Een zelfgekozen eenzaamheid temidden van de mensheid. Het heeft ons altijd wat geleken. In onszelf gekeerd zouden we de vele demonen te lijf gaan die de maatschappij en het Zelf binnensluipen. Buren zouden ons mijden terwijl kinderen spookverhalen over ons vertellen. Slechts een enkeling zou ons en onze creaties begrijpen.
Al enige jaren knutselt Mat Sweet met veel liefde in eigen huis aan bevreemdende muziekjes die hij daarna onder verschillende pseudoniemen op de wereld loslaat. Wie de vinger aan de pols van gitaardrones, eigenzinnige experimenten en dies meer houdt, heeft mogelijk een van Sweets in eigen beheer uitgebrachte experimenten onder de naam Pistols at Dawn With Afterglow, Four Man Ghost, Heavy Manufacturing Concern, History of Electricity, Map of Hell of Randolph Carter op de kop weten te tikken.
Boduf Songs is dan ook de zoveelste naam waaronder Sweet opereerde maar deze maal werd de huisvlijt opgepikt door het label Kranky, dat het geheel opnieuw uitbrengt zonder evenwel aan de charme en pracht ervan te raken. Met Boduf Songs tast Sweet de grenzen van folkdrone af, louter met behulp van stem, akoestische gitaar en computer.
Als dikke druppels sijpelt "Puke a Pitch Black Rainbow to the Sun" het hart binnen. Zachtjes wordt aan de snaren geplukt terwijl Sweet de woorden fluistert. Het ritueel zal zo dadelijk een nieuwe aanvang nemen. "Claimant Reclaimed" komt dan ook venijniger uit de hoek. De gitaar meandert doorheen de song terwijl een enkele slag het onheil inluidt en Sweet de rol van hogepriester op zich neemt. De messen worden gescherpt voor "Our Canon of Transposition" waarna alle spelers in dit verdoemde schouwspel hun plaats innemen.
Maar voor de gewette messen hun gruwelijke taak verrichten, zet Sweet een stap terug. "This One is Cursed" laat opnieuw zachtmoedig de gitaar haar verleidelijke klanken uitspelen terwijl de stem lijkt te fluisteren dat alles goed zal komen. "Grains" leidt ons echter verder van de verlossing weg. Rustig kabbelt de song verder tot we ons opeens verdwaald voelen in "Lost in Forests". Een enkele gitaarslag doorbreekt de stilte terwijl de duisternis zich als een klamme deken om de schouders hult.
Keltische beelden doemen voor het geestesoog op terwijl "Ape thanks Lamb" ontplooit. De vrolijkheid is alweer van korte duur want "Oh Celebrate Your Vague Words and Coquettish Sovereignty" laat een slepende stem en gitaar de klanktexturen invullen. Weemoedig laten we "Vapour Steals in the Glow" over ons heen gaan terwijl het doek valt. De duisternis is niet langer een vreemde. Gemoedelijk laten we ons meewiegen in de armen van deze vreemde vriend, het moede hoofd ten ruste gelegd.
Boduf Songs roept niet alleen beelden op van een zonderling die binnen een zelfgekozen isolement leeft, maar legt ook de sfeer van duistere sprookjes bloot die ’s nachts rond het haardvuur gefluisterd werden en waarvan de voornaamste taak erin bestond de demonen binnen het Zelf en de maatschappij aan banden te leggen. Het is een ijdele hoop dat die creaties heden ten dage nog begrepen worden, maar het is een hoop die we graag koesteren.
