Kent u uw heiligen nog? Of heeft u ze nooit gekend? Eenvoudig is het niet, want de katholieke kerk heeft er de voorbije tweeduizend jaar meer dan genoeg aan het rijtje toegevoegd, al leek het in de eerste paar honderd jaar niet zo moeilijk om tot het clubje toe te treden.
Sint Pantaleon of Pantaleimon bijvoorbeeld, een brave man geboren nabij de Zwarte Zee, had een christelijke moeder en een heidense vader. Aan het koninklijke hof verliest de ondertussen tot lijfarts opgeklommen Pantaleon zijn geloof, tot een goede priester hem terug op het rechte pad brengt. Pantaleon wordt de arts der armen, schenkt al zijn bezittingen weg en sterft wat later voor zijn geloof. Het mag niet verwonderen dat de Britse neo-folkie Andria Degens zich door dit stichtend verhaal rond opoffering en geloof liet inspireren voor haar eenmansgroep.
Hoewel ze al sinds 1992 actief is in de muziekwereld, debuteerde ze pas in 1999 met Trees Hold Time, een album dat in 2005 een nieuwe en beperkte re-release kreeg. In de tussentijd werkte ze voor of speelde ze onder meer samen met Bonnie ‘Prince’ Billy, Six Organs Of Admittance, 16 Horsepower, Antony And The Johnsons, Baby Dee en Current 93 — die overigens een versie van “Idumeia” uitbrengt op Black Ships Ate The Sky. Verder werkte ze nog aan de muziek voor Soundtrack For An Exhibition van Susan Stenger.
Maar omdat Stenger de muziek sowieso zou bewerken en manipuleren voor haar eigen werk, besloot Degens initieel de nummers ook zelf uit te brengen. Bij het herbeluisteren ontstond het idee om met drie van deze nummers een nieuw concept uit te werken en daar een vierde nummer (“Ascension Of The Sun”) aan toe te voegen. Nadat de e.p. eerst samen met een boek in beperkte oplage uitgebracht werd, bleef Cloudburst ook zónder dat boek beschikbaar voor zij die achter het net gevist hadden.
Net zoals op het debuut en de vorige e.p.’s, Change My World en
De uitgesponnen en trance-achtige akoestische songs vormen een lange trip die de luisteraar middels zacht beroerde snaren en nauwelijks aanwezig, ijl gezang succesvol meevoert naar andere oorden vol pastorale weiden. Van echte nummers is dan nauwelijks sprake: de titelsong lijkt zich nog iet of wat moeite te getroosten alvorens “Crystalline Rain” en “Ascension Of The Sun” zichzelf verliezen in intrigerend gitaargefriemel. “Numinosum” zet echter opnieuw de puntjes op de i.
Dat Cloudburst oorspronkelijk voor een kunstproject geschreven werd en daarna als conceptueel minialbum een eigen leven is gaan leiden, is duidelijk te horen. Hoewel de e.p. vier (in titel althans) duidelijk te onderscheiden nummers heeft, kunnen alleen het eerste en het laatste nummer die titel echt opeisen. Maar wie zich de moeite getroost Cloudburst in één ruk uit te luisteren, zal wél een prachtige, sfeervolle track horen. Pantaleimon is nog steeds niet onmisbaar, maar wie van trance-achtige folk houdt, kan met deze e.p. alvast geen foute koop doen. Sint Pantaleon knikt ongetwijfeld goedkeurend mee.
