Why fix if it ain’t broken? Als er één domein is waar die stelling niet lijkt op te gaan, dan is het wel popmuziek. Platen die te hard op hun voorganger lijken, zijn immers doorgaans vrij tot zeer saai, om niet te zeggen compleet overbodig. Au Revoir Simone echter, slaagt er in om met de ingrediënten van The Bird Of Music een nieuwe wondermooie langspeler te maken.
Still Night, Still Light heet de nieuwe plaat en achter die mooie titel gaan twaalf even mooie liedjes schuil. Het New Yorkse trio heeft namelijk opnieuw een fijn staaltje gloedvolle electro uit zijn mouw geschud. Nog steeds zijn de beats van Au Revoir Simone niet bepaald dansbaar, maar presenteren ze zich als een warme, hedendaagse variant op de meidengroepen van weleer. Waar die laatsten het echter vaak van een wall of sound moesten hebben, pakt Au Revoir Simone uit met een subtieler klanktapijt. Een klanktapijt dat zich laat omschrijven als ochtenddauw in cd-variant. Of een meisjesslaapkamer op muziek, zo u wil.
Hoewel het poëziebundelgehalte en de zweem van schattige hippiemeisjesnostalgie misschien wat aan de hoge kant is, is Still Night, Still Light best beluisterbaar. Om niet te zeggen dat het plaatje redelijk verslavend werkt. Zo grijpt de bitterzoete melancholie van “Shadows” in het begin van het album al naar de keel en het Rhodes-orgel waarmee het drietal zijn instrumentarium uitbreidt, zorgt voor een retrotoets die hen zeer goed afgaat.
Toch is het de elektronica die als vanouds voor de warmte zorgt. “Knight Of Wands” laat zich op dat vlak als nieuw hoogtepunt — na “A Violent Yet Flammable World” — in de carrière van de band opmerken. Met zijn afwijkende ritmes en sporadisch handengeklap sleept “Knight Of Wands” je trapsgewijs telkens een beetje meer het universum van Au Revoire Simone in, een wereld waar op het eerste zicht alles pastelkleurig en fluffy is, maar waar soms net zo goed donkere wolken kunnen samenpakken.
Het ingetogen “The Last One” laat bijvoorbeeld horen dat niet alles rozengeur en maneschijn is in het universum van Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart. Ook “Anywhere You Looked” heeft die subtiele somberte in zich, hoewel het trio hier opnieuw naar de vertrouwde melancholie overhelt. Toch valt het op dat het trage tempo dat in voornoemde nummers de dienst uitmaakt op dit album prominenter lijkt dan op de twee voorgangers. Wanneer met “We Are Here” Still Night, Still Light naar zijn einde toegaat, klinkt Au Revoir Simone immers zo subtiel en breekbaar dat het minste achtergrondgeluid als storend wordt ervaren. Als het trio op dit elan verder gaat, zal het onvermijdelijk worden om over hun muziek te spreken zonder gebruik te maken van het woord sacraal.
Hoewel Still Night, Still Light misschien weinig verrassend klinkt, laat Au Revoir Simone op de nieuwe plaat horen dat het een blijvertje is en bovendien meer is dan een aardige gimmick die dienst doet als soundtrack voor een luie zondagmiddag. Het universum vol schoonheid waar Au Revoir Simone ook op Still Night, Still Light vorm aan weet te geven, straalt immers een soort tijdloosheid uit die maakt dat, net als zijn twee voorgangers, ook dit album onmiddellijk het soort vertrouwdheid uitstraalt dat eigen is aan platen die héél lang meegaan. Aanrader.
