Concerten van meer dan twee uur, covers van The Boss,… Damon Gough heeft nooit een geheim gemaakt van zijn adoratie voor Bruce Springsteen. Dat hij nu met zijn eigen Born In The U.K. uitpakt mag dan ook geen verwondering heten. Het is meteen een sterke remonte na het ondermaatse One Plus One Is One.
De albumtitel is om nog wat redenen veelzeggend. Badly Drawn Boy — Gough’s nom de plume — is immers ook één van de meest Britse artiesten die vandaag op het eiland rondlopen. Geen wonder dat het de respectabele oude Britse dame EMI was die Gough oppikte nadat zijn contract met XL Recordings afliep. Maar niet alles ging zoals gepland.
Het resultaat van opnamesessies met superproducer Stephen Street werd naar de vuilnisbak gesleept. "Ik had mezelf vertild aan mijn belachelijke plan om vijf platen op vijf jaar tijd uit te brengen", aldus de immer gemutste, maar dat weerhield hem er niet van zijn werkethos in stand te houden: tussen september en december vorig jaar werd elke dag een song geschreven.
Met de hulp van Nick Franglen — de helft van Lemon Jelly — werden er uit die hoop songs dertien overgehouden. "Normaal telt een Badly Drawn Boy-plaat veertien tot achttien nummers, deze keer moest het wat minder zijn. Het moest een afgelijnd werkstuk worden", aldus Gough. Opdracht volbracht, Born In The Uk is zijn meest affe plaat tot nu toe.
Net als op One Plus One Is One wentelt Badly Drawn Boy zich op zijn vijfde plaat in de algehele blijheid van de getrouwde mens. Tegelijk graaft hij in zijn eigen verleden en gaat hij op zoek naar datgene wat een mens zijn identiteit nu precies vormt. Is het het feit dat zijn wieg in het fiere Albion van eind jaren zestig stond, zoals hij in de titeltrack zingt? "Behalve dat ik ik ben, heb ik geen sterke identiteit", concludeert Gough daarover op de bijgaande dvd. Wat hem maakte, zijn de kleine dingen uit zijn levensloop die hem zijn bijgebleven: dat 1977 niet het jaar van de punk was, maar het jaar van het Zilveren Jubileum van de Queen. Omdat dat nu eenmaal meer indruk maakt op een jongentje van acht.
Badly Drawn Boy is overigens nog steeds de huis- tuin- en keukenzanger die er niet voor terugschrikt om met een paar oprechte liefdesliedjes uit te pakken. Ze zijn op Born In The U.K. stuk voor stuk van een pakkende eerlijkheid. In afsluiter "One Last Dance" rakelt Gough nog eens in simpele woorden de eerste ontmoeting met zijn vrouw op, in de ter ziele gegane Holy City Zoo-club. Nog pakkender is het al even simpele en ronduit mooie "Promises", dat nog gezelschap krijgt van een stel gladde strijkers. Gough legt de lat hoog: "Ik ben gelukkig met vrouw en kinderen, nu wil ik zien of ik in de beperkte tijd dat ik nog van plan ben platen te maken wat nummer één hits kan halen". Het klinkt als een fout idee, maar — eerlijk — dit materiaal verdiènt zo’n succes.
Geen enkel nummer scoort minder dan "goed" op onze smaak-o-meter, we vatten nog kort wat hoogtepunten samen. Zonder de uitbundige alle-kanten-op-sfeer van Have You Fed The Fish? te herhalen, gaat Gough hier toch opnieuw leentjebuur spelen bij diverse genres. "Welcome To The Overground" krijgt iets van gospel dankzij een stevig koor — ook "A Journey From A To B" klinkt erg joyeus —, "The Way Things Used To Be" doet het met een slidegitaar.
Helemaal uitblinken doet "Walk You Home Tonight". Gough ontwaakt met de mededeling dat hij een kameraad mag begraven. "Sometimes the truth can cut you just like the cold/and I feel old": het is opnieuw drama op huiskamerformaat en net daarom zo herkenbaar. In tegenstelling tot echte hitwonders overgiet Gough zijn kleine verhalen immers niet met een sausje van valse pathos, waardoor het alleen maar echt kan aanvoelen.
Voor de snelle beslissers is Born In The U.K. ook te verkrijgen in een limited edition die is vormgegeven als een paspoort. Wat ons betreft kloppen we er een dikke stempel in die toegang geeft tot de hitlijsten: prachtplaat.
