Toen Badly Drawn Boy bij zijn debuut The Hour Of Bewilderbeast in 2000 met de Mercury Prize ging lopen, werd Damon Cough plots the talk of the town. Hij mocht tekenen voor de soundtrack van About A Boy en liet zich niet veel later ook met zijn tweede plaat, Have You Fed The Fish? (2002), opmerken.
Ondertussen zijn we acht jaar verder, en in die tijd gingen de namen Badly Drawn Boy en Damon Cough steeds minder over de lippen. Ondanks een weinig positieve ontvangst wist One Plus One Is One, Badly Drawn Boy’s derde album, in 2004 nog enige discussie op te wekken, maar opvolger Born In The U.K. (2006) was een minder positief lot beschoren. De plaat liet zowel publiek als critici koud, met als gevolg dat EMI het piepjonge platencontract kort na de release al meteen verbrak. Sindsdien was het akelig stil rond Badly Drawn Boy en we moeten eerlijkheidshalve toegeven dat we al lang niets meer van hem verwachtten te horen. Althans, tot Cough zich vorig jaar opnieuw aan een soundtrack waagde — ditmaal van de Britse TV-film The Fattest Man In Britain — en het nieuws van niet een maar drie nieuwe platen begon door te sijpelen.
Photographing Snowflakes is het eerste deel van die aangekondigde It’s What I’m Thinking trilogie en laat met opener "Safe Hands" meteen verstaan dat Badly Drawn Boy het anno 2010 weer over een introverte boeg gooit. De cathartische koorzangen en opgewekte pianoriedels van Born In The U.K. hebben plaats moeten ruimen voor spaarzamere melodieën en melancholische zanglijnen. "Safe Hands" is met zijn echoënde vocals, rustig nagalmende gitaarakkoorden en een bescheiden ambiënte onderlaag een broos nummer dat zelfs The Hour Of Bewilderbeast eer aandoet. Totaal onverwacht opent Cough zijn nieuwste plaat met een bescheiden meesterwerk.
Om maar meteen het andere extreem aan te halen: titeltrack "It’s What I’m Thinking". Spaarzaam? Misschien. Veel meer dan Cough’s lome stem, een zagerige slide guitar en een bescheiden strijker hier en daar is er op "It’s What I’m Thinking" inderdaad niet te horen. Meesterwerk? Allesbehalve. Het nummer klokt af op zes tergend lange minuten en 26 seconden, waarvan minstens zes minuten een marteling voor het oor zijn. Een pluim voor zij die niet geneigd zijn om gaandeweg gewoon op de ’skip’ knop te drukken.
Die drang blijft gelukkig beperkt tot die ene keer, al komt het stroperige "Too Many Miracles" — hoewel het equivalent van een verfrissend sneewballengevecht in vergelijking met "It’s What I’m Thinking" — soms aardig dichtbij. Wie inzet met een overenthousiast strijkersalvo moet nu eenmaal heel erg zijn best doen om zich niet in zeemzoete uitspattingen te verliezen, een les die Cough nog niet helemaal onder de knie heeft. Van weldoordachte, melancholische en onopdringerige wegdroomnummers heeft hij meer kaas gegeten. "A Pure Accident" nestelt zich warm in het oor en single "I Saw You Walk Away" — oorspronkelijk geschreven voor Doves — houdt dankzij een aangenaam bruggetje de dreiging van overdadig melige strijkers-uit-een-doosje op armlengte. Het niveau van "Safe Hands" en The Hour Of Bewilderbeast halen ze misschien niet, maar aanstekelijk zijn ze wel.
Cough kon zich alvast geen beter moment wensen voor de release van wat in essentie Badly Drawn Boys come-back plaat is. Photographing Snowflakes is een nostalgische herfstplaat if you ever saw one, die meermaals doet terugdenken aan de druilerige najaarsdagen waarop we, na het obligatoire bezoek aan De Boekenbeurs, in de zetel wegdroomden bij The Hour Of Bewilderbeast, nu alweer tien jaar geleden. Dat is echter ook meteen Photographing Snowflakes’ belangrijkste verdienste, dat het doet terugdenken aan. Maar geef toe, wie is er soms niet gewoon content met een beetje nostalgie?
