Zoveel aandacht Charlotte Gainsbourg
dit jaar kreeg, zoveel aandacht ontging Charlotte Marionneau. Deze
Londense chanteuse heeft, behalve haar voornaam en Franse roots,
ook nog iets anders gemeen met Gainsbourg. Ze nemen beiden graag en
veel gereputeerde namen onder de arm om hun plaat tot een goed
einde te brengen.
Voor haar debuut ‘I Killed My Best Friend’ dienden Kevin Shields, Colm
O’Ciosoig (My Bloody Valentine), Martin Duffy (Primal Scream), Hope
Sandoval en David Roback (Mazzy Star) zich aan. Veel volk dus! Goed
volk ook, want eerlijk gezegd kon Marionneau voor deze plaat geen
betere begeleiding hebben uitgekozen.
Het album opent met de zoete eerste single ‘Harmony’, een antoniem
voor hetgeen ons de komende dertig minuten te wachten staat, met
Hope Sandoval op Glockenspiel. De stem van Marionneau
blijft sluimeren in ‘Papillon de nuit’, waar ze vertelt dat ze
onmogelijk kan slapen door een vlinder die aan haar raam komt
loeren. Met de uilgeluiden op de achtergrond is het nachtgegeven
een feit.
Alsof we ons in zo’n nacht nog niet genoeg afvragen wie we zijn,
komt de vraag meermaals bovendrijven in het nummer ‘Who are you?’,
afgewisseld met (gesampled) gelach. Een korte song die inspeelt op
de zinnen en ons even het Groter Geheel doet vergeten. Het
titelnummer confronteert ons met de harde feiten: zoals de clip van
deze tweede single reeds toonde, bevindt Marionneau zich weer in
het holst van de nacht. Dit keer is het haar echter niet om een
vlinder te doen, maar wel om een bekentenis. Marionneau verklaarde
eerder in een interview dat de inspiratie voor dit nummer een ruzie
met haar beste vriend en met haar moeder was. Na enkele
luisterbeurten zijn we haar moordlustigheid allang vergeten en
vinden we haar sinistere speelsheid zelfs aanstekelijk.
Niet elk nummer is zo goed dat we er een moord voor zouden begaan.
Door hun hoog lo-fi-gehalte vliegen ‘I Shall Skip your Judgement’
en ‘Thank You’ voorbij zonder echt sporen na te laten. Ons hoor je
niet zeggen dat het zijn charmes niet heeft, maar wij hadden toch
graag haar Marrioneau’s stem wat meer op de voorgrond gehoord. Dit
schoonheidsfoutje wordt al gauw goedgemaakt door haar samenwerking
met Martin Duffy voor Nina Simone’s ‘Ain’t Got No/I Got a Life’.
Eventjes staan we verstomd van haar toegevoegde waarde en kunnen we
niet anders dan een positief oordeel vellen over deze cover.
Naar het einde van de plaat toe wordt de sinistere intensiteit
scherper. ‘The Mind Is A Horse’ zou, met zijn dreigende hartenklop
en angstaanjagende ademhaling, bijvoorbeeld niet misstaan hebben op
The Drift van
Scott Walker. Net wanneer het te beklemmend wordt, komt ‘This &
That’ eraan. Als een moeder die haar kind in de armen neemt na een
nachtmerrie, werkt Charlottes stem hier wonderwel zalvend. De plaat
sluit af met ‘Locarno’, waar we uitgewuifd worden door een beat en
een gil, aangevuld met de zin “You scare me/You’re
beautiful”. Eros en thanatos gaan alweer hand in hand.
“I just couldn’t explain/What I was doing”, zingt
Marionneau in ‘Hanging Around’. Het valt ons ook moeilijk uit te
leggen in haar plaats. Door de lengte van de nummers lijkt het wel
een verzameling korte, onsamenhangende geluidsfragmentjes. En toch
is dit zeker geen handicap. Die compactheid staat de nummers net
toe de plaat te dragen zonder overtollige ballast.
Marionneau wordt nu al vergeleken met de vroegere Cat Power. Dit is
niet helemaal onterecht, aangezien Chan Marshalls debuut ‘Dear Sir’
ook datzelfde effect van verbijstering naliet. Als we kijken hoe
Cat Power haar loopbaan verder uitgebouwd heeft, kunnen we die
vergelijking enkel maar toejuichen. Laat ons hopen dat dit geen
beginnergeluk is.
