Artiesten die enkel gewapend met een akoestische gitaar hun
gevoelens weten om te zetten in intimistische popparels: we hebben
er altijd al een zwak voor gehad. Nick Drake, Ryan Adams, Damien
Rice, James Yorkston, Devendra Banhart: allen bekleden ze een
bijzondere plaats in onze platenkast. Sinds kort worden deze platen
vergezeld door The Bigger
Picture van Milow oftwel Jonathan Vandenbroeck, een Leuvense
singer-songwriter die vorig jaar nog de finale haalde Humo’s Rock
Rally. Dat deze bard zijn plaats tussen al die rockgroepen meer dan
waard was, bewijst hij met zijn warme, tijdloze nummers die
teruggaan tot de essentie van de muziek. Mooie zangpartijen en
vertederende melodieën: die staan centraal op ‘The Bigger Picture’.
Milow heeft dus geen franjes nodig om te overtuigen. Tijd voor een
gesprek!
De Handelsbeurs in Gent is de locatie van het interview.
Jonathan Vandenbroeck heeft hier nog gestaan met Humo’s Rock Rally
on Tour en binnenkort is hij er weer te gast. Een revanche is in de
maak want vorige keer verliep het wat stroef, weet hij ons te
vertellen. Het goede weer nodigt uit om op het met zon overdekte
terras te gaan zitten, maar een gure wind maakt het toch kouder dan
verwacht. We volharden echter in de boosheid en gaan snel van start
met de eerste vraag.
Muziek en studies
Jonathan, jouw artiestennaam klinkt exact hetzelfde als die
van de Schotse elektronica-artiest en dj. Dat moet al voor veel
verwarring gezorgd hebben?
Dat valt wel goed mee, hoor. De schrijfwijze is natuurlijk anders
en we zijn bezig in een compleet ander genre. Ik had mijn naam
trouwens al een tijdje gekozen voor Mylo doorbrak. Het meest
extreme voorbeeld van verwarring kwam er met de vraag of ik in de
Carré wou optreden. Mijn bookingsagent belde me daarvoor maar dat
bleek achteraf uiteraard een vergissing.
enola: ‘Milo’ is het Griekse woord voor appel, maar aan ‘Milow’
(My low) zit ook een melancholische connotatie vast. Zou je jezelf
omschrijven als weemoedig van aard of zoeken we het te
ver?
Ik zou het eerder omschrijven als een facet van mijn
persoonlijkheid en het krijgt natuurlijk een uitlaatklep in mijn
muziek. Je moet er echter ook niet te veel achter zoeken. Op een
bepaald moment kies je zo’n naam en dan wil je die niet veranderen
om verwarring te vermijden bij mensen die je live komen bekijken of
je plaat kopen. Ik heb met die naam aan de Rock Rally meegedaan en
nu worden er verschillende interpretaties aan gegeven. Dat is niet
erg.
enola: Bij jonge muzikanten die nog studeren komt het blokken
meestal op de eerste plaats. Ik heb de indruk dat het bij jou
omgekeerd is.
Dat klopt. Het is altijd andersom geweest bij mij. Het grootste
deel van mijn studies (politieke en sociale wetenschappen, nvdr.)
is wel al afgerond. Ik moet enkel nog een thesis schrijven, maar
daar ben ik nog niet aan kunnen beginnen. Deze zomer zou dat er
toch eindelijk van moeten komen. Het is wel zo dat studeren aan de
universiteit me altijd veel vrije tijd heeft gegeven om me met m’n
muziek bezig te houden. Dat is wel een groot voordeel.
enola: Vrees je niet dat de muzikale passie te groot zal zijn om
die thesis tot een goed einde te brengen?
(lacht) Dat vrees ik zeker, maar ik ga me er proberen tegen te
verzetten. Ik wil er korte metten mee maken. Desnoods is het met de
hakken over de sloot.
Muzikale Einzelgänger
Je noemt jezelf een solo-artiest, ondanks het feit dat je
nu met een band speelt. Heb je jezelf altijd zo
beschouwd?
Ik ben noodgedwongen alleen begonnen omdat ik weinig goede
muzikanten kende rondom mij. Het was een luxueuze situatie om
alleen een plaat op te nemen samen met een producer (Nigel Powell,
nvdr.) die verschillende instrumenten bespeelde. Op die manier
voegden we enkel toe wat essentieel was voor de songs. Nu is het
inderdaad zo dat ik optreed met band. Ik kan wel niet met zekerheid
zeggen dat die muzikanten binnen een paar jaar nog altijd bij mij
zullen spelen. Dat hangt af van hoe de volgende plaat zal
klinken.
enola: Zal je in de toekomst samen met een groep nummers
componeren, denk je?
Dat weet ik nog niet. Ik ben ook nog niet bezig met nieuwe songs.
Daarvoor is de plaat nog te vers en ik kan er nog niet genoeg
afstand van nemen. Waarschijnlijk zal ikzelf altijd de nummers
schrijven, maar het is niet uitgesloten dat ik later met andere
muzikanten arrangementen schrijf.
enola: Bij het werken met een band is er natuurlijk wel die clash
der ego’s.
