Sommige Belgische artiesten krijgen volgens ons niet altijd de
aandacht en waardering die ze verdienen. Iemand die gezien zijn
staat van verdienste allang ‘binnen’ had mogen/moeten/kunnen zijn
is Allan Muller, die al twaalf jaar lang – met of zonder de hulp
van muzikale partners in crime – met de regelmaat van de
klok onweerstaanbare en onverwoestbare hits uit zijn mouw schudt.
Niettemin gaf zijn parcours de muziekterm ‘stop/start’ een nieuwe
betekenis, want ondanks die hits bleek tot nog toe geen van zijn
bands of projecten over het eeuwige leven te beschikken. Misschien
komt het daardoor dat hij het deze keer in zijn eentje doet.
Dat solodebuut verscheen een paar weken geleden en als we alles bij
elkaar tellen dan is het de zevende plaat van en met Muller, die
dan ook zonder overdrijven een méér dan gevestigde waarde mag
worden genoemd in het drukbevolkte Belpoplandschap. Tegelijk zou je
ook kunnen stellen dat ‘Resting My Case’ voor de vijfde keer een
nieuwe start betekent voor de man uit Tremelo, na ‘Surgery for
Zebra’ en ‘The Golden Country’ (respectievelijk het debuut en de
comebackplaat) van Metal Molly, ‘The Miraculously Winking Jesus’
van Cabbage (Mullers charmante doe-het-zelfproject uit ’98) en de
titelloze eersteling van Satellite City.
‘I’m back on my own’ klinkt het in ‘The Lights Go Out’,
maar in de studio stond hij er gelukkig niet alleen voor. Muller
(zang, gitaar, mandoline en banjo) kon een beroep doen op de
diensten van gitarist Sam Janssens (Trezmil, Toendra), bassist
Jelle Van den Bergh (Tom Helsen, Anton
Walgrave, Trezmil) en allround drummer Mario Goossens, maar ook van
andere muzikale vrienden zoals Pascal Deweze en
Annelies Tanghe (jinXS) op backing vocals, Gino Geudens (drums op
‘If It’s Good For You It’s Good For Me’), Das Popper Reinhard
Vanbergen voor het betere strijkwerk en blazers Marianne Hoeken en
Fre De Waessinghe.
Ook al ligt er (afgaand op de soms scherpe lyrics) blijkbaar één en
ander op Mullers lever, toch is ‘Resting My Case’ een plaat
geworden waarvan we in de eerste plaats goed gezind worden. We
hadden het al over Mullers neus voor catchy, hitgevoelige songs,
voortaan mogen aan het rijtje ‘Orange’, ‘Suncomfort International’,
‘Do It’, ‘Men of Repression’ et al., ook de singles ‘Can’t Stop
Now’ en ‘If It’s Good For You…’ toegevoegd worden. De eerste is
een uptempo, aanstekelijke song met een refrein dat Kravitzgewijs
openbarst; de cd-versie van de tweede kreeg een leuke
blazersbijdrage mee, die de track echt doen baden in
zonneschijn.
Het zijn echter niet de enige klasbakken, want ook ‘Triggertoe’
(voer voor hyperkineten), de titeltrack, ‘Last Exam’ en vooral
‘Falling Behind’ mogen zonder uitzondering worden gerekend tot het
beste wat hij tot nu toe heeft gemaakt. En dan hadden we het nog
niet over het tragere, op het eerste gehoor minder toegankelijke
werk. Het kostte ons een paar beluisteringen om onze weg te vinden
in het denderende ‘The Walls’, ‘The Lights Go Out’ (dat een outtro
meekreeg die herinneringen opriep aan ‘I Want You/She’s So Heavy’
van The
Beatles) en het fraaie, naar country geurende ‘Telephone’, maar
eens we zover waren lieten ook deze songs ons niet meer los.
Het materiaal op ‘Resting My Case’ varieert van zeer goed tot
uitstekend. Aanvankelijk vielen vooral de gelijkenissen op met het
vroegere werk van Muller. Maar hoe vaker we naar de plaat
luisterden, hoe meer de invloeden kwamen bovendrijven van andere
genres zoals country, soul en hier en daar zelfs een snuif funk. De
songs werden knap gearrangeerd, met oog voor details die het geheel
niet noodzakelijk naar een hoger niveau tillen, maar wel alles nóg
veel leuker doet klinken. Opvallend is ook dat Muller echt wel goed
zingt op deze cd, en dat zijn stem bij momenten zelfs een zwart
timbre heeft. ‘Don’t Pretend’ heet het laatste, met een leuke banjo
opgesmukte nummer van de plaat, en ‘zich anders voordoen’ is het
laatste wat hij op dit album doet. ‘Resting My Case’ is een heel
erg goede plaat van een singer-songwriter pur
sang…
