“I praise the Lord for drunken honesty”: Waarom zouden we wegsteken wat we voelen? Wat is er mis met oprechte emotie? Het mag dan niet hip zijn, op het derde Aereogramme-album legt Craig B. opnieuw hart en ziel bloot zonder een spoor van zelfbeschermende ironie. Het resultaat? Niet minder dan een klein meesterwerk.
Ze waren sowieso altijd al een beetje de watjes van de metal: brullen, dat wel, maar dan ze dat ze het allemaal zelf niet weten. En of iemand hen alstublieft een beetje zou willen komen redden. Nu wordt er zelfs geen grofkorrelig doekje meer om gewonden: My Heart Has A Wish That You Would Not Go heeft iets van een lillende open zenuw. Zelden werd in één plaat zoveel oprechte emotie zo intens samengebald. Maar dat was niet het eerste plan. “Elke song moet klinken alsof ze de soundtrack was van een film”, werd gedecreteerd, en zo geschiedde: My Heart… is zo filmisch als zijn aan The Exorcist (het boek, niet de film) ontleende titel belooft.
Ooit zat Aereogramme een beetje ongemakkelijk in het niemandsland tussen indierock en woeste postmetal: nu eens tragisch-angeliek, dan weer loeihard alsof hun leven er van afhing. Frontman Craig B. was een kwaaie mens, met demonen waar hij nog mee af te rekenen had. Die zoektocht naar een betekenisvol leven leverde spannende platen op als A Story In White en vooral Sleep And Release, dat slaan en zalven tot een hogere kunstvorm verhief.
Demonen raken al eens bevochten, een mens wordt ouder en milder en krijgt er dan nog eens een deftige keelontsteking bij op de koop toe. Al dat brullen zat er dus niet meer in, en het moést ook niet meer voor B. “I thougt I had answers to show the world”, klinkt het schuldbewust in “The Running Man”. Voor hun derde laten de Schotten het heftige maar even voor wat het is: weg is het brute.
B. is nochtans nog steeds een zoekende mens in wiens brein het kolkt van de botsende emoties, wat een erg mooie vertaling krijgt in het ijzingwekkende, uiterst woelige “A Life Worth Living”: de perfecte verklanking van het “ik-weet-het-allemaal-niet-meer”-gevoel. En dat hangt ook over de rest van de tracks. B. ontkent, maar wie wil, kan hier een intrieste break-upplaat vermoeden, doordrongen van tonnen wroeging en schuldgevoel.
Dat er gas werd teruggenomen, betekent niet dat My Heart… niet meer vintage Aereogramme klinkt. Van bij opener “A Conscious Life For Coma Boy” is dat herkenbare gitaargeluid er, dezelfde manier waarop strijkers en piano’s het groepsgeluid mogen vervolledigen, B.’s unieke zangstijl en de manier waarop in een oogwenk van dreigend naar “mooi” wordt geswitcht en weer terug.
Nog meer dan op zijn voorgangers, wordt een beroep gedaan op strijkers en andere orkestrale elementen. Uit de almaar intensere opbouw van “Living Backwards” komen zelfs gedempte hoorns gekropen die hoogtepunt “Trenches” mogen inleiden. B. leeft zich in het leven van een frontsoldaat van de Groote Oorlog in en komt terug met een verkillend nummer, een afscheid aan al wie hem dierbaar is. Terwijl mokerende drums het overnemen, komt die kippenvelverwekkende laatste groet “may you always be loved”. De ingetogen afsluiter “You’re Always Welcome” herinnert drie songs later al aan dat gevoel met zijn quasi-identieke uitwuif-mantra.
Verder individuele tracks aanhalen is een zinloze bezigheid. My Heart… is met nadruk een Plaat. Van voor naar achter te beluisteren. My Heart Has A Wish That You Would Not Go is een hartverscheurend album dat bij de zoveelste beluistering een beetje pijn begint te doen wegens té herkenbaar, té echt. Laat het ons maar zeggen zoals het is: Aereogramme heeft een kleine klassieker afgeleverd. Wie weet zelfs een grote. Maar dat moet De Tijd maar uitmaken. Wij kennen onze plaats.
