In de AB stonden ze samen met TV On The Radio en We Are Scientist op het programma maar de kans dat u ze zag, is klein. Niet alleen stonden ze veel te vroeg geprogrammeerd, de combinatie an sich was ook zonder meer vreemd. In de Botanique deden ze het gelukkig maar met hun drietjes.
Het was best wel een aardige show, al bleef het vreemd om drie kirrende meiden met aftandse keyboards in de weer te zien. Maar iedereen die even met hen praatte, merkte al snel dat ze echt zo kinderlijk enthousiast zijn en dat ze zeker niet zomaar een show opvoeren. Ook tijdens het interview laat Erika Foster zich vaak van haar meest naïeve kant zien. Zo valt ze midden in haar uiteenzetting stil om ons te complimenteren met onze schoenen ("I really like your sneakers") en vertelt ze enthousiast hoe de groep samenkwam op haar kamer om muziek te spelen en koekjes te eten.
Eigenlijk is het niet vreemd dat de dames hun groepsnaam aan de wonderlijke kinderfilm Pee Wee Herman’s Big Adventure ontleenden: "We waren volop een naam aan het zoeken toen Heather (D’Angelo – jbo) hiermee op de proppen kwam. We stonden er toen niet bij stil maar die naam past heel goed bij onze muziek. Het personage Simone is een dienster in een Texaans restaurant wiens leven nergens heen gaat. En dan ontmoet ze Pee Wee die haar aanmoedigt om haar droom te volgen en naar Parijs te trekken. Net zoals het lot Pee Wee en Simone met elkaar in contact bracht, heeft het ook ons in zekere zin samengebracht en ons de kans gegeven zoveel van de wereld te zien."
enola: Jullie muziek klinkt heel vrolijk en warm. Zijn jullie echt zulke gelukkige mensen?
Forster: "We hebben onze nostalgische momenten hoor, maar door de band genomen zijn we inderdaad eerder optimistisch. We spelen muziek omdat we graag spelen, er hoeft geen boodschap in te zitten. Als we al een boodschap hebben, is het dat je van het leven moet kunnen genieten. Daarom vinden we het ook belangrijk om onze nummers echt live te brengen, zelfs al spelen we dan op elektronische instrumenten. We gebruiken zowel analoge als digitale instrumenten naargelang van het geluid dat we zoeken, want elk instrument heeft zijn eigen persoonlijkheid. Zelfs de omgeving waar we opnemen speelt een rol, en dat willen we ook laten horen in onze muziek. Op die manier houden we er de menselijke toets in."
enola: Hebben jullie daarom het album in een kelder opgenomen, omdat dat minder steriel is dan een opnamestudio? Ik las dat jullie het eerste album zelfs in een douchecabine opnamen.
Forster: (lacht) "Eigenlijk was dat een douchecabine die omgebouwd was tot een vocal booth, al is het nu wel een echte douche. We hebben deze plaat wel in hetzelfde appartement opgenomen maar nu hebben we dekens op de muren gehangen en zo een soort studio gemaakt. In een "echte" studio voelen we veel meer druk om te presteren. Hier konden we rustig opnemen zonder dat iemand op onze vingers stond te kijken. Rod (Sherwood – jbo) is niet alleen een goede vriend maar ook onze producer en manager. We presteren nu eenmaal beter als we onder vrienden zijn."
enola: Is David Lynch een vriend? Jullie hebben samen met hem gespeeld.
Forster: (enthousiast) "Yeah! Er waren daar meer mensen dan op onze shows. (lacht) In New York heb je een grote boekenwinkel (Barnes & Noble op Union Square – jbo) die evenementen organiseert onder de naam "Upstairs at the square". Ze hadden al een paar keer gevraagd of we er niet wilden spelen, maar dat was de eerste keer dat we tijd hadden en toen we hoorden dat David Lynch zijn boek zou voorstellen… het was fantastisch en inspirerend. Hij wil echt een boodschap van vrede brengen. Hij las voor uit zijn boek en sprak over zijn leven en meditatie. Wij hebben een paar instrumentale stukken gebracht maar vooral onze eigen nummers. We speelden dus niet echt samen."
enola: Maar hij is wel een fan?
