Voor haar vierde plaat stapte Nina Nastasia over van Touch&Go naar Fat Cat. Ze was zeker niet onwelkom bij het gerenommeerde label, dat ons eerder al Sigur Rós, Múm en Animal Collective bracht, want op On Leaving is de New Yorkse in erg goeie doen.
Nina Nastasia moet in 1999 een van de eerste van de nieuwe generatie folkartiesten zijn geweest die uit New York kwam. En eigenlijk is ze altijd een beetje een buitenbeentje gebleven: te uitgebeend om echt een vlotte singer-songwriter te zijn en niet freaky genoeg om aansluiting te vinden bij de horde neohippies die later dansend in paarse broek met baard en wapperende lange manen de oversteek naar een groter publiek zouden maken.
Al jaren werkt Nastasia echter vlijtig aan een sterk en consistent oeuvre waarvan de krijtlijnen al sinds debuut Dogs duidelijk zijn: ze brengt haar sterke songs met kale, spaarzame arrangementen die toch genoeg melodie hebben om te blijven hangen. Ze kan daarvoor elke keer rekenen op lawaaiheld Steve Albini, die als geen ander weet hoe je weinig moet opnemen.
En "weinig" it is: voor On Leaving dumpte Nastasia de accordeons en andere spielerei die op The Blackened Air en Run To Ruin het geluid nog een beetje invulden, op haar vierde plaat blijft het klankenpalet beperkt tot piano, gitaar, af en toe wat drums en een héél klein beetje eenzame viool. En toch is het haar meest toegankelijke worp tot nu toe, want — zo zegt ze zelf — veeleer triest dan woest. Dat verteert beter.
Nastasia’s sterke punt is natuurlijk haar stem. Een ijl exemplaar dat je kan doen verstijven van ijzigheid, maar ze kan net zo goed uiterst warm klinken wanneer ze prevelt "we’ll split a bottle on a boat/two souls alone out on a lake" in het nog geen twee minuten durende pareltje "Our Day Trip". Dat nummer sluit overigens zo perfect aan bij het voor één keer ruim georkestreerde "Brad Haunts A Party", dat "let’s not go to work today" eerder aanvoelt als een nieuw deel van die song, dan als het begin van de volgende.
Ze kan triest klinken, over het randje van zelfmedelijden, maar dan is daar het vrolijke, olijke "Dumb I Am": "Dumb I am and a weak one too" maar ook "Dumb I am but a clever lot/Making good with the deal I got". Nastasia is in haar teksten heerlijk eenvoudig en direct. Ze mikt op herkenbaarheid, en dat werkt. De echoënde piano die "Why Don’t You Stay Home" begeleidt, benadrukt het allemaal nog eens extra.
On Leaving vraagt geen diepe analyses of ontledingen. Om meer dan twaalf korte liedjes die recht naar het hart mikken gaat het niet. Maar ze treffen doel na doel: Nina Nastasia heeft haar beste plaat tot nu toe gemaakt. En dat wil wat zeggen.
