In Belgenland wist het brave meiskenskoor Laïs als eerste voorzichtig een lans te breken voor de folkmuziek door deze langzaamaan uit het moeras van ongewassen baarden, geitenwollen sokken en sandalen te trekken. Ondertussen heeft Wild Boar zichzelf bevestigd als een label dat steeds meer investeert in nieuw en oud talent en zijn de Boombals een klein succesverhaal. Folk is duidelijk weer in.
Toch is het opmerkelijk dat de Vlaamse folkscene, op een enkele uitzondering na, iets kigs blijft behouden. Het woord seut mag dan wel niet hardop gezegd worden, de Boombals blijven er toch mee verbonden. Er wordt speels samen gedanst, maar de erotische ondertoon lijkt verdwenen, de chaperonne zit in het hoofd. Hoe anders het kan zijn, bewijzen de Scandinaviërs wel. De opgang van het (neo-)paganisme werd in Noorwegen mee in gang gezet door "metalgoeroe", brandstichter en moordenaar Grev "Burzum" Grishnack en veroverde een deel van de metalwereld.
Dark folk, de duistere variant van folk (zie ook Neun Welten), wordt in metalkringen op goedkeurend knikken onthaald en kruisbestuivingen van beide kanten zijn dan ook schering en inslag. Sommige groepen incorporeren folkelementen in hun zwar(t)e metalen sound, terwijl anderen net alle elektrische elementen verbannen maar wel de gitzwarte sfeer wensen te behouden. Een enkele keer versmelten beide in die mate dat het niet meer zo eenvoudig is hen onder een van de twee onder te brengen.
Het Finse Tenhi (Fins voor wijze oude man, dorpoudste of ziener) werd in 1996 opgericht en brengt een mix van folk, metal en rock die zich moeilijk duiden laat, maar gekenmerkt wordt door een hang naar melancholie en duisternis. Hierdoor is vooral de link met dark folk haast te voor de hand liggend. In 1999 werd het eerste volwaardige album Kauan uitgebracht, waarna in 2000 het eerste luik uit de Airut-reeks, Airut: Ciwi volgde. Dit jaar verscheen niet alleen hun zesde album Maaäet, maar dus ook het tweede Airut-album, Airut: Aamuien, dat eerder al in beperkte oplage verkrijgbaar was onder de groepsnaam Harmaa.
Het blijft onduidelijk waar de groep met de Airut-saga heen wil, al is de meer minimalistische invulling van de songs op zich al een teken aan de wand. Het trio wordt op de reguliere albums immers vaak bijgestaan door een schare aan gastmuzikanten terwijl hier de kernleden de sfeer bepalen. Rustiger kan het album bezwaarlijk genoemd worden, de originele nummers blonken nu ook niet echt uit in drukte, maar de prominente plaats van de piano is wel opvallend te noemen. De arrangementen zijn dan ook volledig opgehangen rond dit ene instrument.
De nadruk op de piano ontheft Airut: Aamuien van de folkstempel en geeft het een sfeer van donkere kamermuziek mee, de stemmen van Tyko Saarikko en Janina Lehto verraden als enige de achtergrond van de groep. De Airut-saga maakt dan ook deel uit van het Tenhi-universum, maar verkent andere horizonten dan het "reguliere" werk. Sommigen zullen eerder de folkgerichte albums verkiezen, terwijl anderen bij deze pianonummers zweren. Toch is Airut: Aamuien geen onverdeeld succes; met een lengte van tweeënvijftig minuten duurt het album gewoon te lang. Als kennismaking is het zelfs raadzamer om de cd Airut: Ciwi ter hand te nemen, of dit album in delen te beluisteren natuurlijk. Aan u de keuze.
