In sportief lamlendige dagen als deze is het een opluchting om te weten dat ons kleine landje op andere terreinen wel nog een voortrekkersrol te spelen heeft. U hoort ons best, papzakkige zetelpatat in dat spannende voetbaltruitje: uit met die handel en weg met dat afgewassen sjaaltje. Laat staan die baard en groeien die haren, want voortaan bent u een bekeerling. En uw eerste missie is meteen een slachtpartij van jewelste.
Aborted bewijst met Slaughter & Apparatus immers met verve dat de talloze Carcass-referenties en tournees met bands als Vader, Cannibal Corpse, Kataklysm, Dying Fetus en Cryptopsy niet zomaar uit de onbemeste grond kwamen opgeschoten. Met openingstrack "The Chondrin Enigma" poot de band een nummer neer waarbij een simpel mens gaat wensen dat-ie zijn mooiste superlatieven had opgespaard voor een moment als dit. Want ja, Aborted gooit de luisteraar een driedubbel gewapende geluidsmuur vol in het aangezicht. En ja, Aborted kent verdorie geen genade. De band zuigt zijn luisteraar op in een radarsysteem dat stompt en maalt dat het een lieve lust is.
Meteen valt ook op dat Aborted boven al die razende brutaliteit een pak melodieuzer is gaan klinken dan op de veelgeprezen voorganger The Archaic Abattoir, het album dat de poorten naar de erkenning eindelijk wijd opengooide. Dat betekent een serieuze meerwaarde voor een album dat, net zoals veel van zijn gore soortgenoten, zo rond het midden een behoorlijk dipje kent. Zo worden er al eens sologewijs een paar fretborden opgefikt, en hier en daar gaat een beklemmend keyboard-airtje zijn akelige gangetje, zoals bijvoorbeeld op het door een loeiend drumsalvo aan flarden geschoten marstempo van "Archetype".
Voor één en ander mag de band Psycroptic-drummer David Haley op beide blote knietjes danken. ’s Mans drumwerk is even hyperkinetisch als gedoseerd. Het betekende een bijzonder dubieuze erfenis voor God Dethroned-collega Ariën van Weesenbeek, die na de release met de band toerde, en voor de nieuwe, vaste drummer Dan Wilding. Al dat gejongleer met drummers vormt overigens maar één segment van de continue line-upwissels die Aborted sinds januari 2006 kende. Dat de band zich temidden zo’n circus staande weet te houden en met Slaughter & Apparatus zelfs op de proppen komt met een album dat opgetrokken lijkt uit een haast vanzelfsprekende precisie, verdient dan ook heel wat respect.
Aborted kon wel steeds rekenen op het gevarieerde zangwerk van Sven de Caluwé en Sebastien Tuvi. De partijen, die diepe grunts afwisselen met agressievere thrash-achtige uithalen, maken hen tot één van de meest herkenbare zangtandems van het milieu: een winnende formule die bij de groovende grinddeath van het gezelschap past als een verroeste vleeshaak bij een verlaten slachthuis.
Bent u niet vies van het betere dwaalwerk doorheen de vochtige en aardedonkere catacomben van ons aller Belgische erfgoed, en schrikt een nachtelijk waadpartijtje door de lokale bloedbaden u net zo min af, dan is uw volgende verzetje ditmaal gepresenteerd in schijfvorm. Probeert u het maar eens: het is eens iets anders dan dat geklooi met die gevaarlijke hak- en kapspeeltjes altijd. Maar wees gerust, het snijdt nog altijd lekker bot.
