Singles, B-sides & Live, duidelijker kan het niet, niemand kan zich vergissen omtrent de bedoelingen of zich vragen stellen bij de inhoud, de titel zegt immers waar het op staat: singles, b-kantjes en live-opnames. De dames van Electrelane winden er geen doekjes om en omfloersen het al helemaal niet, dit is een album dat waar maakt wat het zegt.
In afwachting van een nieuw album graaiden de vrouwen van Electrelane immers her en der wat materiaal bij elkaar en pleurden het daarna op een plaatje dat ze toepasselijk Singles, B-sides & Live doopten. Een groots en alomvattend overzicht is het niet geworden, noch een "best of" maar gewoon een staalkaart van wat tussen de mazen van het net viel en eindigde in kluizen of op singles die toch door niemand gekocht worden.
Met het weerbarstige The Power Out brachten de dames niet alleen het popelement maar ook de zang terug in de eigen muziek. Op het eigenzinnige debuut Rock It To The Moon werden immers alle ankerpunten verbannen om aldus een intrigerend geheel te creëren dat zijn gelijke niet kent. Want hoewel de dames een duidelijke affiniteit met krautrock hadden, sloop de typerende Britse feel voor een goede popsong er in die mate in, dat een symbiose van twee zulke diverse stijlen niet kon uitblijven.
Met het huidige verzamelalbum krijgt de fan de kans om de "evolutie" van de groep te aanhoren. Want niet alleen de b-kantjes van de singles maar ook de e.p. I Want To Be The President, die allen voor of tussen de reguliere albums in verschenen, zijn hier verzameld ter lering en vermaak van velen. De extra liveversies vormen een mooie aanvulling op het geheel maar zijn in essentie weinig relevant, vooral ook omdat de kwaliteit van de opnames niet altijd even denderend te noemen is.
Wie de eerste single "Film Music" uit 2000 vergelijkt met het laatste wapenfeit "Today", uit 2005, hoort hoezeer de groep nog steeds begaan is met het opbouwen van lang uitgesponnen zichzelf herhalende melodieën. Het laatste nummer klinkt evenwel behoorlijk ongeïnspireerd en toont dan ook meteen aan waarom het tot een bestaan als b-kantje gedoemd was. Op "Come On" (2000) is in embryonale vorm al te horen welke richting Electrelane zou inslaan met The Power Out, de pijnpunten zijn hier nog duidelijk te horen.
In de vroegere Electrelane overheerst echter nog duidelijk een voorkeur voor het instrumentale. De eerste singles vallen op het vermelde "Come On" na immers allemaal in de instrumentale categorie. "I Love You My Farfisa" incorporeert voorzichtig opnieuw zang, op de e.p. I Want To Be The President, tussen het debuut en The Power Out in uitgebracht, maakt de zang weer volwaardig deel uit van het klankenpalet. Het valt haast niet te begrijpen dat pareltjes als "Only Always Think" en "I’ve Been Your Fan Since Yesterday" zolang een sluimerend bestaan leidden. De songs slaan op magistrale wijze een brug tussen Rock It To The Moon en zijn opvolger.
De volgende nummers, "I’m On Fire" en "Long Dark" (in een alternatieve versie, opgenomen met Steve Albini), stammen uit de The Power Out-periode en worden gevolgd door "Oh Sombra!" dat tijdens een beruchte John Peel-sessie opgenomen werd. De liveversies van "More Than This", "Birds", "Those Pockets Are People" en "The Partisan" zijn onevenwichtig van (geluids)kwaliteit en dragen dan ook niet veel bij tot het geheel noch tot het oeuvre.
Singles, B-sides & Live is wat het is. Maar fans van de groep die tot op heden niet in de buidel getast hadden voor de "download only"-e.p. I Want To Be The President doen er goed aan dit album aan te kopen, want nummers van de e.p. alleen al maken dit een meer dan een gerechtvaardigde aankoop, waar in dit geval nog genoeg extra lekkers aan verbonden is om zich niet bekocht te voelen. Voer voor de fans? Uiteraard, maar eenieder die Electrelane weet te appreciëren, zou deze verzamelaar op zijn minst een eerlijke kans moeten geven, want dit zijn dames die van wanten weten.
