Uitgestelde orgasmes zijn vaak pure bliss, maar stel ze te
lang uit en de impotentie komt om de hoek loeren als de Melty Man
uit het superbe ‘Coupling’. Op ‘Chinese Democracy’ van Guns N’
Roses zitten we ondertussen even hard te wachten als op de eerste
kledinglijn van Ingeborg en het gegoochel met de releasedatum van
‘In my Mind’, het solodebuut van Pharrell, was ook een teken aan de
wand. “Wealth is of the heart and mind. Not of the pocket“:
dat staat te lezen op de achterkant van de plaat. Als Skateboard P
gelijk heeft, is hij op dit moment zo arm als Prins Laurent na de
aankoop van een paar nieuwe Ferrari’s, want wat Williams hier laat
horen, is erg flets en ongeïnspireerd in vergelijking met zijn
vroegere werk. ‘In my Mind’ bulkt van het zeemzoete en gepolijste
minimalisme dat ruikt als het nieuwe parfum van Beyoncé: niet
onaangenaam, maar lang niet zo aantrekkelijk of opwindend als de
lichaamsgeur van de vrouw van uw dromen.
Alvorens Pharrell-fans met slijk beginnen te gooien, willen we toch
even iets duidelijk maken: wij zijn onvoorwaardelijke adepten van
deze eigenzinnige geluidskunstenaar met een zesde zintuig voor
catchy tunes met een onrustig karakter. De eerste plaat van
N.E.R.D. blijft een geile orgie
van hiphop, funk en rock en het aantal tegendraadse hits die
Pharrell met zijn kompaan Chad Hugo bij The Neptunes uit zijn BAPE
sneakers heeft geschud, is al lang niet meer op één hand te tellen.
Het geluid van gebroken glas in ‘Light your A** on Fire’ met Busta
Rhymes, de kers op de ‘Milkshake’ van Kelis, de sonische
zweepslagen op de kont van Britney in ‘I’m a Slave 4 U’ en ga zo
maar door: Pharrell wist bij The Neptunes mainstream-hits te smeden
waar een avontuurlijke geest in rondwaarde. Dit grote talent komt
op ‘In my Mind’ vooral tot uiting in ‘Can I Have It Like That’:
jazzy percussie, een deephouse-feel en een hook als een natte droom
zijn zo opwindend als Scarlett Johansson in Match Point. Bovendien krijgt de voormalige
No Doubt-dweil Gwen Stefani met
één regel tekst niet de kans om het nummer naar de kloten te
helpen.
Wat is er dan mis met ‘In my Mind’? Volgens onze bescheiden mening
zijn er drie oorzaken voor deze tegenvaller:
1. Chad Hugo is niet van de partij: zonder de weerbarstige
geluidsvondsten van de andere helft van The Neptunes zijn de songs
met zoveel glazuur bedekt dat de licht wrange nasmaak van hun
vroegere creaties helemaal is verdwenen. ‘How Does It Feel?’,
‘Raspy****’ en ‘Best Friend’ zijn nog best te pruimen, maar ‘You
Can Do It Too’, met pseudo-jazzcat Jamie Cullum ,is zo mak
en onnozel als een gedomesticeerd luipaard.
2. De onderwerpen: seks kan een fantastisch vehikel zijn om je
avontuurlijke muzikale visie mee vorm te geven (zie Prince), maar
hier worden de voorspelbare verwijzingen naar booty and tits
gewoon irritant. De geile geluiden in ‘Keep it Playa’ zijn zeker
leuk, maar daar eindigt het. De andere thematische protagonist op
deze plaat is God. Songs als ‘Our Father’ zijn misschien op hun
plaats in een biechtstoel, maar zwier ze alstublieft niet op een
plaat.
3. Pharrell als rapper: Nelly, Snoop Dogg, Slim Thug en Jay-Z zijn
dan wel te horen op ‘In my Mind’, maar het is vooral Skateboard P
zelf die de rhymes op zich neemt. Op een klassesong als ‘Frontin’
liet hij horen een goede zanger/rapper te zijn, maar hier gaat zijn
monotone stemmetje toch aardig vervelen. We zien Pharrell liever
achter de knoppen om het werk van de huidige, minder getalenteerde
R&B-sterren (that’s you, Mariah Carey) een niveau hoger
te tillen dan dat hij zijn creaties zelf van zijn verbale honing
voorziet.
Het duet tussen Pharrell en Kanye West is tekenend voor de
kwaliteit van ‘In my Mind’: twee van de grootste, hedendaagse
hiphoptalenten, die een uiterst middelmatig nummer afleveren,
waarvoor je geen Alzheimer nodig hebt om het te vergeten. We hadden
veel verwacht van het solodebuut van Pharrell Williams, maar de
eindconclusie is even hard als de erecties waarover soms gerapt
wordt: ‘In my Mind’ is voor drie vierde geglazuurde bagger, die
weinig voorstelt in vergelijking met het uitstekende vroegere werk
van Pharrell. Misschien toch maar eens Chad Hugo opbellen?
