Ik heb de carrière van Aborted niet van dichtbij gevolgd, maar als
enthousiaste metalliefhebber kon het me echter ook niet ontgaan dat
ze de laatste jaren steeds meer succes oogstten, ook
internationaal. Zagen we ze 8 jaar geleden nog optreden in het
plaatselijk parochiezaaltje waar er twee man en een paardenkop
kwamen opdagen, 2 jaar terug openden ze de vrijdag op Graspop met
een bijzonder indrukwekkende set, die mensen aan het rondspringen
kreeg, zelfs al was het verschroeiend heet.
Maar waar ik vroeger de indruk kreeg dat de heren – weliswaar in
voortdurend wisselende bezettingen – redelijk genregetrouwe
grindcore maakten met voor de goede orde wat deathmetal erbij,
moeten we bij het beluisteren van deze nieuwe cd toegeven dat ze
hun muzikale horizonten aanzienlijk verruimd hebben. Uiteraard
vallen er nog altijd sterke staaltjes van Carcass’ nalatenschap te
horen – Jeff Walker komt zelfs even meedoen. De drums bonken op
snel tempo vooruit, de gitaren hebben dat typisch lage geluid
terwijl ze toch snel bespeeld worden en jawel hoor, er zijn twee
zangers, waarvan de ene met een diepe, quasi onverstaanbare grunt,
en een andere die erin slaagt redelijk verstaanbaar te
schreeuwen.
Dat is echter niet alles. In opener ‘The Chondrin Enigma’ bevindt
er zich, tot mijn grote verbazing, een solo. En dan heb ik het niet
over bakboter. Een echte, met veel flair gebrachte gitaarsolo, en
het is zelfs niet de enige die u op ‘Slaughter and Apparatus’ zult
aantreffen. Eveneens kunt u gemakkelijk invloeden uit een meer
melodieuze hoek horen, want Aborted gaat zichzelf hier qua
horizonverbreding vaak te buiten.
Hoewel Sven Decaluwé en zijn maats voornamelijk bij het oude en
gekende blijven, voegen ze toch genoeg nieuwe elementen toe om de
luisteraar niet murw te slaan. Hier en daar worden er zelfs echte
rustpuntjes ingelast. Meestal duren die niet lang, maar kom,
Aborted snapt tegenwoordig dat er iets bestaat als het
’tank-principe’. Dat principe bestaat uit het proefondervindelijk
bewezen feit dat een tank maar een paar keer over iemand kan rijden
tot er niets meer van overblijft. Op deze cd walst die tank u
weliswaar een paar keer plat, maar u krijgt ook de kans terug recht
te krabbelen. Een tactiek waarmee Aborted andere brutale grind-acts
ver achter zich laat.
De opmerkelijk heldere productie van ‘Slaughter and Apparatus’ is
ook al een pluspunt. Zelfs de sporadisch opduikende samples zitten
goed in de mix verweven. En ook de bas, toch vaak het kneusje van
het doorsnee metalorkest, is duidelijk hoorbaar en voorziet de
nummers van een lekkere groove.
Dat deze plaat toch niet met de maximale quotering aan de haal
gaat, duidt erop dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
Onder andere het feit dat de vier laatste songs beduidend minder
geïnspireerd klinken dan de voorgaande, is daar debet aan. Naar het
einde toe valt het echt op dat Aborted geprobeerd heeft om een zo
lang mogelijke cd aan te bieden. Wat een nobel streven is, maar
toch krijg je de indruk dat naar het einde toe de passie en de
inspiratie op beginnen te raken.
Het is ongeveer het enige wat ons verhindert om voor ‘Slaughter and
Apparatus’ het predicaat ‘meesterwerk’ boven te halen. Iedere fan
van het genre mag op automatische piloot naar de platenzaak hollen,
net als elkeen die een originele, brutale band wil horen.
