In onze reeks ‘Wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen ?’ presenteren wij u deze maal: Mira Calix. Haar nieuwe – Skimskitta – werd zopas door het muzikale gekkengesticht WARP (we are reasonable people) op de wereld los gelaten en is bij momenten hartverscheurend mooi.
Chantal Passamonte (AKA Mira Calix) werkte al enige tijd voor WARP toen ze zelf besloot lichtjes geschifte ambient te maken. Haar debuutalbum werd met gemengde gevoelens onthaald. Deze Skimskitta zal evenmin iedereen bekoren, want klinkt bijwijlen stevig van de pot gerukt. Ze noemt zichzelf een singer-songwriter en dit zou haar soulalbum moeten wezen. Wie bij Skimskitta aan soul of singer-songwriting denkt, moet dringend bij de muziekdokter langslopen (of een demo naar WARP sturen natuurlijk). Het is niettemin een zeer geslaagd album als men open staat voor geflipte ambient.
Passamonte heeft de boel helemaal zelf bij elkaar gemusiceerd in haar eigen studio met conventionele instrumenten als piano, gitaar en synthesizers en nog wat andere dingen die vreemde geluiden produceren. Uit de bio blijkt dat ze een hoop stenen verzameld heeft waarmee geklopt, geschuurd, getikt en zelfs gedrumd wordt. Dit zorgt voor prachtige effecten op nummers als "Paarl", "Distracted2" en sleutelnummer "I may be over there (but my heart is over here)". Op andere momenten krijgen de rare, schijnbaar ongestructureerde beats de overhand, maar dat duurt gelukkig nooit lang.
Het album klinkt op zijn mooist (maar ook op zijn akeligst) in nummers als "Poussou"en "The wolf, the sheep & the door", waarin de industriële geluiden en beats vergezeld gaan van Satie-achtige piano en goed weggestopte zanglijnen. De 21 tracks op deze CD vallen echter nauwelijks van elkaar los te zien. Ze lopen ongemerkt in elkaar over, waardoor het album als een lang muziekstuk klinkt. Ambitieus is Skimskitta dus alvast zeker en bij momenten dreigt het aan die ambities ten onder te gaan. Het hangt echter ook van de instelling van de luisteraar af, want ook hier is de CD regelmatig na enkele minuten uit de CD-speler gewipt, omdat er meer op de zenuwen dan het gemoed gewerkt werd.
Als je die eerste minuten echter overleeft, ben je ineens voor het volledige uur verkocht, want dan gebeurt er iets magisch. Skimsitta pakt je dan bij je nekvel en je laat je gewillig op een bed van klanken meevoeren naar de droomwereld waar Mira Calix je wil hebben. Het lijkt dan ook niet om songs, dansbare beats of hippe baardstrijkerij te gaan, maar om een uurtje wegdromen. Dit lukt natuurlijk niet altijd, maar de paar keer dat je door de langzaam schuivende thema’s, klanken en patronen wordt meegevoerd, zijn de aanschaf van dit album meer dan waard. Mira Calix vertoont alleszins meer affiniteit met klassieke componisten als Steve Reich, Debussy en Satie (maar dan elektronisch en wat experimenteler) dan met labelgenoten als Autechre of Squarepusher. Eentje voor de durvers.
