Achter Yppah, dat men als “yippah” moet uitspreken om niet als een
volslagen nitwit over te komen, schuilt de Texaanse hiphopper en
turntablist Joe Corrales, die meermaals geprezen werd
omwille van zijn muzikale veelzijdigheid. Als je weet dat Ninja
Tune ook het label is van Coldcut en Amon Tobin, dan zijn de verwachtingen
hooggespannen. Country-invloeden zijn nauwelijks te bespeuren, wel
veel interessante ritmesecties, beats en drumwerk dat deels live,
deels computer is. Zo voelt ook het merendeel van de cd aan, als
een synthese tussen lijfelijk aanwezige muziek en abstracte
concepten.
We beginnen met ‘Ending With You’, en daarin toont Corrales
onmiddellijk dat hij het belang heeft begrepen van een goede
opener. Het is een warme track die de luisteraar door het zuigende
ritme onmiddellijk meeneemt in zijn eigen wereld. De baslijn klinkt
bekend in de oren, maar het is moeilijk te zeggen waar we ze al
eerder hoorden. Dergelijke echo’s weerklinken doorheen de hele
plaat, en hebben daarom dikwijls ook die mysterieuze, waterachtige
kwaliteit van het eerdere werk van Hooverphonic. In deze opener meende ik soms ‘Back from
Space’ van Amon Tobin te horen, en dan weer ‘Vordhosbn’ van
Aphex Twin. In elk geval wordt op dit elan
voortgeborduurd in ‘I’ll Hit the Breaks’, dat ook die typische
Ninja-sound in zich draagt. Halverwege ontpopt dit kunstig gemaakte
maar weinig originele nummer zich tot een digitaal bloemenveld vol
warmte en melancholie. Voor de eerste, maar zeker niet voor de
laatste keer vroeg ik me ook af of dit nummer niet beter was
geweest met een zanger of een zangeres. Joe Corrales kan er wat
van, maar zijn muziek was nog mooier geweest met een stem en een
gezicht.
‘Again with Subtitles’ is een krachtige track, maar zonder veel
persoonlijkheid, en ook ‘The Subtitles That Count’ en ‘What’s the
Matter’ zijn een paar minuten vergetelheid waarin weinig gebeurt.
Het is het middenstuk van de cd, en hier verslapt de concentratie
danig. Corrales geeft de indruk fijne deuntjes uit zijn mouw te
schudden die niet mis zouden staan op een hippe
elektronica-compilatie of in een trendy bar met veel te dure
cocktails, maar het is muziek die net door haar ultieme
eclecticisme karakter mist. En dat wordt door niets opgevangen,
want er is geen stem. Interessanter wordt het weer met ‘In Two, the
Weekly’, een modern baroknummer. Een ernstige, diepe basso
continuo lijkt een verhaal te willen vertellen, en smeekt erom deel
te worden van een film of van een episch game zoals Final Fantasy.
Een ronddwalende held is op zoek naar verlossing, en denkt hard na.
Is het Joe?
‘Almost in That Category’ is een titel die smeekt om flauwe mopjes:
het is een light versie van Aphex Twin, en daarmee is alles gezegd.
Het is ontegenzeggelijk een aardig nummer, maar het breekt niet uit
enkele drumclichés. De wijdsheid van ‘In Two, the Weekly’ wordt
gelukkig voortgezet in ‘Good Like That’ (nog zo’n titel) en ‘Cannot
See Straight’, twee kort op elkaar aansluitende nummers die eerder
samen lijken te horen in één song. We zitten opnieuw in een
onderwaterwereld, waar de dingen zowel donker als zacht zijn, en
mogelijk bedreigend. Deze dream sequences doen daarom ook denken
aan de Duitsers van Beefcake, de meesters van het elektronische
eclecticisme. Bij ‘In My Drink’ had ik gehoopt op meer bezwerende,
waanzinnige dream sequences en misschien wat echte breakcore, maar
Yppah is zacht als boter. Ik had misschien een date rape
drug verwacht in mijn drankje, maar het is maar
chocoladepoeder. De song laat zich beluisteren als de ambient-kant
van Lambs ‘Gabriel’, met een gelijkaardig ritme en enkele verdacht
gelijkende samples. De laatste track is ‘Longtime’, dat
melancholisch en indringend opent, maar verstoord wordt door een
voortdurende sample die nog het meest doet denken aan het kwaken
van een eend. Het vet is duidelijk van de soep, en we gaan weer
terug naar het land van de veilige idm.
Voor een Amerikaan uit Texas, dat wij vooral kennen van rodeo’s,
rednecks en Dubya, klinkt en voelt Yppah zeer
Europees aan. Met ‘You’re Beautiful At All Times’ heeft hij een cd
afgeleverd die meteen in aanmerking komt als soundtrack voor een
film of een game, maar daarin zit ook zijn probleem: Yppah
ontbreekt het vooralsnog aan persoonlijkheid, en zijn eclecticisme
komt vaak niet bepaald verfrissend over. Met vocals was Corrales al
een heel eind verder gesprongen.
