Herinnert u zich Beth Orton nog? De voorbije jaren was het muisstil rond deze in singer-songwriterland hooggewaardeerde dame. Vier lange jaren na Daybreaker ligt diens opvolger in de rekken, klaar om er door de smaakvolste uit de goegemeente (u bijvoorbeeld?) met recht en rede zorgvuldig uitgeplukt te worden.
Midden jaren negentig werd Orton bedolven onder de jubelende kritieken voor haar debuut Trailer Park waarop traditionele folksongs een triphopjasje kregen aangemeten. Sindsdien lijkt de Amerikaanse zich bij iedere nieuwe plaat een stap verder te verwijderen van haar triphoproots. Met Comfort Of Strangers gaat ze verder op de ingeslagen weg: werd op het ondertussen vier jaar oude Daybreaker de elektronica nog tot een minimum herleid, dan gaat Orton deze keer full monty.
Van beats is hier geen sprake meer. Ortons hese stem, het zachte strelen van het klavier, een stuk of wat gitaren en een enkele keer wat ritmisch getrommel, meer valt er op Comfort niet te horen. Geen verrassing als je weet dat op verzoek van Orton, gecharmeerd door de flow van diens e.p. Halfway To A Threeway, niemand minder dan Jim O’Rourke (bekend van Wilco, Sonic Youth en zichzelf) achter de knoppen mocht plaatsnemen.
Het resultaat mag gehoord worden. Opgenomen en afgewerkt in amper twee weken tijd, klinkt Comfort Of Strangers verfrissend spontaan en natuurlijk. Orton wilde een plaat die vooral een live feel moest oproepen en die niet té produced mocht klinken; en van die taak heeft O’Rourke zich perfect gekweten. Dat de producer van dienst deze keer iets verder ging dan enkel wat aan knopjes draaien, valt te horen aan nummers als "Countenance" en "Absinthe" waarin duidelijk de hand van O’Rourke doorschemert.
Maar hoezeer de invloed van Jim O’Rourke ook merkbaar is, de ware ster van dit album blijft uiteraard La Beth zelve. Met Comfort Of Strangers, zonder allerlei elektronische tierlantijntjes, wordt pas écht duidelijk dat Orton een liedjesschrijfster met klasse is. Het samen met M.Ward gepende titelnummer en eerste single "Conceived", waarin een stelletje strijkers zich zachtmoedig tegen de vrolijke zanglijn aanvleit, zijn nieuwe hoogtepunten in Ortons oeuvre.
En, goed nieuws, er is nog meer van dat lekkers. Van de uptempo opener "Worms" ("I have waited forever to love someone") over "Heartlandtruckstop" ("I wanted to love but I turned ’round and hated it") tot "Heart Of Soul" waarin Orton ons met lichte aandrang smeekt: "Put a little love in your heart". U merkt het, de Liefde en bijhorend Verdriet hebben alweer hun sporen nagelaten. Gelukkig levert de diepste Weltschmerz nog steeds de beste albums op.
Een enkele keer wordt de wegsoezende luisteraar uit zijn roes wakker geschud: "Shopping Trolley" blinkt uit door zijn uitbundig refrein en dito drumwerk van Tim Barnes, ex-Silver Jew. Het is een welkome afwisseling op een plaat die als enige minpunt heeft dat ze voor haar drie kwartier toch net iets te eentonig is. Desalniettemin: tien jaar na haar debuut schenkt Beth Orton ons haar sterkste plaat tot op heden. Wij zijn haar daar dankbaar voor.
