Mira Calix presenteert zich op Eyes Set Against The Sun als het verstoten Cocorosiezusje. Voor haar derde studioplaat ging ze aan de slag met even leuk speelgoed, maar met minder verbeelding. Het album laveert dan ook een uur lang tussen vernieuwend experimenteel en enerverend inhoudsloos.
Haar jeugdjaren bracht Mira Calix door in Zuid-Afrika. Pas begin jaren negentig trok ze naar Engeland om er een eigen platenwinkel te openen. ’s Avonds draaide ze als deejay in plaatselijke clubs tot ze besloot zelf muziek te maken voor het gerenommeerde Warp-label. Op Eyes Set Against The Sun loochent ze haar Zuid-Afrikaanse roots niet. Het gebruikte arsenaal aan xylofonen, koorgezangen, natuurgeluiden, kerkorgeltjes en duimpiano’s verraden een Zuid-Afrikaanse tinctuur.
Opener "Because To Why" zet meteen de toon; de vogels fluiten, een plaatselijk schoolkoor zingt een vrolijk deuntje en een cello geeft het bucolische landschap verder vorm. Tot de steeds heftigere regendruppels voor dreiging zorgen. "Whenever it rains, I hear your voice", zo zingt Calix vrij moedeloos. Het idyllische tafereel verandert plots in een desolate klankencombinatie. Wij moesten spontaan aan een markante uitloper van de freakfolkbeweging denken.
Eyes Set Against The Sun is een plaat die uitdaagt. Telkens opnieuw zijn er knisperende elektronische geluiden waarrond field recordings en andere organische geluiden dwarrelen. Een hybride die in het verleden al prachtige werken opleverde. Toch struikelt Calix in de opzet en leidt ze ons al te vaak naar een inconsistente schaduwwereld waar verveling troef is. Een wereld met zeldzame ogenblikken van schoonheid die binnen abstracte studies in ritme en toon worden geplakt.
In haar sterk doorgedreven drang naar minimalisme legt de artieste weinig durf aan de dag. De stilte, die in andere minimale muziek een anticiperende functie kent, vervalt hier al te vaak in repetitieve ballast. De vergelijkingen met Fennesz die geregeld aangehaald worden, zijn dan ook vrij gratuit. De breekbare intimiteit van "Eeilo" weerklinkt als een echo uit een diep dal. Het nummer sleept zich tergend traag vooruit, meer dan acht minuten lang is het vooral willen, maar niet kunnen. Door het weglaten van de spanningsboog druist Calix te vaak tegen de intuïtie in.
Te vaak moeten de nummers het hebben van een basisidee, een startpunt. "Belonging" herhaalt eindeloos lang hetzelfde patroon dat zelfs in het erop volgende nummer doorloopt. In "The Way You Are When" houdt de bevreemdende combinatie van schoonheid en angst wel steek; de strijkers broeien onderhuids en leiden de beschadigde percussie naar een crescendo waarin het koorgezang een hoofdrol opeist. Ook het knisperende klanktapijt "Umbra/penumbra" wekt de aandacht op. De eerste minuten toch, want niet veel later blijft ook dit nummer steken in de goede bedoeling.
Warps horizonverbreding is een proces van vallen en opstaan. Mira Calix houdt zich ver van de hegemonie van gloeiende, intrigerende elektronicabrouwsels. Haar elektronische toetsen klinken eerder als een zuchtende robot. Het blijft voor haar wachten op een nieuwe psychedelicarevival, al zullen ook dan groepen zijn die meer in de smaak vallen. Eyes Set Against The Sun is een persistent werkstuk. Hooguit interessant, maar allerminst opwindend.
