A Snow Capped Romance van
36 Crazyfists was een van dé grootste verrassingen van 2004. De
combinatie van puntige en toch melodieuze gitaren, duivels
efficiënt drumwerk en de eigenzinnige strot van frontman Brock
Lindow sloegen wonder boven wonder bij het grote publiek aan en
zorgden ervoor dat de plaat als zoete broodjes over de toonbank
ging.
Na een verdiende pauze van twee jaar heeft het kwartet uit het
mooie Alaska met ‘Rest Inside The Flames’ een vervolg aan zijn
doorbraakalbum gebreid. De vrees dat ook 36 Crazyfists, net als een
groot aantal bands binnen het emogenre (Thursday, Funeral for a Friend, From Autumn To Ashes, e.a.),
voor het grote geld en een povere creatieve output zou bezwijken,
bleek echter ongegrond. Door opnieuw naar de sound van ‘Bitterness
The Star’ (lees: meer screamo dan emo) te grijpen, geeft de band er
als nooit tevoren een stevige lap op.
Opener ‘I’ll Go Until My Heart Stops’ (dat reeds als single op de
MTV Headbanger’s Ball verzamelaar verscheen) laat er alvast geen
gras over groeien. De schreeuw waarmee Lindow de song op gang
trekt, zal menig toupet doen wapperen en zodra zijn kompanen mee
van jetje beginnen geven, is het hek van de dam voor veertig
minuten vol heerlijk bulderende teringherrie. Dat Lindow nog steeds
een wolf in schaapsvacht is, bewijst hij in ‘Felt Through A Phone
Line’ waar hij tijdens de rustige stukken blaat als een wollig
schaapje dat zich bewust door haar trotse eigenaar laat nemen,
gewoon om die lieve man kort daarop met haar en kleren te kunnen
verscheuren. Met ‘The Great Descent’, ‘Midnight Swim’ en ‘Aurora’
zijn we bij het meest poppy gedeelte van ‘Rest Inside The Flames
aanbeland’ en gezien het geweld dat nog moet volgen, vormt deze
triptiek een welgekomen – relatief – rustpunt. ‘Will Pull This By
Hand’ is dan weer 36 Crazyfists op z’n rauwst en ook tijdens ‘And
The Air’ laat Lindow z’n tanden regelmatig glimmen. Enkel ‘The City
Ignites’ vormt mijns inziens een smet op de plaat: de akoestische
versie van ‘Midnight Swim’ voegt hoegenaamd niets extra aan de
plaat toe en had voor mijn part gerust naar de prullenmand verwezen
mogen worden.
Ook de gastbijdragen getuigen van zéér goede smaak. Zo werd
Killswitch Engage
frontman Howard Jones opgetrommeld om ‘Elysium’ vol te brullen,
terwijl een illustere onbekende (Jonah Jenkins) met zijn fluwelen
stem aan ‘We Cannot Deny’ extra body geeft.
‘Rest Inside The Flames’ is een plaatje dat bruist van de energie
en bewijst dat er allesbehalve sleet zit op de formule van 36
Crazyfists. Net op het ogenblik dat ik de emocore ten dode wilde
opschrijven, slaagt een band er op z’n eentje in het genre nieuw
leven in te blazen. De juiste plaat op het juiste moment!