Inderdaad, maar dat hoeft niet noodzakelijk een nadeel te zijn.
Soms krijg je daardoor een beter resultaat, maar daar kan ik
voorlopig nog niet over meepraten.
Naakt en intimistisch
Bij een singer-songwriter die enkel gewapend is met een
gitaar duiken vaak vergelijkingen op met Bob Dylan of Nick Drake.
Wat zijn jouw grootste muzikale invloeden?
Dat is moeilijk te zeggen. Ik ben pas vrij laat singer-songwriters
beginnen te leren kennen. Ik was al achttien of negentien toen ik
platen begon te kopen en muziek begon te ontdekken. Ik ben wel meer
een Springsteen-fan dan een Dylan-fan en dan vooral het ingetogen
werk van de vroege Springsteen. Voor de rest heeft iemand als Ryan
Adams me ook de kracht van enkel gitaar en stem doen
beseffen.
enola: ‘The Bigger Picture’ klinkt erg sober en is ver verwijderd
van de overdadige arrangementen van bijvoorbeeld Richard Ashcroft. Wou je het bewust
simpel houden?
Absoluut! Ik wou zo weinig mogelijk franjes. Mijn debuut moest zo
eenvoudig en simpel mogelijk klinken om op die manier een tijdloze
sfeer uit te stralen. Ik wou dat de zang en de melodieën zo
krachtig mogelijk in de verf werden gezet. Maar omdat je Ashcroft
vermeldt: dat is iets dat ik in de toekomst wel nog zou willen
doen. Wat die man doet is erg straf, maar ik moet eerlijkheidshalve
bekennen dat ik daar het geld niet voor heb. Bij mij waren die
financiële middelen er niet en dan kom je al sneller tot een
akoestische essentie.
enola: ‘Quiet is the new loud’: dat is de naam van je
bookingsagent. Dat komt dus mooi overeen met jouw persoonlijke
muzikale motto?
‘Quiet is the new loud’ is eigenlijk de titel van een plaat van
Kings of Convenience, een Noors duo. Die leuze is dan in de Britse
pers overgenomen om een nieuwe lichting van singer-songwriters mee
te omschrijven. Mijn bookingsagent boekt wel meer dan rustige
muziek alleen, maar je hebt gelijk: ik vind me zeker terug onder
die noemer.
enola: Had je toch niet de behoefte om af en toe een
stoorzendertje in je sound in te bouwen? Zeker, maar je
moet weten dat ik naar aanloop van deze cd twee jaar lang
akoestisch heb gespeeld. Die nummers waren dan zo van alle ballast
ontdaan dat ik ze niet zomaar wou laten transformeren bij de
opnames. Achteraf zou ik daar waarschijnlijk spijt van gehad
hebben. Ik wou echt een weergave maken van hoe mijn songs toen
klonken. Maar ik begrijp waar je op doelt met die vraag en in de
toekomst zal zoiets zeker mogelijk zijn. Ik heb m’n eerste plaat nu
uit en met de volgende albums wil ik zeker evolueren.
EP versus full-cd
Wie Milow zegt, heeft het vrijwel onmiddellijk over Humo’s
Rock Rally. Word je die vergelijking niet beu?
Nee, ik heb altijd beseft dat het Humo-label me zou achtervolgen.
Van Rock Rally-finalisten van tien jaar geleden wordt Humo nog
steeds vermeld in hun bio of door concertorganisatoren. Ik had me
er op voorhand op ingesteld en daardoor stoort het me weinig. Er
stond schoon volk in die finale dus ik ben trots om ertussen
gestaan te hebben. Het blijft ook een rockconcours en ik was er
toch maar mooi bij met m’n akoestische gitaar. Daar ben ik wel
trots op. Sommige mensen willen me in het Radio 1-vakje duwen en
door de Rock Rally zijn die referenties meer opengetrokken. Daar
ben ik blij om.
enola: In tegenstelling tot andere Rock Rally-finalisten als
Madensuyu en The Van Jets heb
je direct een full-cd uitgebracht en geen ep. Had je materiaal te
over waar je tevreden over was?
Ik heb sowieso een wisselvallige band met het concept ep. Ik vrees
dat een ep gewoon niet genoeg mensen bereikt. Dat is eerder iets
voor de echte muziekliefhebbers. Het heeft zoiets halfslachtigs,
vind ik. Ik wou mijn songs niet laten opbranden door een ep waarmee
ik maar een select publiek zou kunnen bereiken. In tijden van
dalende platenverkoop is een full-album ook handiger, want je
betaalt er slechts een paar euro’s meer voor dan voor een ep. Ik
heb alles zelf betaald voor mijn plaat en daarom wou ik het dan ook
meteen goed doen.
enola: Je hebt je plaat uitgebracht in eigen beheer. Was dat een
bewuste keuze of was het eerder pure noodzaak?
