Hoewel heruitgaves vaak goedkope marketingtrucs zijn om omzetten kunstmatig te verhogen, juichen we deze toch toe. Het imposante Laugh It Up! is zowat de sleutelplaat in het oeuvre van Holly Golightly, onze favoriete diva en schatbewaardster van verloren muzikale pareltjes.
Holly Golightly, geen hond kent haar naam, maar zowat iedereen heeft haar stem al eens gehoord. Duik in je platenkast, pik er Elephant van The White Stripes uit en leg "It’s True That We Love One Another" maar eens op… Uiteraard bestaat haar carrière uit meer dan het leveren van gastvocalen aan hippe rockduo’s. Golightly draait al van begin jaren negentig mee in de muziekwereld. Dat is te danken aan Bruce Brand, haar toenmalige geliefde en drummer bij The Headcoatees. Op uitnodiging van haar vriendje bezoekt Golightly een concert van diens groep en eindigt de avond, niet in het minst tot haar eigen stomme verbazing, als zangeres ervan.
Na enkele jaren zegt Holly Golightly de garagerock van The Headcoatees vaarwel om haar eigen weg te gaan. Met haar soloplaten grijpt de dame terug naar de tijd van de Grote Diva’s: een betoverende stem met een ietwat hese ondertoon, die begeleid wordt door een swingend, aan jazz verwant ritme. Op een goede tien jaar tijd zijn er haast evenveel platen verschenen, zoals Slowly But Surely, God Don’t Like It en Serial Girlfriend. Ze halen alle een hoog niveau, maar vooral In Blood, de samenwerking met Billy Childish, de songschrijver achter The Headcotees, maakt indruk. Het duo krijgt alle lof toegeworpen en hier en daar worden vergelijkingen gemaakt met Nancy Sinatra en Lee Hazlewood.
Ondanks al deze indrukwekkende prestaties, blijft de muziek van Holly Golightly ietwat onopgemerkt. Ten onrechte, uiteraard, en in een poging om dat onrecht de wereld uit de helpen, ligt Laugh It Up!, een van Golightly’s beste platen uit de jaren negentig, nu opnieuw in de winkel. Net als bij haar andere platen slaat de manier waarop Golightly de covers te lijf gaat je met verstomming. Hoewel ze op haar eentje zingt, zou je bijna denken dat je naar een van de inspiratiebronnen van het hippe trio The Pipettes zit te luisteren. Laught It Up! klinkt misschien niet zo zeemzoet, maar de plaat heeft wel dezelfde wall of sound-achtige funderingen en heeft eveneens een coole uitstraling waarbij je aan een hostess in jaren vijftig-outfit moet denken. Een die, heel zelfbewust en in een blakende zon, over het tarmac paradeert, haren in de wind met een tandpastaglimlach op het gezicht.
Ondanks het uitgesproken nostalgiesfeertje dat over Laught It Up! hangt, heeft de plaat de tand des tijds zeer goed doorstaan en klinken de nummers bijwijlen zelfs tijdloos. Hoor hoe een gierende feedbackgitaar zich volkomen anachronistisch een weg baant door het van Hudson Wittaker geleende "Don’t Lie To Me" en besef dat deze muziek nog lang niet gedateerd is. Kort gezegd, Laught It Up! is een meesterwerkje.
