Bassisten die denken het ook in hun eentje te kunnen: het wordt doorgaans met de nodige argwaan ontvangen en, Paul McCartney even buiten beschouwing gelaten (al hebben we ’m "Ebony And Ivory" nog niet vergeven), vaak is dat terecht. Geen reden tot paniek in het geval van Joe Lally: het voormalige Fugazi-anker houdt het blazoen proper met een ingetogen schijfje voor de denkende mens.
In het vijftienjarige bestaan van Fugazi vervulde Lally z’n rol van opvallend onopvallende bassist met verve. De laatste om in de spotlights te stappen en zich steeds ten dienste van de groep stellend: Lally was de ruggengraat van een band die hem de kans gaf zich te ontwikkelen tot een begaafd én onderschat muzikant. Je kon hem zelden betrappen op onmogelijke vingerplooierij, maar samen met drummer Brendan Canty zorgde hij wel vaak voor de meest originele ritmes uit de Amerikaanse gitaarunderground. En dan zijn er nog songs als Fugazi-classic "Waiting Room", die er niet zouden zijn zonder die simpele, maar effectieve baslijnen.
Na Fugazi zwerfde Lally van hier naar daar en werkte hij o.m. met John Frusciante, maar debuteren deed de drieënveertigjarige onlangs pas met There To Here. Net als z’n voormalige collega Ian MacKaye, die met het tweede album van The Evens een vervolg breidde aan het ingetogen debuut, houdt Lally zich ver uit de buurt van grote muzikale statements. Als The Evens al sobere muziek maken, dan is There To Here ronduit kaal. De meeste songs zijn opgebouwd rond lome baslijnen, spaarzame percussie en Lally’s gesproken/gezongen brokken engagement. Het gaat er niet zo uitgesproken politiek aan toe als op Get Evens, maar ook Lally heeft een en ander op z’n lever liggen, dat is duidelijk.
De plaat komt lui op gang met "Reason to Believe", een song die naar Fugazi-maatstaven ronduit simplistisch genoemd mag worden. Een herhaald melodietje van drie noten, percussie en ietwat kleurloze zang. Nu en dan lijkt het alsof je als luisteraar te gast bent op een repetitie waar enkele muzikanten nog niet zijn opgedaagd. De man heeft z’n Zen-kunstjes onder controle en is vertrokken voor dertien onopdringerige stukken muziek, soms met enkel zang ("Sons And Daughters"), of voorzien van een baslijn ("X-Ray The Lullaby", "Pick A War"), wat volstaat voor z’n vage, poëtische schetsen en aanklachten over oorlog en ecologie.
Ook als er gasten worden uitgenodigd, gebeurt alles met gematigdheid: Scott "Wino" Weinrich (The Hidden Hand, The Obsessed, etc), nog zo’n veteraan van de Washington, D.C.-scene, voorziet het broeierige "The Resigned" van een korte gewrongen solo en "Billiards" van wat bluesy licks, en elders zijn de bijdragen zo mogelijk nog minimalistischer: als Guy Picciotto (Fugazi) en Amy Farina (The Evens) al eens ten tonele verschijnen (zoals op "Lydia’s Song"), dan is het enkel om een hypnotisch ritme en gitaargeplingel mee te geven. Afsluiter "All Must Pay" is de enige song die klinkt alsof er een band aan het werk is en inderdaad, ook daar is het door Lally aangegeven sfeertje uiteindelijk dominant.
There To Here is geen plaat die de gemoederen zal doen oplaaien, en soms klinkt het werk onvermijdelijk wat onderontwikkeld, maar zij die de ingetogen agitprop van Get Evens wisten te pruimen, komen hier ook zeker aan hun trekken. Een meesterwerk zoals de beste albums van Fugazi zal er niet inzitten, al bewijst There To Here wel dat een werk zonder grote gebaren best overtuigend kan zijn.
Joe Lally speelt op 19 maart met Zu in de Recyclart in Brussel
