Daniel Johnston is sinds jaar en dag een cult-held. In zijn intussen bijna dertig jaar durende carrière, heeft de manisch-depressieve zanger-muzikant een resem intrigerende platen op de wereld losgelaten. Illustere collega’s als Beck en M. Ward zijn zelfverklaarde fans, en verleenden hun medewerking aan de uitstekende Johnston-tributeplaat Discovered Covered.
Toch zijn het vooral Johnstons vreemde, vaak kinderlijk naïeve tekeningen die het collectieve geheugen bevolken. In zijn tekeningen veruitwendigt hij de wereldlijke chaos die aan zijn geestesoog voorbijtrekt, en geeft het zo een duidelijk omlijnde plaats.
De albumcover van David Karsten Daniels’ nieuwe plaat doet spontaan aan Johnston denken: de lugubere tekening van een wel heel onaards paradijs met dito Adam en Eva, had een infantiele Johnston-creatie kunnen zijn. Het depressieve genie blijkt echter helemaal niets met het artwork van deze Sharp Teeth te maken te hebben. Ene Beth Tacular, kunstenares en streekgenote van Daniels, staat borg voor de enge doch intrigerende cover, die op allegorische wijze de thematiek van deze plaat aangeeft: goed en kwaad, Jezus en de duivel, it’s quite a thin line between ’em.
Sharp Teeth is Daniels’ eerste worp op het Britse Fat Cat-label, waarmee een zoveelste folkie met breekbare stem en volle baard de kans wordt geboden de Atlantische Oceaan over te steken: de wereldwijde release van zijn nieuwe plaat zou deze bard een vermenigvuldiging moeten opleveren van zijn lokale schare fans in North Carolina. Maar of er in Daniels een nieuw indie-icoon huist, zoals pakweg Will Oldham, valt af te wachten. Significant verschillend met deze laatste is alleszins de verregaande oprechtheid waarmee Daniels zijn intimistische songs brengt. Waar Oldham zich verschuilt achter tal van pseudoniemen en een knorrige kabouterlook, lijkt Daniels meer duidelijkheid te willen scheppen, en zowel tekstueel als muzikaal verkondigt hij zonder veel omwegen zijn boodschap.
"Jesus And The Devil" is een breekbaar themalied voor deze plaat. "Jesus and the devil, they look just the same", zingt Daniels, en honderd en één variaties daarop. Naar eigen zeggen ging Daniels voor Sharp Teeth op zoek naar de scheidingslijn tussen goed en kwaad, zonder in zwart-wit redeneringen te vervallen of de predikant uit te willen hangen. Deze zoektocht levert weinig antwoorden op, maar des te meer mooie songs.
Verschillende nummers lijken gegoten volgens eenzelfde recept: verstilde preludes effenen het pad voor openklappende refreinen en wervelende finales. Zowel in het ingetogen "Scripts" met trompetten aan het eind, in het post-rockerig aandoende "Minnows", als in de berustende afsluiter "We Go Right On" wordt deze structuur gerespecteerd, steeds met krachtig resultaat. Enkel in het lichtvoetigere "American Pastime" mag er van meet af aan schaamteloos luidkeels worden gerockt bovenop een, nu ja, vrolijke melodie.
"Minnows" vormt samen met "Beast" en "Universe Of No Parts" een prachtige drieluik, dat het tweede deel van deze plaat naar een (nog) hoger niveau tilt. Minutenlange herhalingen van kale refreinen maken van deze nummers ware mantra’s voor de uitzichtlozen, en lijken geschreven te zijn bij beelden van een beklemmende, oude zwart-witfilm zonder happy end. Maar helemaal aan de meet piepen toch zonnestraaltjes door het donkerblauwe dak van het onaardse paradijs, en besluit Daniels de plaat met een bemoedigend "No, we are not going to stop". Het is hem verdorie geraden.
