We durven het eerder een vloek dan een zegen te noemen dat de rode draad doorheen élke recensie over deze plaat als volgt luidt: "Is ze even goed als de vorige recyclageonderneming van producer Rick Rubin, de ronduit legendarische en waanzinnig mooie American Recordings met Johnny Cash?" We durven het eerder een vloek dan een zegen te noemen dat we u het antwoord daarop schuldig zullen blijven.
Natuurlijk begonnen ook wij vanaf het eerste gitaarakkoord al te vergelijken met de Cash-platen die tot het beste behoren wat ooit in onze platenkast beland is. Vergelijkingen zijn dan ook legio.Voor het begin van de beide opnamesessies waren Cash en Diamond levende anachronismen. Allebei werden ze door de meester-producer overhaald om het stof van hun carrière te blazen door hun muziek tot de naakte essentie te herleiden. En het bezorgde/bezorgt beiden een bloedmooie winter van hun carrière. Het is trouwens ook Cash’ versie van zijn "Solitary Man" die Diamond ertoe overhaalde om de uitgestoken hand van Rubin aan te nemen.
Ontelbare twintig tot zestig jaar gelukkig getrouwden hebben op een nummer van Diamond als openingsdans staan schuifelen en hebben muziek van hem naast Barbra Streisand en Cliff Richard in de platenkast staan. De internationale versie van Will Tura of Adamo, de man met de glitterplakken die in nummers als "Love On The Rocks" van whisky amaretto maakte. Die man heeft zowat dertig jaar na zijn absolute hoogdagen een van de essentiële platen van dit jaar gemaakt. Het zijn 12 (op de limited edition 14) nummers die qua sfeer en niveau naast Urge Overkills cover van Diamonds "Girl, You’ll Be A Woman Soon" mogen en kunnen staan. Zoals kon worden verwacht, bestaat de muzikale begeleiding voornamelijk uit gitaar, piano en enkele streepjes viool. Diamonds stem is volledig geschoeid op die sobere leest, wat in het verleden al eens anders durfde te zijn. Voor de lyrics geldt an sich hetzelfde: ze zijn heel eenvoudig, niet gespeend van clichés, maar dat lijkt in deze muzikale aanpak te werken.
12 Songs begint veelbelovend met "Oh Mary", een zeer ingetogen gospelsong waarbij Diamond zijn eigen koor is. Een van de nummers waardoor we deze plaat de komende maanden en jaren nog gaan koesteren is echter "Hell Yeah", dat niet als openingsdans op talloze huwelijken zal weergalmen maar als laatste terugblik op heel wat begrafenissen. Diamond kijkt achterom en roept dat het goed was: hij noemt zich een lucky old dreamer, hij loved it all. Van hetzelfde glitterloze en beeldig mooie pak zijn "Evermore",dat op het einde met strijkers en koperblazers toch een grand finale krijgt, "Create Me" en vooral "Face Me", een song vol clichés over hoe bedrog in de liefde het paard van Troje is, maar zoals eerder al opgemerkt: in aangrijpende songs als deze werken de clichés wel.
Maar laten we vooral geen afbreuk doen aan andere nummers: na talloze luisterbeurten hebben wij onze skiptoets steeds onberoerd gelaten. "Captain On A Shipwreck" bewijst gewoon dat Diamond wel degelijk straffe, charmante nummers kan schrijven, "Save Me A Saturday Night" is een liedje voor het slapengaan, waarin ieders onbereikbare, betrachte muze wordt aangesproken. "Delirious Love" (op de limited edition in een smakelijke versie met Brian Wilson) lijkt in de eerste seconden een intimistische cover van Oasis’ "Lyla" en doorbreekt het berustende, nostalgische, geestelijke, meeslepende en weemoedige karakter van de plaat, net als knappe nummers als "I’m On To You" en "What’s It Gonna Be". We zijn echter blij dat de weemoed wat later weer opduikt in het eerder genoemde "Create Me".
Het is zinloos om 12 Songs te brandmerken als "zwakker dan Cash’ reeks" en bovendien zou dat deze plaat oneer aandoen. Het is minder zinloos dat wie van die American Recordings niet genoeg kan krijgen ook deze plaat eens zou ontdekken om haar daarna te blijven beluisteren. Je kan alleen maar constateren: Rubin did it again. Zijn volgende uitdaging zou de reanimatie van Metallica zijn. Het feit dat de sterkte van deze 12 Songs ons daar zelfs al naar doet uitkijken en geloven in een goede afloop, zegt haast meer dan elke superlatief die in deze laatste zin op zijn plaats zou zijn.