Forster: "Hij heeft ons daar leren kennen maar hij heeft ondertussen wel onze albums gekregen. In mei organiseert hij een evenement in Parijs waarop we uitgenodigd zijn. Ik kijk er wel naar uit om hem terug te zien. Ik hoop ook dat we met hem kunnen samenwerken in de toekomst."
enola: Is er een raakvlak?
Forster: "Moeilijke vraag. Er zit een bizarheid in onze muziek. Mensen vinden het bijvoorbeeld vreemd dat we alledrie geobsedeerd zijn door keyboards en dezelfde haarsnit en hetzelfde uiterlijk hebben. Voor mij voelen die dingen net heel natuurlijk aan, ik denk dat het eerder onze muziek is die bij zijn werk past. Onze nummers hebben een poppy klank maar toch zit er ook een duisternis in."
enola: Ze vragen in ieder geval tijd om geapprecieerd te worden. Het duurde even eer ik ze goed vond.
Forster: "Mensen zullen ons natuurlijk niet snel vertellen dat ze onze muziek niet goed vinden, maar ik hou wel van groepen die tijd vragen en van nummers die je pas na een aantal beluisteringen leert appreciëren."
enola: Jullie hebben door de Verenigde Staten en door Europa getoerd met We Are Scientists. Hoe zijn jullie in godsnaam met elkaar in contact gekomen?
Erika Forster: "Het zijn vrienden en buren van ons. Zo’n gekke combinatie is het niet hoor. Hun publiek bestaat vooral uit tienermeisjes die verliefd zijn op hen, maar ze zien ons niet als concurrenten, eerder als vriendinnen."
enola: Jullie zijn ondertussen een pak bekender dan ten tijde van jullie debuut. Heeft de tour met We Are Scientists daar een rol in gespeeld?
Forster: "Het is gewoon een beter album. Als groep hebben we nu een veel duidelijker idee van wat we willen en dat hoor je in het album. Aan ons debuut hebben we ook veel minder ruchtbaarheid gegeven. We hebben geen persdagen gegeven of getoerd. Toen we tekenden bij Moshi Moshi hadden we het album al in eigen beheer uitgebracht."
"Dit nieuwe album vroeg ook meer tijd om tot stand te komen. We werken nog altijd met z’n drieën aan de nummers, maar onze manier van opnemen is wel veranderd. We hebben veel meer durven experimenteren met geluiden. Er zijn ook niet echt groepen waarmee we ons kunnen vergelijken, dus moesten we veel meer een eigen geluid zoeken."
enola: Mag ik dan stellen dat David Lynch en Tim Burton die Pee Wee Herman’s Big Adventure regisseerde, invloeden zijn?
Erika Forster: (lacht) "Ik ben eigenlijk vooral beïnvloed door de natuur. Ik schrijf mijn nummers vaak tijdens het fietsen. Maar in New York komt er ook zoveel muziek op je af dat je niet anders kan dan die te absorberen."
enola: In de videoclip voor "Fallen Snow" trekken jullie de natuur in. Was dat een idee van jou dan?
Erika Forster: "Nee, die is geregisseerd door een vriend van Annie (Hart – jbo). Ze maken ook een clip voor "Sad Song". In die clip organiseren we een feestje waar niemand op afkomt en dus vernielen we alles maar. Het principe is heel simpel: het mag niet te duur zijn, we moeten ons amuseren en het moet ook kleurrijk zijn, dus met mooie jurken, koekjes en ballonnen."
"Voor de albumcover wilden we wel de band met de natuur tonen. Op de hoes zie je ons uitkijken over een prachtig, donker meer, omringd door bomen. Op een andere foto zie je dan het duistere meer zelf. Voor ons vatten die twee foto’s samen hoe onze muziek is: het romantische en idyllische enerzijds, en de duisternis die niet altijd zo zichtbaar is anderzijds."
enola: Van andere vrouwengroepen krijg ik vaak te horen dat ze maar "als vrouwen" gezien worden en moeten opboksen tegen vooroordelen. Kregen jullie daar ook mee te kampen?
Erika Forster: "Helemaal in het begin waren er wel een paar clubs die vervelend deden omdat ze dachten dat we de vriendinnen van de groepsleden waren maar eigenlijk hangt heel veel van je houding af: als je je gedraagt alsof je daar hoort te zijn, dan laten mensen je met rust. Had ik dat maar geweten als tiener. (lacht)"
