"Derde keer goede keer", moeten Katrina Ford en Sean Antanaitis gedacht hebben toen ze met een nieuwe groep en een iets minder nieuw geluid begonnen. Na Jaks en Lovelife slaan ze met David Bergander als drummer, immers opnieuw toe, al is het dankzij TV On The Radio’s David Sitek dat de groep een voetje binnen kreeg bij het label 4AD.
Celebration vertoont zeker en vast gelijkenissen met wat Ford en Antanaitis met hun twee vorige bands brachten, al klinken de songs op het eerste gehoor beter verteerbaar dan voorheen. Toch blijft een drukke, geperverteerde psychobillyrock die ook The Birthday Party kenmerkte, onderhuids aanwezig. Het grote verschil ligt dan ook minder in de songstructuur dan in de beheersing die Celebration zichzelf oplegt, al zal producer Sitek hier eveneens een rol in gespeeld hebben.
"War" is niet minder dan een oorlogsverklaring, met zijn dwingende drumritmes en alles overheersende hammond waarboven Ford frenetiek uithaalt, tot de song opeens een funky drumritme binnensmokkelt en de luisteraar de kans krijgt adem te halen. Het nukkige "Diamonds" laat slechts met mondjesmaat een carnavalesk ritme toe, terwijl een afgemeten melodie de teneur bepaalt.
Alsof de duivel ermee gemoeid is, start ook "Holiday" met een hammond, maar het is een vrolijke pianoriedel die de song een goed gevoel meegeeft. Ford hijgt en fluistert als een krolse kat terwijl de song langzaam maar zeker ontspoort en steeds meer klanken zich op de voorgrond dringen. Overdaad schaadt, daarom zet "Foxes" enkele stappen terug, al dringt een ongecontroleerde wall of sound zich ook hier snel genoeg naar voren om de jacht voor geopend te verklaren.
De pulserende en soms te drukke drums duiken eveneens in "China" op. Een vermoeidheid maakt zich van de luisteraar meester terwijl Ford nog maar eens de hoofdrol opeist met allerlei stemacrobatieën, en Antanaitis zijn hammond geselt. Celebration slaagt er maar niet in gas terug te nemen, al lijkt "Lost Souls" een stap in de goede richting door het trage meeslepende ritme. Het is een geluk van korte duur want met "Ancient Animals" worden alle duivels opnieuw ontbonden én ingetoomd door een bezwerende melodie.
De duisternis van de nacht biedt geen soelaas voor het dwingende "Tonight", net zomin als we onze oude huid kunnen afschudden in "New Skin", hoezeer we ons ook in bochten wringen. In een dronkenmanssfeer zingt Lili Marlene haar levenslied "Good Ship", waarna we door droefenis overmand naar buiten strompelen. Het sterrenfirmament van "Stars" wijst ons nogmaals op onze sterfelijkheid en nietigheid. Ergens rammelt een drumstel terwijl de hammondklanken nauwelijks de kreten van Ford overstemmen.
Celebration is een druk album geworden dat de luisteraar in de touwen slaat als continue aanval van mokerslagen. De allesoverheersende stem van Ford die zich in alle bochten wringt, biedt geen soelaas, de pompende drums en haast zenuwslopende hammonduithalen doen dat evenmin. Van bij het eerste nummer wordt de luisteraar op een boeiende maar slopende tocht meegesleurd zodat hij, eens het album afgelopen is, afgemat als een eendagsvlieg bij valavond achterblijft, onzeker of hij het album diezelfde dag een tweede keer wenst te ondergaan, of toch maar tot morgen zal wachten.
