Naamswijzigingen duiden vaak op twijfel, onzekerheid of in het
geval van Yusuf Islam (ooit Cat Stevens) op een religieuze
u-turn. We waren dan ook verrast dat Mintzkov Luna besloot
om voor hun tweede plaat het laatste woord van hun groepsnaam te
schrappen. Aan Mintzkov Luna hebben we namelijk alleen maar goede
herinneringen. Na een terechte overwinning in Humo’s Rock Rally
volgde met ‘M For Means And L For Love’ een schitterend, maar
gruwelijk onderschat debuut. Fijne songs vlogen onder impuls van
windvlagen van distortion langs verschillende paadjes, maar door
het gevarieerde basspel van Lies Lorquet en de knappe vocale
melodieën van Philip Bosschaerts werd voor de nodige rustpunten
gezorgd. ‘United Something’ en vooral ‘Mimosa’ waren puike singles,
maar de andere songs hoefden daar weinig voor onder te doen.
Op artistiek vlak was de cirkel voor Mintzkov Luna al ongeveer rond
na de eerste plaat, maar ondanks lyrische reviews werd het album
geen commercieel succes. Met ‘360°’ wil Mintzkov met hun muzikale
passer een paar vette lijnen rond die cirkel trekken, maar hun hand
lijkt ondanks een snediger geluid minder stevig dan voorheen.
Mintzkov laat het soepele bochtenwerk van voorheen grotendeels
achterwege, maar achter de hardnekkige rechttoe rechtaan-aanpak en
de schijnbare zelfverzekerdheid schuilt een gebrek aan inspiratie.
Het niveau van ‘M For Means And L For Love’ wordt slechts
sporadisch gehaald en ‘360°’ klinkt te vaak als een ambitieuze
bodybuilder: gespierd, maar behoorlijk geforceerd.
De plaat begint nochtans redelijk sterk. ‘Life After Fire’
combineert een stevige riff uit de ladekast van poppy dEUS-songs
met etherische backings en elektronica. De opwindende single ‘One
Equals A Lot’ kende u al: een killer-riff neemt de benen,
achternagezeten door een koebel die gejat is uit ‘Little Sister’
van QOTSA.
Best behoorlijke nummers, maar de verrassing is weg, het
Pixies-vuur brandt op een lager pitje en voor pareltjes als ‘I Do’
en ‘In Every Crowd’ moeten deze songs beleefd het hoofd buigen. Die
conclusie trekken we jammergenoeg bij het meeste materiaal van
‘360°’. ‘Return & Smile’ en ‘Ruby Red’ pakken uit met
glinsterende vocale melodieën, maar het déjà entendu-gehalte is te
groot om te blijven boeien.
De productie van ‘360°’ lag in handen van Mark Freegard, de man die
eerder al achter de knoppen zat voor ‘Last Splash’ van The Breeders
( herinner u het geweldige ‘Cannonball’) en plaatjes van Manic Street Preachers
en The Cranes. Of de man op een dieet van downers leefde, weten we
niet, maar er moet iets aan de hand geweest zijn, want wat het
vette geluid van een snedige rockplaat moest worden, ontaardt in
slap geratel van een bejaarde boomzaag. Het smerige titelnummer
spat niet uit de boxen als bij Sonic Youth of Girls Against Boys,
‘Let’s Talk Things Over’ zou bij dEUS nog niet op een
b-sides-compilatie belanden, de vocals van Lies Lorquet klinken
minder sensueel en wie op het idee kwam van de vervormde Air-stem
in het povere ‘Miles Ahead’ had een Delirium Tremens te veel
op.
Het veelbelovende van Mintzkov Luna wordt door het voorspelbare
geluid van ‘360°’ en het gebrek aan echt goede songs grotendeels
weggespoeld. Op het vlak van drive wordt een stap voorwaarts gezet,
maar qua bezieling, verrassingseffect en geniale invallen doet
Mintzkov er twee achteruit. De opmerkzame Pythagoras in u heeft al
door dat de balans daardoor negatief is en meerdere luisterbeurten
kunnen daar weinig verandering in brengen. Jammer!
