De bekendste dj van Brighton mag dan wel Fatboy Slim zijn, maar de
meest aan de goede appelerende indieband van de Zuid-Britse stad is
ongetwijfeld Electrelane. De vier meiden, die de feministische zaak
verdedigen maar daarvoor gelukkig hun muziek niet inschakelen,
hebben met ‘No Shouts No Calls’ een vierde langspeelplaat op hun
fraai gevormde conto. De muzikale verwantschap met Stereolab is nog
steeds aanwezig, maar waar ‘Axes’ (2005) wat ruimte bood voor
experiment, keert ‘No Shouts No Calls’ terug naar het iets oudere
en meer geliefde geluid van Electrelane.
Electrelane ontstond in 1998, toen Verity Susman en Emma Gaze een
bandje oprichtten en er nog twee andere chicks bijhaalden. Die twee
anderen zijn intussen vervangen door verser oestrogeen, maar Susman
en Gaze vormen ook vandaag nog het centrale duo. Hun
langspeeldebuut ‘Rock It To The Moon’ (2001) ging behoorlijk
onopgemerkt voorbij. Hoog tijd om Steve Albini in te schakelen,
dachten ze in Brighton. En ze kregen gelijk, want met ‘The Power
Out’ brak Elektrelane drie jaar later door en schreven ze hun
sterkste release tot op heden, al komt ‘No Shouts No Calls’ zeer
dicht in de buurt. Waar hun debuut voornamelijk instrumentaal was,
ging Verity Susman vanaf 2004 vocaal wel voluit en haar dromerige,
veelal monotone, weinig toonvaste en meestal onverstaanbare lyrics
sloegen aan. Ook hun bewust weinig strakke productie heeft steeds
in hun voordeel gespeeld en blijft tot vandaag overeind.
Waar de instrumentale songs op deze release in kwantiteit het
onderspit delven, maken ze dit ruimschoots goed in kwaliteit, want
stuk voor stuk zijn het sterke nummers die het niveau van ‘No
Shouts No Calls’ de hoogte injagen. In de onderste regionen van de
tracklist vinden we bijvoorbeeld het bijzonder leuke ‘Five’, dat
een beetje als de energiestoot van de release fungeert. Door de wat
bezwerende elektrische gitaar, de prominente drums en het
opstootritme doet dit erg aan het Gentse Madensuyu denken. Een
plotse mannelijke schreeuw vormt de inleiding tot een gedempt
vrouwenkoor. Althans dat lijkt het, want dat het in feite een
sample is van de wedstrijd Hertha Berlijn – FC Moskou, is zonder
bijkomende informatie nogal moeilijk te achterhalen.
‘Between The Wolf And The Dog’ brengt ons zowaar anderhalve minuut
metal om dan over te schakelen op iets bekender terrein. Toch komt
de zware distortion terug en gaat die het duel aan met de keyboards
van Verity Susman, begeleid van ‘oohs’ en ‘aahs’, vitale klanken
die we ook horen op ‘Tram 21’. Een kil, metalen geluid kleurt hier
de bas- en drumintro, waarna keyboards het nummer naar vroegere,
psychedelische en zeer aantrekkelijke oorden brengen. Afsluiter
‘The Lighthouse’ brengt een (figuurlijke) drumbatterij samen met
het snelle, minimalistische pianospel van Philip Glass. Meng hier
nog een zee van cimbalen en hier een daar een bevreemdend dierlijk
geluid doorheen en je hebt een geschikte combinatie voor een
interessant nummer.
De warme orgelklank die frontvrouw Susman af en toe creëert komt
voort uit haar oude Farfisa orgel en komt goed tot zijn recht in
single ‘To The East’. Niet alleen door het gebruik van orgel maar
ook qua structuur heeft het wat weg van Arcade Fire, de band
waarvoor ze op hun (afgelaste) Europese tournee het voorprogramma
mochten doen. In dezelfde retrostijl bevindt zich opener ‘The
Greater Times’, dat met “You say you don’t know what love means
anymore” zowat de meest verstaanbare lyrics op de plaat
herbergt. Iets positiever klinkt ‘After The Call’, hoewel het een
tik nodig heeft om uit zijn diepe slaap te geraken. ‘In Berlin’
heeft door een dromerig pianospel en de ijle gezangen een haast
religieuze ondertoon. Het is het lieflijke nummer dat de vier
meiden aan je bed brengen voor je gaat slapen.
Electrelane is zo’n band waar je voor of waar je tegen bent. Feit
is dat zelfs de tegenstanders mits een aantal luisterbeurten zullen
moeten erkennen dat ‘No Shouts No Calls’ een waaier aan variatie
biedt. De voorstanders zullen het met ons eens zullen zijn dat dit
vierde full album een bijzonder aangename oase vormt met enkele van
de sterkste nummers die Electrelane ooit heeft geschreven.
Aanrader!