Ik zou graag zeggen dat het een bewuste keuze was maar het was
vooral een noodzaak. Ik had uiteraard graag gehad dat er zich een
platenfirma met een groot budget achter mij schaarde, maar dat is
niet gebeurd. Ik ben echter niet bij de pakken blijven zitten en
heb zelf het heft in handen genomen. Dat is met vallen en opstaan
gebeurd, maar achteraf bekeken is het toch goed meegevallen. Nu zou
het me bijvoorbeeld veel minder afschrikken want ik weet nu hoe ik
het moet aanpakken. Ik hoop wel dat The Bigger Picture deuren kan openen
voor mij en dat een platenfirma zich voor mij zou gaan
interesseren. Wel niet eender welke platenfirma, want ik heb nu
getoond dat ik wel bedreven ben in wat ik doe.
Vrijheid van het singer-songwriterschap
Je plaat is, op z’n zachtst gezegd, goed onthaald door de
Belgische pers. Had je zulke lovende reacties
verwacht?
Ik probeer me aan zo weinig mogelijk te verwachten. Mijn plaat was
af voor ik een verdeler had gevonden en de persexemplaren die
werden doorgestuurd leverden weinig op. Het bleef muisstil bij de
pers en de drie recensies die er kwamen waren niet bijster
positief. Ik bereidde me toen al voor op meer van die reacties,
maar dan zijn de positieve besprekingen er toch gekomen. Die goede
reviews zijn wel fantastisch want ik heb geen promomachine achter
mij en recensies zijn toch ook een vorm van reclame. Toch probeer
ik dat te relativeren. Ik lees recensies en vele muziekliefhebbers
met mij, maar dat blijft uiteindelijk toch maar een harde
kern.
enola: Brengen die besprekingen toch geen extra druk met zich
mee?
Helemaal niet. Integendeel, als er kritische geluiden te horen
zijn, wil ik die mensen dan lik op stuk geven. Ik haal er dus
eerder motivatie uit.
enola: In recensies word je vaak vergeleken met andere
singer-songwriters uit Leuven als Tom Helsen of Anton Walgrave. Ik
heb de indruk dat die vergelijkingen je een beetje de keel
uithangen?
Nee, dat klopt niet. Dat zijn goede vrienden van me. Het is gewoon
een feit dat er in Leuven veel goede singer-songwriters zijn. Tom
en Toon zijn ook al veel langer bezig dan mij. Ik toon wel dat ik
een andere weg insla dan hen, maar daarom hangen die vergelijkingen
me niet de keel uit. Dat is wat te sterk geformuleerd. Wat me wel
stoort, is dat singer-songwriter vaak als een genre wordt
beschouwd. Ik zie het eerder als een vorm van muziek maken, als een
werkwijze. Het betekent voor mij ook een vorm van vrijheid. Ik hoef
mezelf geen beperkingen op te leggen. Mijn volgende plaat kan
zonder problemen een rockplaat worden. Alles is mogelijk en dat
lijkt me bij een rockgroep toch minder het geval.
Oasis naakt
Waar liggen de ambities met Milow?
Die liggen hoog en ver. Alles wat ik doe, probeer ik in het teken
van mijn muziek te zetten. Ik probeer zoveel mogelijk keuzes op
lange termijn te maken. Mensen verklaarden me voor zot toen ik
zoveel geld stak in het maken van m’n plaat, maar voor mij was er
geen andere keuze. Ik kan er enkel voluit voor gaan. Het doet wel
deugd om te zien dat mijn inspanningen nu vruchten beginnen af te
werpen. In de toekomst wil ik vooruitgang blijven maken, zowel op
muzikaal vlak als op vlak van succes.
enola: Wat staat er in de nabije toekomst op het programma? Veel
optreden, neem ik aan?
Klopt. Toen de plaat uitkwam, waren er bitter weinig optredens
vastgelegd. Er waren er drie of zo en dat is erg mager, want een
plaat moet live ondersteund worden. Ik denk dat de meeste
concertorganisatoren de kat uit de boom aan het kijken waren en
afwachtten of de besprekingen goed waren. Toen dat het geval was en
‘One of it’ veel airplay kreeg, zijn de optredens beginnen binnen
te stromen. Heel het jaar liggen er nu al shows vast. De volgende
single ‘Excuse to try’ komt binnen twee weken uit en daar gaan we
ook een clip voor maken. Daarnaast zijn er ook nog wat
promo-optredens zoals in de FNAC en zo. Ik weet dus wel wat te
doen.
enola: Je doet ook mee aan het festival ‘Vadermoord’, waarin
artiesten nummers van hun idolen brengen. Jij zult enkele naakte
versies brengen van Oasis-nummers. Ben je een grote
fan?
(lacht) Laten we zeggen dat ik een redelijke fan ben. ‘Vadermoord’
is het perfecte concept om in het oeuvre van een groep te neuzen en
die songs om te buigen naar versies ervan die van jezelf zouden
kunnen zijn. Ik ben nu druk aan het oefenen want het vindt al
volgende week plaats. Door op dat aanbod in te gaan ben ik ook gaan
beseffen dat ik niet zoveel nummers kan spelen van andere mensen.
Mensen denken vaak dat muzikanten jukeboxen zijn, maar zo eenvoudig
is het niet natuurlijk.
enola: We wensen je er alvast veel succes mee! Bedankt voor dit
gesprek.
