Als een fonkelende ster zullen we de intussen veertigjarige Kristin
Hersh niet horen zingen en zo hebben we het graag. Haar ruwe, hese,
zelfs versleten stem blijft een van haar meest effectieve wapens om
zich te onderscheiden van duizenden collega-singer-songwriters.
Bovendien beperkt haar talent zih niet tot zingen alleen.
Hersh is al een tijdje actief in het wereldje, want in 1983 al
verdiende ze haar eerste sporen met Throwing Muses. Het
bleek elf jaar later een goede zet om de Muses met een solocarrière
te combineren, want het publiek lustte wel pap van ‘Hips and
Makers’, dat door Hersh’ meest populaire song ‘Your Ghost’ (die met
Michael Stipe), beter verkocht dan het voorgaande werk met Throwing
Muses. Intussen zijn we bij de zevende solorelease van Hersh
beland. De Muses bleken eerst dood, dan weer niet en 50 Foot Wave werd een
viertal jaar geleden in het leven geroepen omdat Kristin ook nog
van het stevigere werk houdt. Op ‘Learn to Sing Like a Star’ horen
we Hersh na vier jaar terug als singer-songwriter, maar dit sluit
niet uit dat ze haar andere projecten is vergeten. David Narcizo,
de drummer van Throwing Muses, mocht zich ook hier uitleven en een
aantal songs brengen ons terug naar de rockende Hersh, die we op de
warme voorganger The Grotto niet
hoorden.
De eerste single van ‘Learn to Sing Like a Star’ is niet alleen de
opener, het is ook een van de betere songs . ‘In Shock’ geeft een
mooi overzicht van het instrumentenpalet dat op dit album wordt
gehanteerd. Akoestische en elektrische gitaar wisselen elkaar af en
symboliseren het gevarieerde karakter van wat volgt. Wanneer
Kristin is uitgezongen, dansen viool en cello ontroerend met elkaar
verder en zorgen voor het mooiste instrumentale fragment dat
Kristin ons hier schenkt.
‘Nerve Endings’ is de eerste ballade die we op ons pad tegenkomen
en niet veel later hijst ‘Ice’ zich in dezelfde categorie.
Bekoorlijke songs, die vooral zwaarmoedig klinken wanneer de
strijkers uithalen. In ‘Ice’ ruimt de donkere cello plaats voor een
trage piano. Uiteraard zorgen deze instrumenten ervoor dat een
streepje pathos om de hoek komt loeren, maar het blijft allemaal
geloofwaardig genoeg om niet té te klinken.
Dat er ook mag gerockt worden op ‘Learn to Sing Like a Star’,
bewijzen ‘Day Glo’ en ‘Winter’. Vooral tijdens ‘Day Glo’ haalt
Hirsh ferm uit met instrumenten en schurende stem. “Then you
melt into the background” is de prelude op het fraaie refrein
en het slotstuk brengt ons een bescheiden maar schitterend
apocalyptisch samenkomen van alle krachten. ‘Winter’ is alleen al
door zijn fantastische, ongedurige intro een van de sterkere songs
in het rijtje. Vooral de cello speelt hier een hoofdrol door op de
juiste momenten in uw vlees te snijden en de wonden vers te houden,
zoals Bach het ooit heeft gewild.
In onze topdrie noteren we tenslotte ook ‘The Thin Man’, wiens
toestand wordt toegelicht met de woorden “We’re just a little
starving”. Naast de hongerproblematiek schuift Hirsh, die
bekend staat om haar écriture automatique, met
‘ozonsneeuw’ ook nog eens de vervuiling van onze aardkloot op het
voorplan. ‘The Thin Man’ bezit een warme, treurige ondertoon en
heeft als enige nadeel dat het eerste en het tweede deel te weinig
van elkaar verschillen. Een stuk positiever klinkt ‘Peggy Lee’, een
nummer dat het moet hebben van de tempo- en moodwisselingen tussen
strofe en refrein. Om alles netjes te scheiden en voor rust te
zorgen, koos Hersh voor drie instrumentale interludes, waarbij
‘Christian Hearsh’ titelgewijs een glimlach op vele monden zal
toveren.
Het moet van haar solodebuut ‘Hips and Makers’ geweest zijn dat we
nog zo genoten van een Hersh-album. ‘Learn to Sing Like a Star’ is
een uitnodiging om het zo goed te proberen als de meesteres zelf.
Luister en leer. En geniet van een gevarieerd album waarop Kristin
alle toonladders bespeelt. Of maak La Hersh gewoon live mee, en wel
op 15 maart in de Handelsbeurs!
