‘Er is niets’, zingt een meisje kinderlijk onschuldig op de cover
van de nieuwe Absynthe Minded, waarop de vijf heren van de band
frivool musicerend met hun wereldse klankenvloed een veelzeggend
antwoord produceren. Op hun derde plaat, zoals het cliché het wil
die van de waarheid, spelen Ostyn en zijn bende weer het zonnebrede
scala aan toonaarden dat we op ‘Acquired Taste’ en New Day al ten volle
mochten aanhoren. Nog steeds zijn daar geen externe arrangeurs,
symfonische orkesten of gecomputeriseerde trucs en blieps voor
nodig. Steengoeie songs geschraagd door een gedroomd arsenaal aan
topmusici in combinatie met een prima productie (semi-legende
Jean-Marie Aerts) doen het hem opnieuw.
Laten we beginnen met het (enige) slechte nieuws voor u én voor de
band. U: heeft enkel nog maar het minst goeie nummer van ‘There is
Nothing’ gehoord op de radio of MySpace. Band: er is weer eens de
verkeerde single gekozen. ‘Plane Song’ is geen slecht nummer, maar
de plaat bevat songs die een dik pak rijker zijn aan arrangementen,
melodie, verrassende wendingen… Goed nieuws is dan wel dat zelfs
‘Plane Song’ het mindere materiaal van vorige plaat ‘New Day’ al
meteen fiks overtreft. Zoals de naam doet vermoeden is deze single
een gewone song, een beetje slepend maar nergens zeurderig – hier
en daar doet de zang ons denken aan The Strokes‘ voorman
Julian Casablancas. Met naar het einde toe een scheurende
gitaarsolo die nog wel enkele minuten na afloop door het hoofd
blijft spoken, krijgen we met deze single als openingsnummer ook
meteen een voorproefje van de vernieuwende aanpak van Absynthe
Minded anno 2007.
‘There is Nothing’ is in wezen een popplaat. Maar dan wel eentje
van het soort pop dat hevig uit zijn voegen barst. Net als op de
vorige albums zijn ook hier jazz, gipsy en folk opgenomen in de
vernieuwende blend die Absynthe Minded al sinds haar beginjaren
prepareert. Nieuw is ditmaal de toevoeging van ingrediënten als
funk (‘Ask me Anything’), gitaren die op de voorgrond komen (‘Plane
Song’, ‘I Wanna Forget’) of swing (‘Nowhere to Go’). Een prachtig
staaltje van deze ultieme Pax Popgenria vormt ‘A Great Height’: een
aanstekelijke popmelodie op een bedje van klezmer gebracht in een
gospelatmosfeer aan een bruine jazzkroeg met aan het eind een
McCartneyesque finale in de trant van ‘Hey Jude’.
Waar ‘New Day’ vooral een assortiment liedjes was, het een al beter
dan het ander, en toch wel een drie/viertal nummers te veel telde,
hebben we met ‘There is Nothing’ een Plaat in handen. En wanneer
die hoofdletter P opduikt, dan doelen we op een collectie songs van
de grootste klasse met alle een hoogsteigen smoel en aaneengeregen
met een voor het oor onmerkbare naad. Een criticus die platgetreden
termen niet schuwt, zou spreken van een groeiplaat en ook dat is
niet geheel naast de kwestie. Hoewel de nummers al na het eerste
rondje een stevige indruk nalaten, wordt het goedje beter met de
draaibeurt.
Absynthe Minded heeft de overstap naar major Universal volstrekt
zonder kleerscheuren gemaakt. Meer: de heren meten zich op ‘There
is Nothing’ een nieuwe, verfrissende plunje aan met de uitstraling
van een haute couture-maatpak, de originaliteit van een
ready-to-wear en het tijdloze van een jeans. ‘My Heroics Part Two’
zal u dus tevergeefs zoeken op deze plaat. Toch neemt de band hun
erfenis van de voorbije platen voldoende in ogenschouw om zowel
fans van het eerste uur als nieuwbakken adepten te bekoren.
Bepaalde concepten, zoals dat van de chaosfinale aan het eind van
een nummer, werden geperfectioneerd (‘Let’s be Radical’, ‘Stuck in
Reverse’), de melodieën zijn aanstekelijker dan ooit en de opbouw
van de nummers is meer doordacht, verrassender en indringender. Een
mens zou er haast lyrisch van worden.
www.absyntheminded.be
myspace.com/absynthemindedtheband
