Nu de zomer zich aangediend heeft, is het weer tijd voor lange wandelingen langs het strand en zomerliefdes die van bij de start gedoemd zijn, maar toch de belofte van eeuwigheid in zich dragen. Misschien ligt het wel het aan de aanblik van de horizon, waar zee en lucht elkaar omarmen en de zon één wordt met het water.
Eingya draagt ook die belofte in zich: de hoes ademt de romantiek uit die alleen in een mooi verhaal te lezen valt, eentje waarbij de songs op het album de bijhorende soundtrack vormen. Met zijn tweede album voert Keith Kennif, de man achter Helios, dan ook geen verrassende wendingen uit. Net zoals op het debuut Unomia overheerst een organisch aanvoelende, haast pastorale elektronica die vaagweg naar Air hint, maar nergens zo elektronisch klinkt.
"Bless This Morning Year" zet onmiddellijk de sfeer voor het album: haast langoureuze klanken spreiden zichzelf genoegzaam uit zonder een duidelijk doel voor ogen te hebben. De song kent begin noch einde maar schaamt zich hoegenaamd niet en gebiedt de luisteraar zich daar bij neer te leggen. Vogelgefluit luidt "Halving The Compass" in, een nauwelijks beroerde piano sluit zich daarbij aan en geeft de aanzet voor een tweede dromerige song, de ogen half ontloken. "Dragonfly Across An Ancient Sky" vormt weliswaar een welkome afwisseling doordat de song in een bad van indietronica ondergedompeld is, maar haalt niet de onaardse schoonheid van de vorige twee nummers.
De duisternis volgt daarna in "Vargtimme" (Wolvenuur): enkele onbestemde geluiden worden door elkaar geweven zonder oog voor melodie of structuur. Een onrustig moment binnen een droomwereld, maar het tijdloze "For Years And Years" dient zich al aan: gebroken golven raken voorzichtig het zand aan in een tijdloze omhelzing. Enkele akoestische gitaren, een nog steeds voorzichtig aangehaalde piano en een nauwelijks hoorbare drum vormen de toeschouwers bij dit eeuwigdurende liefdesspel. De ochtend is opnieuw aangebroken.
Klaas Vaak sloft weg, er is geen haast. "Coast Off" is goedgeluimd maar niet opdringerig, het instrumentarium is gekend en schuift mee aan tafel om aan de aloude ochtendpraatjes te beginnen. Dat de buurvrouw opeens besluit haar zegje te doen, is een aangename verrassing die de sleur van het ochtendritueel verbreekt. Een kleurschakering, nauwelijks opvallend binnen het geheel, staat wonderwel op zichzelf. Een lichte funky toets en prominente drums bepalen "Paper Tiger", dat zich snorrend in een andere richting ontvouwt.
Het sferische "First Dream Called Ocean" weeft enkele meanderende klanktapijten om daarna plaats te ruimen voor "The Toy Garden", dat een dreigendere klank heeft. Toch klinkt het nummer verrassend rustgevend dankzij een new age-keyboardlijn die opgaat in de andere geluiden. Na twee minuten neemt een akoestische gitaar het even over maar al snel vloeit alles samen tot een dromerig geheel. Op iets wat vaagweg op voetstappen lijkt na, vertoont "Sons Of Light And Darkness" muzikaal nog weinig verrassingen, net zomin als "Emancipation". Maar dat mag ditmaal geen bezwaar vormen.
Kennif heeft op dit nieuwe album zorgvuldig enkele "stoorzenders"geplaatst die de sfeer van het album niet zozeer verbreken als wel extra in de verf zetten. Door een enkele keer van het geijkte pad af te wijken, verwordt Eingya nergens tot luisterbehang, zelfs al is de muziek dan vooral bedoeld als stille derde die nergens de aandacht opeist. Helios bewijst met dit album eens te meer een romanticus te zijn, maar dan wel één van het goede soort.
