Een dik jaar na New Medicine staat Confuse The Cat er weer. En hoe. We Can Do It is een stevige stap in de richting van de post-punk en incorporeert ook dance-invloeden in zijn geluid. Intussen kroop frontman Geert Plessers ook nog eens uit een persoonlijk dal.
enola: Op de hoes van de nieuwe plaat prijkt een soort feniks, als een symbool van wederopstanding. Kan je je vinden in die interpretatie?
Plessers: "Dat is zeker een van de manieren waarop je die hoes kan interpreteren, al was het niet de bedoeling dat ze erin stak. Dirk, onze nieuwe toetsenist, heeft een kunstopleiding genoten en ik had ’m gevraagd om iets te creëren waaruit zowel kracht als mystiek spreekt. Zo’n roofvogel straalt die kracht uit, maar blijft tegelijk ook elegant. We vonden dat de nieuwe plaat zo’n symbolisch beeld nodig had."
"De feniks is ook een mooi beeld van heropstanding. Na wat er met mij gebeurd is (Plessers heeft kanker overwonnen, ac), heeft dat beeld zeker een bijkomende, symbolische waarde. Willen herrijzen, willen terugslaan.
Als je altijd inspanningen hebt gedaan om je lichaam zuiver te houden, terwijl je je vrienden roofbouw ziet plegen op hún lichaam, dan komt zo’n klap des te harder aan en is er zeker sprake van een moment van verontwaardiging."
"Hetzelfde wanneer je als dertiger in de wachtkamer van een ziekenhuis belandt temidden van zestigers. Dat is ook het moment waarop die "We can do it, we can prove it"-boodschap gestalte kreeg. Ik ben als een atleet gaan trainen om zo snel mogelijk weer op de been te zijn, we hebben niet eens zo veel shows moeten afzeggen. Ik wilde de machine opnieuw in beweging krijgen, en ik wilde ’m nog harder doen draaien dan voorheen. Ik ben nooit mijn vechtlust of mijn drang om muziek te maken kwijtgeraakt, ook al omdat ik mezelf telkens een volgend doel stelde: eerstvolgende optreden, tournee in Italië – voor het eerst op tour met het vliegtuig, nota bene (lacht), – Studio Brussel die onze single "Akela" oppikt. Ik leefde echt van moment naar moment."
enola: De urgentie en de hysterie die op de plaat doorklinkt kan je als een boodschap beschouwen?
Plessers: "We zijn er op de nieuwe plaat voluit voor gegaan en ik hoop dat dat ook zo overkomt. We streven meer dan ooit kracht en eerlijkheid na. De band drijft op intensiteit en echte emoties, en de plaat is daarvan een eruptie. Zo zijn ook de teksten voor deze plaat heel eerlijk en direct. Ik heb me nooit in zelfmedelijden willen wentelen, maar ook de mensen rondom mij – mijn vrouw, mijn dochtertje – stonden erg machteloos tegenover wat er gebeurde en op den duur ging ik het me bijna meer aantrekken hoe zij zich voelden dan hoe ik me zelf voelde. Dat gevoel is zeker in de teksten geslopen."
"We worden wel eens met Interpol vergeleken, maar persoonlijk vind ik dat we, zeker thematisch, maar weinig met die band te maken hebben. Interpol klinkt in mijn oren erg afgelijnd en uitgetekend, hun producer bepaalt wat kan en wat niet. Wij hebben vrij spel en we hoeven het compromis niet te maken. We kunnen het ons permitteren om ons niks aan te trekken van wat de mensen van ons zeggen."
"Mensen vragen me wel eens waarom ik zo open en bloot over die kanker spreek, maar ik zie dat mede als een manier om die gebeurtenis te verwerken, om ze een plaats te geven. De ziekte ligt niet helemaal achter mij, maar de genezing loopt goed. Er openlijk over spreken helpt therapeutisch en dus heb ik de gebeurtenissen van het afgelopen jaar in de plaat verwerkt."
enola: Het getuigt toch van lef om je zo bloot te geven aan je publiek.
Plessers: "Zo zie ik het niet, dat stadium ben ik gepasseerd. Ik ben zowel fysiek als mentaal zodanig veranderd door mijn ziekte, dat ik bepaalde ideeën heb moeten herdefiniëren. Op lange termijn denken doe ik niet meer, ik heb me aangesloten bij het carpe diem-clubje. Ik heb van mijn ziekte iets positiefs gemaakt in die zin dat ik nu meer dan ooit besef dat ik het ijzer moet smeden wanneer het heet is. Dat geldt zowel voor Confuse The Cat als privé. Ik durf nu veel meer dan vroeger en ik zie in dat we met Confuse The Cat ook enkel op die manier kunnen meedraaien."
enola: Geef je nog om kritiek?
Plessers: "Waarschijnlijk zal ik er wel een moment om balen, maar realisme gebiedt me te zeggen dat ik het me allemaal niet te zeer kan aantrekken. Het is ook maar de mening van één persoon, uiteindelijk. Maar er gaat uiteraard niets boven het lezen van een goede recensie over je eigen plaat. Doe dat om acht uur ’s ochtends en je dag kan niet meer stuk (lacht)."
enola: Nog een opsteker: jullie videoclips worden gedraaid op JimTV.
Plessers: "Ja, da’s leuk. We doen dat ook graag, zo’n clip opnemen, omdat we elkaar dan eens op een andere manier leren kennen. Het schrijven van een scenario is een ander proces dan het schrijven van een song. Uiteraard zouden we geen video’s kunnen maken als we ze zelf zouden moeten bekostigen, maar eigenlijk verschilt het maken ervan niet zo enorm van het maken van een plaat. Op beiden zijn we trots en van beiden willen we dat ze gezien en gehoord worden."
enola: Op We Can Do It zijn dansinvloeden te horen. Wat spreekt jullie aan in die richting?
