De echte helden zijn niet degenen die prominent op een piëdestalletje worden geplaatst, maar zij die wars van trends en tegenstand hun weg vervolgen en erin slagen hun standaard hoog te houden. Scott “Wino” Weinrich is zo’n held, en de derde plaat van z’n band The Hidden Hand is er nog maar eens eentje waarmee hij de navolgers het nakijken geeft.
Weinrich speelde doom met Saint Vitus toen de rest van de wereld, gekleed in fluogeel, de derrières bewoog op plastieken synthpop; hij speelde doom met The Obsessed toen Nirvana de wereld veroverde; hij deed dat met Spririt Caravan toen stonerrock plots hip werd vanaf de late jaren negentig; en hij deed het opnieuw in de 00’s: eerst met Place Of Skulls (met Vic Griffin, nog zo’n doomicoon), daarna met The Hidden Hand. Ironie: die ene song op Dave Grohls Probot-project bezorgde hem waarschijnlijk meer visibiliteit dan het werk dat hij de voorbije vijfentwintig jaar verzette, werk dat slechts het product kon zijn van één man. Zijn bands vertonen onderlinge verschillen — zo ging het met Spirit Caravan nogal eens de esoterische toer op, en is The Hidden Hand de meest politieke band — maar de stem en het monumentale gitaarspel zijn meteen herkenbaar.
Het is vooral live dat deze axeman tot z’n recht komt, maar ook de drie albums van The Hidden Hand zijn dodelijke cocktails van laaggestemde gitaren, wringende riffs, bonkende drums en ietwat vreemde zanglijnen. Divine Propaganda (2003) was al een indrukwekkend, chargerend debuut, en werd zo mogelijk nog overtroffen door het monumentale Mother, Teacher, Destroyer (2004), een album dat zich probleemloos in onze Top 20 van dat jaar nestelde. Voor de opnames van de Devoid Of Color-e.p. (2005) werd niet enkel drummer Dave Hennessy (zanger/gitarist bij Ostinato) vervangen door Evan Tanner, maar kreeg de band ook onderdak bij Southern Lord, het label dat doom hipper maakte dan ooit tevoren. The Resurrection Of Whiskey Foote bewandelt een minder politiek parcours dan de voorgangers, maar de muzikale aanpak is bezwaarlijk minder effectief te noemen.
Wat meteen opvalt: net als op de e.p. zijn de drums prominent aanwezig. Het zorgt ervoor dat het trio ondanks z’n donkere akkoordenwisselingen en de modderbas van producer Bruce Falkinburg minder zompig klinkt dan op het vorige album. Dat deze plaat eerder aarzelend van start gaat, zal daar ook invloed op hebben. “Purple Neon Dream” en “Someday Soon” klinken nogal onderontwikkeld, al tonen ze wel twee troeven van The Hidden Hand: de gitaarklanken van Weinrich, en de strompeldoom die hij op poten kan zetten. Pas vanaf “Dark Horizons” wordt het gaspedaal echter goed ingedrukt met kolossale riffs, psychedelische gitaarsolo’s en bezwerende verhalen over allerhande onheil. Weinrich, een autodidact die over zowat alles een mening durft spuien, heeft een voorkeur voor de donkere hoofdstukken uit de geschiedenis en het heden, een verademing na de afgezaagde karikaturen van veel van zijn collega’s.
Met de one-two punch van “The Lesson” (headbangen in slow motion, cool!) en het bijna aanstekelijke “Majestic Presence” weet de band volledig te overtuigen. Het is ook die laatste song die duidelijk de sporen draagt van een aangekondigde verschuiving richting southern rock, wat nog verduidelijkt wordt door de slidegitaar van het met bourbon doordrenkte titelnummer en “Lightning Hill” met z’n scheurende harmonica. Het beste werd echter bewaard tot “Broke Dog”, een track die wordt aangekondigd door battlefield-drums à la High On Fire, en die aangedreven wordt door een bezeten Falkinburg op zang. Nieuw is het allemaal niet, maar als deze song wordt bovengehaald tijdens de optredens, dan gaat er volk sneuvelen.
Met hun derde album zijn Weinrich, Falkinburg en Tanner (die intussen al uit de groep stapte en vervangen werd door Matt Moulis) erin geslaagd de standaard te bereiken die vastgelegd werd door de twee vorige albums. Veel meer dan een nichepubliek zullen ze er opnieuw niet mee bereiken, al blijft The Resurrection Of Whiskey Foote ook zonder potten te breken probleemloos overeind.
Op 21 april staat The Hidden Hand op het Roadburn-festival (uitverkocht). Op 11 mei speelt de band in de Lintfabriek in Kontich.
