Delays hadden hun tijd nodig, maar staan er nu opnieuw met een perfecte popplaat. You See Colours doet een mens dansen en meezingen, maakt hem blij. Vergeet de sneeuw van afgelopen week, met deze cd is de lente eindelijk gearriveerd.
Ooit zullen er proefschriften gemaakt worden over de rol van de afwas in het muziekbesprekingsproces. Als u een stapeltje platen in de bus krijgt, is het immers niet gezegd dat alles daartussen uw buis van Eustachius waard is. En wat doet een mens dan terwijl hij het kaf van het koren scheidt? Die stapel op het aanrecht nu eindelijk eens wegwerken. Bij de ene plaat gaat dat al vlotter dan de andere, en op sommige muziek wordt het zelfs een waar genot.
You See Colours van Delays is zeer afwasbestendig. Kenden we de band rond de broertjes Gilbert als ietwat etherische popjongens die graag naar Cocteau Twins en vooral The La’s zweemden, dan is het palet nu ietwat harder van toon. Deze plaat klinkt eruit gebeukt. Alsof de groep iets wilde rechtzetten nadat ze na de tusseninsingle "Lost In A Melody" weer wegzakten in de vergetelheid.
Nochtans lijkt het allemaal erg rustig te beginnen met de a capella-begintonen van "You And Me". Het is een kleine schijnbeweging, want meteen daarna blijkt het de eerste van vele potentiële hitsingles: heerlijk instantrefrein, fijne break, schuifelend ritme, … Rug aan rug volgt de stampende discosingle "Valentine". En nog maar eens daarna, meteen alweer het rockende "This Town’s Religion" dat iets leuks doet met een wel erg The Edge-achtig gitaartje en waarin Greg Gilberts heldere falset plots ook een krakerige rasp wordt.
Het is duidelijk dat Aaron Gilbert zijn stempel op de opnames kon drukken: zijn elektronische tussenkomsten zijn meestal bepalend voor de songs, en het mag dan ook geen wonder heten dat in het rijtje referenties nu ook vlotjes New Order plaats kan nemen. En net als op debuut Faded Seaside Glamour is ook nu de baggy sound soms niet ver weg, zoals in de mooie trage "Winter’s Memory Of Summer".
De tweede helft van You See Colours zorgt voor vuurwerk. Maar liefst vier potentiële singles worden in sneltreinvaart afgevuurd tot we er inderdaad alle kleuren van de regenboog bij zien. Heerlijk is de manier waarop "Given Time" zonder gêne rechtstreeks het refrein inschiet en daar euforisch rond blijft tollen. En nog zo’n huppelaar: "Out Of Nowhere". Afsluiter "Waste Of Space" grijpt nog een keer terug naar het meer rinkelende, bravere geluid van Faded Seaside Glamour. Het levert een schoon liefdesliedje op.
"Vroeger stond popmuziek voor The Stone Roses, The Smiths, The Beatles, nu is het woord gereserveerd voor al die winnaars van competities op tv als Idols — dat moet weer anders. "Het is een zware taak maar hopelijk kunnen we het tij een beetje keren", zo vertelde drummer Rowly alweer twee zomers geleden op Pukkelpop. Na You See Colours hebben wij twee woorden voor hem: "mission accomplished". Dit is heerlijke, pure pop, zoals ze veel te weinig wordt gemaakt. We gaan er nog graag van afwassen.