Plessers: "Ik maak graag de vergelijking met TV on the Radio. Zij versmelten soul met indie-gitaren en combineren zo het ijskoude, bijna kille gitaargeluid met die warme soulzang. Zulke combinaties vind ik geweldig en daar gaan we met de band ook zelf naar op zoek. Wij proberen ook verschillende stijlen en emoties samen te kneden tot één goedklinkend geheel. Muziek wordt, volgens mij, pas interessant wanneer verschillende tegenstellingen bij elkaar worden gebracht."
enola: De Britse radio DJ Steve Lamacq heeft jullie destijds opgevist in zijn programma. Hoe kwam hij bij jullie terecht?
Plessers: "Ik geloof dat er in de tijd van onze debuutplaat, Kiss Kiss Kissinger, gewoon een stevige belgian vibe was, door Soulwax en anderen, en dan moet Lamacq in zijn gegrasduin door de Belgische scène toevallig op Confuse The Cat zijn gestoten. Er zat op een dag alleszins een mailtje van ’m in mijn inbox – "tonight you’re in my show" – en ik dacht "wablief?" (lacht). We hebben ook een vrij Engels groepsgeluid, dat zal er ook wel voor iets tussen zitten."
enola: Hebben jullie het gevoel hier in België van een bepaalde scène deel uit te maken?
Plessers: "Neen. Vroeger met Reiziger al niet, maar nu helemaal niet meer. Met het ouder worden leer je het wel af om bij een bepaald clubje te willen horen. Wij zijn altijd een eilandje op zich geweest, wat echter zeker niet wil zeggen dat we geen vrienden hebben in het milieu. We hebben ons ook nooit bewust tegen een bepaalde scène willen afzetten ofzo, het loopt allemaal vanzelf zo."
enola: In het voorjaar touren jullie opnieuw in Italië, hoe zijn jullie daar terechtgekomen?
Plessers: "We hebben een hele goede booker voor Italië en de mensen zijn er geïnteresseerd in onze muziek. In Vlaanderen zijn we vaak al tevreden als er honderd man komt opdagen, in een club, in Italië spelen we vaak voor driehonderd mensen.
Ik heb al sinds Reiziger een beetje een speciale band met Italië. We hadden er toen ook al enig succes en ik heb die goede relatie in stand gehouden. We werken er ook heel hard voor en het lijkt dus te lonen. Het Italiaanse publiek is ook heel anders dan het Vlaamse. In Italië krijg je onmiddellijk feedback en wordt er veel spontaner gereageerd, het Vlaamse publiek blijft toch steeds erg gereserveerd en afwachtend. Bovendien is het er warmer en zijn de mensen er mooier, dat helpt natuurlijk ook (lacht)."
"De Italiaanse scène moet ook zeker niet onderschat worden. Er zijn daar enorm veel indie- en postrockgroepjes waar wij hier geen weet van hebben. Het feit dat het merendeel van die bands in het Italiaans zingt, zorgt er natuurlijk wel voor dat ze vrij lokaal blijven. Ze hebben niet die Engelse cultuur, zoals wij die hier kennen."
"In de paasvakantie gaan we er opnieuw heen, daar kijken we echt naar uit. Vier van de vijf groepsleden zitten in het onderwijs en dan kom je vrijdagavond, bij aanvang van een vakantie, thuis met het vooruitzicht van tien dagen elke dag optreden voor een fijn publiek. Da’s geweldig. We hebben ook veel geluk met onze vriendinnen, daarin. Ze zijn heel flexibel en doen er niet moeilijk over dat we een hele vakantie van huis zijn."
enola: Nemen jullie, omgekeerd, Confuse The Cat wel eens mee de leraarskamer of het klaslokaal in?
Plessers: "Roel, onze bassist, geeft wiskunde in het zesde middelbaar en hij krijgt erg veel feedback van zijn leerlingen. Als wiskundeleerkracht moet hij zich ook ergens mee profileren (lacht).
"Ik geef individuele begeleiding aan autistische jongeren. Die gaan niet vaak naar concerten, maar enkelen van hen kwamen toch al eens naar een Confuse The Cat concert. Dat is een aparte ervaring voor hen."
enola: Ondertussen maken jullie deel uit van de Live Nationstal. In zee met de duivel?.
Plessers (bijna verontschuldigend): "Dat is via Roel Vergauwen gegaan. Hij werkt voor Live Nation maar houdt zich voornamelijk bezig met alternatieve muziek waar wij ons in kunnen vinden. Hij zorgt ervoor dat we bepaalde concerten kunnen spelen op plaatsen waar we anders niet zouden komen."
"We waren gewoon op zoek naar een nieuwe boeker en dan zijn er in België al niet gek veel mogelijkheden. Vanaf het eerste gesprek met Roel had ik heel sterk het gevoel dat hij op onze golflengte zat. Eigenlijk werken we samen met hem, onafhankelijk van Live Nation. En opnieuw: we moeten het ijzer smeden nu het heet is. Live Nation biedt ons kansen die we anders niet zouden krijgen, en we grijpen die kansen graag. Anderzijds willen we zeker het jeugdhuizencircuit niet opgeven voor grotere concerten, en Roel respecteert dat ook."
Confuse The Cat speelt samen met Tomàn en Eagle*Seagull in STUK in Leuven op 6 februari.
