Plots bleek Let It Die (2004) de plaat van de doorbraak te zijn. Ze werd geëerd met een paar Juno Awards (Canadese Music Awards) maar ook in de rest van de wereld was erkenning haar deel. Mogen we u anno 2007 nog eens herinneren aan Leslie Feist?
We hebben daar namelijk een goede reden voor: het album van de bevestiging. Technisch gezien is dit al de vierde plaat van Feist, maar je kunt het even goed als nummer twee beschouwen. Debuutalbum Monarch uit 1999 verscheen niet buiten de Canadese landsgrenzen, en Open Season (2006) was een plaat vol alternatieve versies van de songs op Let It Die. Drie jaar later is de echte opvolger er dus. Door het grote succes van Let It Die bleek thuisblijven geen optie en werd er dus vooral onderweg verder aan de weg getimmerd. Wie meteen wil weten hoe geweldig The Reminder geworden is, raden we aan direct naar de laatste alinea te verhuizen, wie ook wil weten wáárom mag gewoon verder blijven lezen.
In de intieme indiepop die Feist op The Reminder neerzet wordt het matte, vaak fluisterende stemgeluid bovengehaald dat ook Cat Power of politievrouw Joan Wasser kenmerkt. Dat was ooit anders, toen Leslie Feist midden de jaren negentig als frontvrouw de Canadese punkscene onveilig maakte. Pas na vijf jaar en met het risico op blijvende schade werd het subtiel aanwenden van de stembanden een optie. Stiekem werkte ze aan een soloalbum, voor de buitenwereld was ze op dat moment gitariste van By Divine Right. Daarnaast werkte ze onder andere mee aan platen van roomiePeaches (onder de naam Bitch Lap Lap) en Kings Of Convenience. Nog even namedroppen: ook van het Canadese indiecollectief Broken Social Scene maakt Feist deel uit.
Die ervaring zorgt ervoor dat Feist goed weet waar ze mee bezig is. Het was makkelijk geweest om met The Reminder op veilig te spelen, maar het is net een heel persoonlijk album geworden. Dat ze zich daarvoor laat bijstaan door vrienden Gonzales, Mocky en Jamie Lidell en producer/sound engineer Renaud Letang (o.a. Jane Birkin) verandert daar weinig aan. Feist bezingt het verleden, het nu en vooral alles daartussen van haar persoonlijke liefdesleven. Het is vaak wachten op wat nooit (meer) komen zal. Dat legt misschien een bittere smaak in de mond van Feist, maar ze slaagt er toch in om de luisteraar een troostend gevoel mee te geven in plaats van die naar de fles te doen grijpen.
Dat komt bijvoorbeeld door uptempo nummers zoals “I Feel It All” (die belletjes!) of het prachtig speelse “My Moon My Man”, waarin Feist als een pas beginnende koorddanseres vocaal balanceert op het touw der timing. "Take it slow/Take it easy on me/And shed some light/Shed some light on me please" valt in onze oorschelp als malse zomerregen. De Canadese weet inmiddels perfect te doseren. Op het daarna volgende “The Park” wordt flink wat gas teruggenomen. Zelfs het minimaal aanwezige instrumentarium lijkt plots overbodig als Feist op het einde van het nummer ruggengraatzoekend uithaalt. "Why would you think your boy could become/The man who could make sure he was the one?"
In vergelijking met Let It Die is er minder ruimte voor experiment, maar dat zorgt langs de andere kant voor een coherent album dat op geen enkel moment wegzakt. Toch kan Feist af en toe verrassen, met een bewerking van het “Sealion Woman” van Nina Simone bijvoorbeeld, dat drijft op handgeklap, een keyboardwormpje dat door het nummer kruipt en die rockende gitaarriff die wij er altijd al bij fantaseerden. Of “Honey Honey”, een onaardse trip langs mistige oevers met betoverende sirenegezangen. Songs die het geheel boeiend houden tussen easy listeners als — maar daarom niet minder mooie — “1234” of “How My Heart Behaves”. De enige nummers die misschien niet de vergelijking met de rest doorstaan zijn “Intuition” en “Brandy Alexander”. En dat komt vooral omdat de lat op dat moment al zeer hoog ligt.
Feist legt op The Reminder een prachtig parcours af en bevestigt daarmee alle goede dingen die over haar gezegd en geschreven zijn na Let It Die. Meer dan ooit weet ze zich te nestelen in haar eigen stijl, die veel kantjes raakt maar moeilijk te definiëren blijft. Naar de platenboer!
