Neko Case, bij sommigen misschien beter bekend als “die zangeres
van The New Pornographers”, heeft er reeds een productief decennium
opzitten als solo-artiest. Naast haar rol binnen de powerpoppende
Pornographers, verdiept ze zich al een tijd in het universum van de
alt-country, eerst als Neko Case & Her Boyfriends, die sinds
een jaar of vijf mysterieus verdwenen zijn. ‘Blacklisted’, haar
vorige plaat, was waarschijnlijk de eerste echte doorbraak voor de
Amerikaanse (al doet haar accent vermoeden dat ze haar hele leven
in Vancouver heeft doorgebracht).
Sinds dit jaar is er dus weer een nieuwe Nekoplaat, en wat voor
één. ‘Fox Confessor Brings the Flood’ probeert doorheen twaalf
songs een resum aan gevoelens op te wekken, terwijl Neko ons
telkens weer om de tuin leidt met haar bij momenten
ondoorgrondelijke vertellingen. De chanteuse wordt bijgestaan door
een getalenteerde groep muzikanten, die haar doorheen deze
emotionele achtbaan ondersteunen en haar op de gepaste ogenblikken
zelfs overtreffen.
Case is op dit album behoorlijk ver gegaan in het construeren van
obscure songteksten, waarbij het soms moeilijk is ook maar enige
interpretatie toe te passen. Meteen ook de charme van sommige
nummers, waaronder de zeer sterke titeltrack. Je kunt eindeloos
speculeren waar Neko met haar tekst naartoe wil, en het feit dat
‘Fox Confessor’ dan ook nog eens structureel draait en keert als
ware het een verdwaalde torpedo, maakt deze track dat extra beetje
fascinerend.
Case weet ons op twee momenten ook erg te verrassen. Een eerste
keer worden we getrakteerd op een kort experimentje, waarbij Neko,
gezeten op het bovendek van een zinkend spookschip, uit volle borst
haar klaagzang laat weerklinken, totdat ze uiteindelijk wordt
overspoeld door een golf van muzikaal minimalisme. Het is meteen
ook een van de sterkste momenten van dit album; een anderhalve
minuut die lang zal nazinderen.
Een tweede verrassing manifesteert zich in de vorm van ‘Johnny Saw
That Number’, zowaar een gospelsong. Heel onverwacht, maar het
blijkt een zeer fijne en verfrissende ervaring te zijn. Dit komt
niet enkel door de stem van Case zelf, een stem die in de verkeerde
handen vast als marteltuig gebruikt zou kunnen worden, maar tevens
door haar band, die dit nummer moeiteloos overeind houdt. De
muzikant die zich vooral naar de voorgrond wurmt, is Garth Hudson,
ex-toetsenist van The Band. Het is diezelfde Hudson die doorheen
het album meermaals hartritmestoornissen veroorzaakt met zijn
inventief en prachtig soleerwerk op nummers als ‘Margaret vs.
Pauline’, ‘Star Witness’ en ‘Teenage Feeling’.
Met nummers als ‘Lion’s Jaws’ en ‘At Last’ verliest ‘Fox Confessor’
naar het einde toe wat momentum, maar de plaat wordt in stijl
afgesloten. ‘The Needle Has Landed’, een nummer dat samen met de
titeltrack de meeste muzikale complexiteit bezit, en dan nog eens
fantastische samenzang met zich meebrengt, mede dankzij Kelly
Hogan, die al een eeuwigheid met Neko Case lijkt samen te werken.
Verder moeten we ‘Star Witness’ nog wat extra in de verf zetten:
Case presenteert op zich individuele situaties op het tempo van een
snelvuurkanon. Het lijkt wel een collage van krantenknipsels en
dagboekfragmenten, en wij mogen er van maken wat we willen. Komt
daar dan nog bij dat het gewoon een prachtig nummer is, en u
begrijpt wel dat deze plaat iets speciaals bezit.
Dit is een album vol detail, engelengezang (zoals u het nooit
eerder hoorde) en emmers vol emotie. Wie een niet al te grote
afkeer heeft voor het genre, zal hier vast kippenvel van krijgen.
Wie buiten deze categorie valt, vreest niet: een nieuwe release van
The New Pornographers kan niet uitblijven.
