originele artiest. De meest fantasievolle omzettingen maakt hij voor de minst bekende groepen; de nummers van Lucky Pierre, Giardini Di Miro en John Vanderslice worden vakkundig gedissecteerd en nadien met de meest ontroerende geluiden gelardeerd.
In het feelgood popnummertje van de laatstgenoemde zit op die manier tonnen meer diepgang. Het verstilde "What You Gave Away" van The One AM Radio krijgt die typische Alias-behandeling waarbij warme en koude klanken elkaar uitdagen. Ook 13 & Gods "Into The Trees", waarvoor avanthiphopartiest Why? enkele zinnen extra mocht inrappen, getuigt van ’s mans beatfilosofie waarbij de zalvende sfeer het haalt van de complexiteit. Alias maakt overigens een gedurfde keuze door "Clue", de twee jaar oude bewerking voor het Duitse Lunz, op de plaat te zetten. De rustgevende remix van het instrumentale pianonummer valt wonderwel in zijn plooi en zorgt voor een welgekomen adempauze op een veeleisend album.
Alias krijgt het moeilijk als hij gelijkgestemde zielen onder handen neemt. Het grasperkje artiesten dat melancholische soundscapes met breakbeats vermengt, is niet dik bezaaid, er een betekenisvolle remix voor maken blijkt al helemaal geen sinecure. De meerwaarde aan Sixtoos "Karmic Retribution" beperkt zich dan ook tot het aandikken van de beat en het herwerkte "Alienation" van Lali Puna voegt niet bijzonder veel toe aan het origineel. Al maakt de uitgepuurde stem van Valerie Trebeljahr aan het eind van het nummer veel goed. We raden u aan om de wijze raad die Alias meegeeft in de liner notes niet in de wind te slaan; "Please check out these artists and their original music if you’re not familiar with them."
Ook al is dit na Plane That Draws A White Line de tweede Alias-remixplaat op rij en ook al zijn de meeste van de herwerkingen al op singles en e.p.’s van de originele groepen verschenen, toch is Collected Remixes eens te meer een emanatie van het talent van de de producer uit Portland. Alias maakt een van de eerste spannende remixplaten die een luisterbeurt als geheel verdienen, met een rode draad en een consistent geluid.
