Je weet dat het zomer is wanneer de crappy komedies de zalen
beginnen binnen te rollen. En veel crappier dan ‘Scary Movie
4’ zul je ze niet snel vinden. Regisseur David Zucker maakt z’n
eigen professionele graf nog wat dieper met een film (je moet het
iéts noemen, tenslotte) die volledig opgetrokken lijkt uit
geschrapte scènes van ‘Scary Movie
3’. En laten we eerlijk zijn, het is nu niet dat dat zo’n
meesterwerk was. Lang nadat de ‘Scream’-trilogie (waarop de eerste
‘Scary Movie’ gebaseerd was) de vergetelheid van de videotheek is
binnengetreden, blijft deze doodvermoeide franchise zichzelf
maar verderslepen, schijnbaar enkel omdat hij niet genoeg verstand
heeft om in te zien dat hij dood is en erbij te gaan liggen. Elke
volgende aflevering wordt flauwer en voorspelbaarder, maar hey, de
filmpjes worden relatief goedkoop gemaakt en ze brengen telkens
weer geld op. Waarom zouden de makers er dan over denken om eens
een andere bezigheid te zoeken?
Net zoals de vorige episodes uit de reeks, is ook deze weinig meer
dan een opeenvolging van sketches waarin scènes uit populaire
recente films vrijwel letterlijk worden nagespeeld, maar dan met
een scheet of een kinderachtige seksuele toespeling eraan
toegevoegd voor komisch effect. ‘War of
the Worlds’ en ‘The Grudge’ zijn
de voornaamste slachtoffers ditmaal, maar gaandeweg wordt er ook
gelachen met ‘The Village’, ‘Saw’, ‘Million
Dollar Baby’ en ‘Brokeback
Mountain’. Ik zat de hele tijd te denken aan die clipjes die ze
telkens tonen op de MTV Movie Awards, waarin genomineerde films op
een meestal nogal flauwe manier worden geparodieerd door Jack Black
en aanverwanten. Beeld je in dat je die clipjes aan elkaar monteert
totdat je tachtig minuten bij elkaar hebt, et voilà, daar
hebben we ‘Scary Movie 4’.
Het resultaat daarvan is dat de film voor de duvel geen samenhang
weet te vinden. Het verhaal heeft iets te maken met Tr-iPods die
plotseling de mensheid aanvallen, een procédé waarbij een
gigantische iPod uit de grond komt gerezen om driepotige
buitenaardse moordmachines te activeren – een bijzonder flauwe
grap, maar ongetwijfeld bijzonder lucratieve product
placement. Cindy Campbell (Anna Faris, zowat de laatste
overlevende van de “originele” ‘Scary Movie’) weet hoe ze de aliens
kan tegenhouden, omdat ze dat heeft gehoord van een spookachtig
Japans jongetje (dat uit ‘The
Grudge’, meerbepaald). Samen met de Tom Cruise van dienst
(Craig Bierko, als u dat kunt geloven), begint Cindy heel druk over
en weer te rennen om de mensheid te redden. Ergens onderweg komen
we dan ook nog Leslie Nielsen tegen (ja hoor, u dacht toch niet dat
we daaraan zouden ontsnappen?) als de president van Amerika, die
eigenlijk absoluut niks in de film te zoeken heeft, maar net lang
genoeg blijft rondhangen om in z’n blote kont voor de VN te
paraderen. Alles voor de kunst, nietwaar?
Ik heb zo’n beeld in m’n hoofd van hoe deze films geschreven
worden, en ik ben er echt van overtuigd dat dat beeld klopt. Op een
bepaald moment stelt iemand een lijstje samen met gekende films die
zich aanbieden voor een parodie. Daarna schrijven de
verantwoordelijken voor al die films in vliegende vaart een voor de
hand liggende ripoff. En dan daarna gaan ze zoeken naar eender welk
miserabel excuus voor een verhaal dat ze kunnen gebruiken om al die
scènes een plaatsje te geven. En als ze dat excuus niet vinden…
Tja, dan is dat ook maar zo.
Nu zou dat op zichzelf allemaal nog niet zo erg zijn, als de
grappen maar wat leuker waren. Maar helaas – je zou bijna denken
dat Zucker en co in de bioscoop achter een stel pubers zijn gaan
zitten en hun quasi-geestige opmerkingen hebben genoteerd om het
scenario rond te bouwen. Vrijwel alle grappen hier behoren tot de
categorie “makkelijk scoren”. Wat moet je anders denken van de
‘Million Dollar Baby’-parodie,
waarin de helft van het publiek z’n nek breekt en Mike Tyson in
drag ondertussen de oren afbijt van iedereen die in zijn buurt
komt? Om nog maar te zwijgen van de ‘Brokeback Mountain’-scène – er komt
vaseline aan te pas. De makers hebben hier nergens moeite gedaan om
een degelijke gag uit te werken; ze namen gewoon het eerste dat
zich aandiende en daar hebben ze het bij gelaten. Eender welke
flauwe plezante die af en toe al eens naar de cinema gaat, had dit
bij elkaar kunnen pennen, óók die irritante lolbroek uit uw
plaatselijk stamcafé.
Humoristisch hoogtepunt is een scène waarin het blinde meisje van
‘The Village’ nietsvermoedend een
dorpsvergadering komt binnengewandeld, zich op een wc zet (die
stond daar toevallig) en voor de ogen van het hele verzamelde
stadje langdurig en luidruchtig begint te schijten. Ze heeft
diarree. Daarna valt er even een stilte en vraagt de blinde: “Ik
ben hier niet alleen thuis, hè?” Làchen, jongens, làchen!
Blijft daar nog Anna Faris, die zich al vier films lang met
onvoorstelbare moed en zelfopoffering blootstelt aan vunzigheden
die geen enkel mens zou moeten doorstaan – ik heb zo’n vaag
vermoeden dat Faris kàn acteren, maar hoe kun je dat uit dit soort
films ooit afleiden? En er is ook nog Craig Bierko, van wie ik
zeker meen te weten dat hij het niet kan. Volgens imdb heeft de man
ooit nog voor journalist gestudeerd – laat ons hopen dat er ergens
nog een plaatsje bij een goeie krant open is.
‘Scary Movie’ is cinema voor veertienjarige jongetjes, meer niet.
Wie zich geroepen voelt, moet het voor mijn part absoluut niet
laten, maar val mij er verder niet meer mee lastig, alstublieft.
